يکشنبه ۰۹ ارديبهشت ۱۴۰۳ - 2024 April 28
یادداشت:
حضرت عباس مصداق بارزِ «أَشِدّاءُ عَلَى الكُفّارِ رُحَماءُ بَینَهُم» است
سخت، محکم و غیر قابل نفوذ بودن؛ این معنای «اَشِدّاء» است و حضرت عباس (ع) یکی از کامل‌ترین مصادیق عملی آیه ۲۹ سوره فتح است.
گروه فرهنگی «تیتر یک» به نقل از «البرزخاتون»؛ علی ارجمند عین‌الدین، نماینده ولی فقیه در سازمان جهاد کشاورزی البرز در یادداشتی به مناسبت تاسوعای حسینی نوشت: تاسوعا، روز حضرت عباس (ع) است، عباس بن علی بن ابی‌طالب مشهور به حضرت ابوالفضل (ع) پنجمین پسر امام علی (ع) و اولین فرزند حضرت ام‌البنین (س) است.
معنای لغوی عباس
عباس صیغه مبالغه از «عبس» به معنای پر هیبت، چهره در هم کشیده و عبوس در مقابل دشمنان است.
برخی نقل کرده‌اند که در شب عاشورا، زهیر بن قین بعد از اطلاع از‌امان‌نامه شمر به عباس (ع) گفت:ای پسر امیرالمؤمنین (ع)، زمانی که پدرت خواست ازدواج کند به عمویت عقیل گفت که برایش زنی از تبار دلاوران اختیار کند تا برای او فرزندی دلیر و شجاع به دنیا بیاورد، فرزندی که یاور حسین (ع) در کربلا باشد.
علت انتصاب روز تاسوعا به قمر بنی هاشم به دو دلیل؛ اول نپذیرفتن‌امان نامه دشمن و دوم گرفتن مهلت تعویق جنگ به مدت یک روز است.
امان‌نامه شمر ذی‌الجوشن
شب نهم محرم، شمر مقابل اصحاب حسین (ع) ایستاد و گفت: پسران خواهرم کجایند؟! حضرت عباس، جعفر و عثمان از خیمه بیرون آمده و گفتند: چه می‌خواهی؟ شمر گفت: شما در‌امان هستید. آن‌ها گفتند: اگر تو دایی ما هستی خدا تو و‌امان‌نامه‌ات را لعنت کند. تنها برای ما امان‌نامه آوردی و پسر پیامبر را ر‌ها کردی؟!
قرآن در مورد پیروان واقعی پیامبر اعظم در سوره مبارکه فتح می‌فرماید: مُحَمَّدٌ رَسولُ اللَّهِ ۚ وَالَّذینَ مَعَهُ أَشِدّاءُ عَلَى الكُفّارِ رُحَماءُ بَینَهُم (آیه ۲۹) یکی از ضربه‌هایی که جوامع بشری می‌خورند، از ناحیه نفوذ دشمنان‌شان است، که این در آیه «اَشِدّاءُ عَلَى الکُفّار» وجود دارد. «اَشِدّاء» به معنای شدّت عمل نیست. «اَشِدّاء» به این معنا که ما در فارسی به آن شدّت عمل می‌گوییم، نیست؛ سخت، محکم و غیر قابل نفوذ بودن؛ این معنای «اَشِدّاء» است و حضرت عباس (ع) یکی از کامل‌ترین مصادیق عملی این آیه است!
صفت شدید و غیر قابل نفوذ بودن که خود نتیجه داشتن سجایای اخلاقی فراوان است، آن چنان اهمیت دارد که إمام علی (ع) در دعای خود از خداوند می‌خواهد: یارَبِّ، یارَبِّ! قَوِّ عَلى خِدمَتِكَ جَوارِحی وَاشدُد عَلَى العَزیمَةِ جَوانِحی: پروردگارا، پروردگارا! اندام مرا بر خدمتگزارى‌ات نیرومند ساز و درونم را در تصمیم گیرى قوى دار.
اهمیت این دعا آن جایی مشخص‌تر می‌شود که در قرآن مجید می‌خوانیم ابلیس در اوج کینه خطاب به خداوند متعال گفت: قَالَ فَبِعِزَّتِكَ لَأُغْوِیَنَّهُمْ أَجْمَعِینَ [شیطان] گفت پس به عزت تو سوگند كه همگى را جدا از راه به در مى‌برم. إِلَّا عِبَادَكَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِینَ مگر آن بندگان پاكدل تو را.
تلاش ابلیس برای نفوذ به شیخ انصاری
یکی از شاگردان شیخ انصاری می‌گوید: «زمانی که در نجف اشرف و نزد شیخ انصاری به تحصیل مشغول بودم، شبی شیطان را در خواب دیدم که طناب‌های متعددی در دست داشت، پرسیدم: این بند‌ها برای چیست؟ پاسخ داد این‌ها را به گردن مردم میاندازم و آن‌ها را به سمت خویش می‌کشم و به دام میاندازم، هرکدام از این طناب‌ها برای یک شخص است. زنجیری را دیدم که کلفت بود، شیطان گفت: روز گذشته این زنجیر را به گردن شیخ مرتضی انصاری انداختم و او را از اتاقش تا وسط کوچه کشیدم، اما علی رغم زحمات زیادم، شیخ از قید ر‌ها شد و برگشت.»
تلاش ابلیس برای نفوذ در حضرت عباس (ع)
ابلیس برای نفوذ به قلب مطمئنه حضرت عباس (ع) با دست ابن مرجانه برای او و براورانش دو امان‌نامه فرستاد و هر دو بار تیرش به سنگ خورد.
مهلت گرفتن روز تاسوعا
با هجوم دشمن در عصر تاسوعا، امام حسین (ع) با فرستادن حضرت عباس (ع) از آن‌ها مهلت طلبید تا شب را با نماز و تلاوت قرآن به صبح برسانند. از سوی دیگر تصور کنید اگر لشکر ۲۲ هزار نفری دشمن در عصر تاسوعا جنگ را آغاز می‌کردند و جنگ به شب می‌رسید، همه خانواده امام حسین (ع) زیر دست و پای اسب‌ها یا آتش خیمه کشته می‌شدند!
آب نخوردن حضرت عباس (ع)
به گفته مورخین از روز هفتم محرم که آب بر روی امام حسین و یارانش بسته شد، حضرت عباس با نفوذ به شریعه سه بار آب آورده بود و در روز عاشورا، وقتی وارد شریعه فرات شد، دستانش را پر از آب کرد تا بنوشد، اما وقتی آن را به صورت نزدیک کرد به یاد تشنگی امام حسین (ع) افتاد و آب را ر‌ها کرد و با لب تشنه به همراه مشکی پر از آب از فرات بیرون آمد، اما به نظرم از دیدگاه فقهی حیوانات اهلی ۳۴ حق بر صاحبان خود دارند و یکی از آن‌ها سیراب کردن حیوان است، عرب، اسب را فرس مینامد چرا که اسب عرب زیرک‌ترین نژاد اسب در جهان است، به ویژه اسب‌هایی که برای جنگ تربیت می‌شدند، بنابراین اسبِ حضرت عباس (ع) که خود را در موقعیت جنگی می‌دید، استرس داشت و آب نمی‌نوشید، با این اقدام، حضرت، اسب را آرام کرده تا آب بنوشد و گرنه حتی تصور این که حضرت عباس (ع) در آن لحظه‌اندیشیده باشد که آب بنوشد و بعد با یادآوری تشنگی امام حسین (ع) از این کار پشیمان شده باشد از مقام بلند حضرت عباس (ع) بسیار بعید است.
انتهای پیام/
خبرهای مرتبط
ارسال نظر
اخبار برگزیده
