بی رحم ترین قاتلان تاریخ بشریت!/ شیوع مرگبار بیماری ها در سراسر جهان

وبا، طاعون بوبیونی، آبله و آنفلوانزا برخی از بی رحم ترین قاتلان تاریخ بشریت هستند. شیوع این بیماری ها به ویژه آبله که در طول قدمت 12000 ساله خود جان بین 300 تا 500 میلیون نفر در سراسر مرزهای بین المللی را گرفته به طور صحیح تعریفی از همه گیری ارائه می دهد.

کووید19 چیست؟

این ویروس در اوایل ماه دسامبر سال 2019 در منطقه ووهان چین در میان انسان ها پدید آمد و کووید19 (شکل مختصری از "بیماری کروناویروس سال 2019") نامیده شد. این ویروس جدید با سرعت زیادی طی چند ماه در میان مردم سراسر جهان گسترش یافت و به دلیل جدید بودن، هیچ کس روی زمین در برابر آن ایمنی ندارد.

سازمان بهداشت جهانی در ماه مارس اعلام کرد که کووید19 یک پاندمی است و جهان تا پایان همان ماه شاهد بیش از نیم میلیون فرد آلوده و مرگ نزدیک به 30000 نفر بر اثر این ویروس بود. میزان عفونت در آمریکا و سایر کشورهای جهان همچنان در حال افزایش است.

با ظهور کروناویروس، مردم جهان از بهترین شیوه ها (از شستشوی دست ها تا رعایت فاصله گذاری اجتماعی) در طول همه گیری آگاه تر شدند. کشورهای سراسر جهان در خانه ماندن، تعطیلی مدارس، کسب و کارها و اماکن عمومی را اجباری کردند. ده ها شرکت و بسیاری از محققان مستقل در حوزه های آزمایش، درمان و ساخت واکسن وارد عمل شدند. فشار بر نسل بشر برای نجات یافتن از این همه گیری به دغدغه اصلی در جهان تبدیل شد.

تا این لحظه، پیش بینی نتیجه همه گیری کووید19 غیر ممکن است. اما با توجه به آموخته های ما از همه گیری های دیگر در طول تاریخ می توانیم بهترین گام ها را برداریم. آنفلوانزای اسپانیایی، ایدز و موارد دیگر، معلمان ما هستند.

همه گیری ایدز (AIDS) و اچ.آی.وی (HIV) (اوج آن در 2005 تا 2012)

تلفات: 36 میلیون نفر

این ویروس نخستین بار در جمهوری دموکراتیک کنگو در سال 1976 شناخته شد. ایدز و اچ.آی.وی با گرفتن جان بیش از 36 میلیون نفر از سال 1981 تاکنون ثابت کرده اند که بیماری همه گیر هستند. در حال حاضر بین 31 تا 35 میلیون نفر با HIV زندگی می کنند و اکثریت قریب به اتفاق آنها در جنوب صحرای بزرگ آفریقا که 5 درصد از کل جمعیت آن معادل 21 میلیون نفر آلوده هستند، قرار دارند.

با افزایش علم و آگاهی، درمان های جدیدی برای این بیماری به وجود آمد و آن را قابل کنترل ساخت. بین سال های 2005 تا 2012 تلفات سالانه جهانی بر اثر ایدز و اچ.آی.وی از 2.2 میلیون به 1.6 میلیون نفر کاهش یافته است.

همه گیری آنفلوانزا (1968)

تلفات: 1 میلیون نفر

دسته 2 همه گیری آنفلوانزا که گاهی آنفلوانزای هنگ کنگ نامیده می شود تنها 17 روز پس از شیوع در هنگ کنگ در سنگاپور و ویتنام گسترش یافت و ظرف 3 ماه در فیلیپین، هند، استرالیا، اروپا و آمریکا شایع شد. با اینکه این بیماری در سال 1968 میزان مرگ و میر اندکی داشت، اما منجر به مرگ بیش از 1 میلیون نفر از جمله 500000 ساکن هنگ کنگ (تقریبا 15 درصد از جمعیت این کشور) شد.

آنفلوانزای آسیایی (1956 تا 1958)

تلفات: 2 میلیون نفر

این بیماری در سال 1956 از چین شروع شد و تا سال سال 1958 ادامه داشت. این آنفلوانزا طی این 2 سال، از استان گوئیژوی چین به سنگاپور، هنگ کنگ و آمریکا رسید.

تخمین تلفات این بیماری نسبت به منبع، متفاوت است اما سازمان بهداشت جهانی آمار نهایی را حدود 2 میلیون کشته اعلام کرد که 69800 مورد آن در آمریکا بود.

همه گیری آنفلوانزا (1918)

تلفات: 20 تا 50 میلیون

بین سال های 1918 تا 1920 شیوع مهلک آنفلوانزا در سراسر جهان رخ داد و بیش از یک سوم جمعیت جهان را آلوده کرد و جان 20 تا 50 میلیون نفر را گرفت. 10 تا 20 درصد از 500 میلیون نفری که در سال 1918 به این بیماری مبتلا شدند جان باختند. تنها در 25 هفته اول، 25 میلیون نفر کشته شدند.

آنچه شیوع این بیماری را از سایر آنفلوانزاهای دیگر متمایز می کند، قربانیان آن هستند. پیش از این، فقط نوجوانان و سالمندان یا بیماران ضعیف بر اثر این بیماری کشته می شدند. اما در این مورد با اینکه کودکان و افراد با سیستم ایمنی ضعیف تر هنوز زنده مانده بودند، بزرگسالان جوان به سختی مبتلا شده و جان باختند.

ششمین همه گیری وبا (1910 تا 1911)

تلفات: 800000 نفر

این همه گیری مانند 5 نسخه قبلی خود از هند سرچشمه گرفت و پیش از آغاز در خاورمیانه، آفریقای شمالی، اروپای شرقی و روسیه بیش از 800000 نفر را به قتل رساند.

مقامات مربوطه در این مورد و طبق تجربه های گذشته، افراد مبتلا را به سرعت قرنطینه کردند. موارد وبا در سال 1923 با اینکه هنوز در هند ثابت بود به طور چشمگیری در آمریکا کاهش یافت.

همه گیری آنفلوانزا (1889 تا 1890)

تلفات: 1 میلیون

رشد سریع جمعیت در قرن 19 به ویژه در مناطق شهری تنها به شیوع آنفلوانزا کمک کرد. این نخستین همه گیری واقعی در عصر باکتری شناسی بود و چیزهای زیادی از آن آموختیم. این همه گیری از بین سال های 1889 تا 1890 جان بیش از 1 میلیون نفر را گرفت.

سومین همه گیری وبا (1852 تا 1860)

تلفات: 1 میلیون نفر

سومین شیوع بزرگ وبا که مانند اولین و دومین همه گیری از هند سرچشمه گرفته بود از سال 1852 تا 1860 به طول انجامید. این همه گیری، آسیا، اروپا، آمریکای شمالی و آفریقا را درنوردید و جان 1 میلیون نفر را گرفت.

"جان اسنو" پزشک انگلیسی زمانی که در منطقه فقیرنشین در لندن مشغول به کار بود مواردی از وبا را ردیابی کرد و سرانجام موفق شد تا آب آلوده را به عنوان علت انتشار این بیماری معرفی کند.

مرگ سیاه (1346 تا 1353)

تلفات: 75 تا 200 میلیون نفر

علت: طاعون بوبیونی

شیوع بیماری طاعون از سال 1346 تا 1353، اروپا، آفریقا و آسیا را ویران کرد و جان 75 تا 200 میلیون نفر را گرفت. منشاء این بیماری کک های موجود در بدن موش ها بود که قاره ها را درنوردید. بنادر در آن زمان، مراکز مهم شهری محسوب می شدند و این موش ها در کشتی های بازرگانی زندگی می کردند و به همین دلیل این بیماری در این 3 قاره شیوع پیدا کرد.

طاعون جاستینیان (541 تا 542)

تلفات: 25 میلیون نفر

علت: طاعون بوبیونی

طاعون جاستینیان که شیوعی از طاعون بوبیونی بود نیمی از جمعیت اروپا را به قتل رساند و جان 25 میلیون نفر را گرفت.

طاعون آنتونین (165 پس از میلاد مسیح)

تلفات: 5 میلیون نفر

طاعون آنتونین یک بیماری همه گیر باستانی بود که آسیای صغیر، مصر، یونان و ایتالیا را تحت تأثیر قرار داد. تصور می شود که این بیماری، آبله یا سل بوده و علت واقعی آن هنوز ناشناخته است. این بیماری ناشناخته توسط سربازانی که حدود سال 165 پس از میلاد از بین النهرین بازگشته بودند به رُم برگشت. آنها نا آگاهانه بیماری را گسترش دادند و منجر به مرگ بیش از 5 میلیون نفر و تجزیه ارتش رُم شدند.

معصومه میرحسینی – تیتریک

انتهای پیام/