نه غزه نه لبنان عشق ما انگلیس!
گروه سیاسی«تیتر یک»/ شعار «نه غزه نه لبنان» در نگاه برخی از ناظران سیاسی در ایران شعار
گروه‌های غیرمنسجم و غیرتشکیلاتی متفرقه‌ای است که معمولاً در هر تجمعی
شعاری پرت می‌کنند و آن شعار ریشه تئوریک یا پشتوانه تشکیلاتی ندارد. بررسی
اسناد تاریخی نشان می‌دهد این شعار حداقل ده سال عقبه تاریخی دارد.
روزنامه خرداد در شماره ۲۹ دی ۷۷ می‌نویسد: «… تا آنجا که حافظه ما یاری
می‌دهد برخی محافل و جناح‌ها در گذشته و اکنون برای کسب وجهه انقلابی
مخالفت با روند صلح را باعنوان اساس سیاست خارجی ایران معرفی کرده‌اند و
می‌کنند امری که باعث اعمال فشار بی‌سابقه قدرت‌های بزرگ جهانی علیه ما شد و
زیان‌های اقتصادی نیز بر کشور تحمیل کرد. ظاهراً دستگاه وزارت خارجه کشور
فراموش کرده است که دوم خرداد نقطه پایانی بود بر دیپلماسی
زیان‌باری که داعیه‌داران و مجریان‌ش در داخل کشور برای کسب مشروعیت چنان
شعارهای افراطی مغایر با روندهای بین‌المللی می‌دادند که گویی شیر ژیان‌اند
و یک تنه در برابر عالم قد علم کرده‌اند.»
عبدالله
نوری در دادگاه رسیدگی به اتهامات مدیر مسئول خرداد در مقام دفاع از خود و
این نوشته چنین می‌گوید: «امروز اکثر حکومت‌های جهان در جهت منافع و مصالح
ملی خود گام بر می‌دارند و فقط ما نیستیم که ملاک حق و خیر می‌باشیم…
سخنان امام خمینی درباره اسرائیل را نیر باید در ظرف زمانی خاص خود مثل
آفریقای جنوبی مورد بررسی و امعان نظر قرار داد. سخنان مذکور به دورانی که
ملت فلسطین و رهبران ان و اغلب کشورهای عربی و اسلامی در حالت دشمنی و جنگ
مسلحانه با اسرائیل بسر می‌بردند، تعلق داشت… وقتی جامعه بین‌المللی خواهان
تحقق صلح در منطقه خاورمیانه است و کشورهای اسلامی همسایگان اسرائیل و ملت
فلسطین و بسیاری از مبارزان ان ناچار به پذیزش صلح تحمیلی شده‌اند و هیچ
یک از آن‌ها این صلح را خواست ابتدایی و قلبی خویش نمی‌دانند و لکن مصلحت
منطقه و فلسطینی‌ها را در مذاکره دیده‌اند. مخالفت ما چه نفعی عاید ملت
ایران می‌کند، جز اینکه به عنوان حامی تروریسم معرفی می‌شویم؟ جز انکه باید
هزینه‌های سنگین اگر ما به ع اتخاذ چنین مواضعی را در عرصه‌های سیاسی و
بین المللی و اقتصادی بپردازیم؟ با کدام قدرت اقتصادی سیاسی و نظامی
می‌خواهیم در مقابل این تصمیم قد علم کنیم؟… من فکر می‌کنم به عنوان جمهوری
اسلامی می‌خواهیم در جهان امروز در کنار دیگر کشور‌ها زندگی کنیم باید به
قواعد مقررات و حقوق بین الملل حاکم بر نوع روابط کشور‌ها احترام بگذاریم،
اگر چه مورد پسند و علاقه ما نباشد…. باید به واقعیات موجود و شناخت قدرت و
توانایی خودمان نیز در این راه توجه داشته باشیم و خودمان را کاسه داغ‌تر
از آش نشان ندهیم… آنچه در [روزنامه] خرداد در قالب مقاله‌ای آمده است نقد
کسانی است که از دور دستی بر آتش دارند و هر روز رهبران ملی آنان را مورد
هجمه و هتک قرار داده و پیش از آن‌که به نفع فلسطین و فلسطینیان کاری
بتوانند بکنند، منزلت جهانی و منطق حضور بین‌المللی ایران را دچار خدشه و
هتک قرار داده‌اند و به اصطلاح دایه مهربان‌تر از مادر شده‌اند. مقاله
مذکور در صدد بیان این حقیقت برآمده است که نمی‌توان بالای گود ایستاد و با
شعارهای تند برای مصالح و منافع ملت فلسطین نظر داد.»
