زودرنجی ریشه خانوادگی دارد/ کاهش تنش در گرو مهارت آموزی خانواده

به گزارش گروه سبک زندگی "تیتریک"؛ یک مددکار اجتماعی خانواده در رابطه با موضوع زود رنجی نوجوانان در گفتگو با خبرنگار "تیتریک" این گونه بیان کرد: در ابتدا می خواهیم ببینیم که زودرنجی چیست؟ رنجش یعنی عدم تحمل یا حالت تنیدگی که در قدیم به آن حالت های روان نژندی، رنجوری و عصبیت می گفتند. وقتی که توانمندی شخص به دلیل اضطراب یا نگرانی های درونی یا موقعیتی جدیدی که در آن حضور دارد، حالت های غم و افسردگی که حالاتی عصبی هستند زیاد باشد، به همین دلیل در مواجهه با مخاطرات و اتفاقات جدید، عوامل منفی، مسائل استرس زا رنجیده خاطر می شود.

احمد رحیمی گفت: ممکن است احساس بد و هیجان منفی در فرد ایجاد شود؛ مثلاً احساس می کند که می ترسد، پذیرشش کاهش یافته، احساس گناه، خشم و کینه کرده و در انتظار برون ریزی ناراحتی است و احساس ضعف ارزشمندی می کند. پس در مواجهه با موضوعات جدیدی که نگران کننده و منفی است، درگیری و تنش که ذاتاً موضوع بدی است فرد می تواند درون گرایانه یا نه به علاوه خودگویانه، خودگویی منفی در رابطه با موضوعی که نتوانسته هضم کند یا انعکاس لازم را ندارد که بتواند بپذیرد، داشته باشد، این است که فرد مقابل بنا به دلایلی آن رفتار را داشت یا می تواند رفتار خوبی داشته باشد و از آن فضا که انتخاب نکرده در حد معقول دوری کند، تصمیماتی اتخاذ کند یا با یک ترفند گفتگو محورانه بتواند حل مسئله کند ولی این وضعیت وجود ندارد.

کارشناس خانواده گفت: پس رنجش و احساس عصبیت در فرد ایجاد می شود اما خصوصاً در رابطه با نوجوانان ما می توانیم بیشتر این را تأکید کنیم که در موضوع بلوغ، رشد، تولد دوباره ای که این خاستگاه ژنتیکی به این نوجوان فرمان داده و به یکباره ذهن و جسمش تغییرات فاحش می کند و نوع بینش، طرز تلقی و شناخت او نسبت به دوستان و خانواده متفاوت شده است. وقتی جسم، روان، هویت و خودشناسی یک نفر به یکباره و در طول یکی دو سال که نوجوان شده و بالغ می شود تغییرات عمده ای پیدا می کند و با والدین، جامعه، خودش، دوستانش و با موضوعاتی که در ذهنش می آید مسئله دارد و بیشتر دچار چالش می شود.

این کارشناس ادامه داد: موضوع چالشی و متفاوتی در شخصیت نوجوانان شکل گرفته یا در حال شکل گیری و ثبات است، براساس الگوی فرهنگی و منش درون خانوادگی واکنش می تواند داشته باشد. همین جاست که نوجوانان ممکن است سریع تر رنجیده خاطر شوند. زیرا که تازه در حال کشف و شهود هستند و به دنبال آزادی، استقلال و هیجان های جدید می گردند. حال چگونه باید با نوجوان ارتباط برقرار کرد؟ اگر در مرحله  قبلی که کودکی داشته و احتمالاً ما والدین مناسب، آگاه و توانمندی بودیم و چون ازدواج مناسبی داشتیم، از آنجا  پایه گذاری شده و اگر در کودکی اضطراب، داد و بیداد، مشکلات درون خانوادگی و اشکالات رفتاری و تربیتی بر فرزند حادث شد؛ ما خیلی نمی توانیم امیدوار باشیم که دوران نوجوانی  خیلی آرام، شادمان و قوی داشته باشد.

وی گفت: نوجوان به دنبال یک هویت است و انسجام هویتی درون شخصیتی او را می خواهد تثبیت ببخشد و دلبستگی ها، حال خوب، ارتباط موثر و صمیمیت با والدین را باید ببینیم که در چه حدی است. از طرفی اگر فرزندان دچار اختلالات هوشی، رفتاری، هیجانی، خلقی، عاطفی، ویژگی های خاص جسمانی یا شخصیتی باشند که بخشی از آن ضمن تولد و قبل از تولد و بخشی هم در درون خانواده و در سنین زیر 5 سالگی آن ها بیشتربه آن ها رسیده است دچار مشکل می شوند.

رحیمی ادامه داد: برای اینکه خودشان را هویت یابی و همانند سازی کنند و در فرآیند اجتماعی شدن به یک تشخیصی برسند بیشتر دچار مسئله و مشکل می شوند، با جامعه، خانواده و مدرسه ممکن است دچار عناد و مسئله شوند چه پر هوش باشند چه کم هوش و چه خیلی درون گرا باشند یا برون گرا. آن نوجوانانی که بیشتر رنجیده خاطر می شوند یا مسئله بیشتر دارند، پس سخت تر می شود با آن ها کنار آمد یا زمان و کمک بیشتری برایشان باید گذاشت.

وی در پایان خاطر نشان کرد: در نهایت برای گرفتن مشاوره و پختگی بیشتر نزد افراد متخصص و کار بلد که در دوره نوجوانی، بلوغ، شخصیت شناسی، تسهیل روابط و آگاهی دهی به نوجوانان و خانواده را با مهارت های فرزند پروری خوب می توانند برای آن ها به ارمغان بیاورند، مراجعه کنند. اوضاع اوضاعی است که باید خیلی کوشش کرد، شادمان و امیدوار اتفاق های خوب در خانواده و افراد جامعه در پیش روست و همه امیدوارانه رنجش ها را باید کم کنیم.

الهه ملاحسینی-تیتریک

انتهای پیام/