فرانسه نسخه ای استعماری از داعش!/ از تجاوز جنسی تا زنده به گور کردن سالخوردگان

سطح گسترده استکباری که طی هفته ها، ماه ها و حتی سال های اخیر از کاخ الیزه بیرون می آید تکان دهنده است. فرانسه بار دیگر کشور دیگری را محکوم کرده و اقدامات آن را جنایتکارانه توصیف کرد.

اما آنچه واقعا جنایتکارانه است، ایده استثنائی گرایی فرانسوی است که به موجب آن پاریس احساس می کند که در قطع کردن سرهای آفریقایی ها و نگهداری جمجمه های آنها در موزه ها آزادی واقعی دارد و سپس به سخنرانی برای سایر کشورهای جهان درباره جنایی بودن یا نبودن آن می پردازد.

نسخه سکولار داعش

در هیچ کجا برجسته کردن بازگشت 24 جمجمه از مبارزان آزادی الجزایر توسط فرانسه مهم تر از برگزاری جشن های روز استقلال الجزایر در 5 جولای نبود.

مردم الجزایر مراسمی را برای مبارزان ضد استعمار که قیمت نهایی آزادی و خودمختاری از استعمار وحشیانه اروپا را با جان خود پرداختند برگزار کردند و اجساد آنها را طی یک مراسم غم انگیز در 58 امین سالگرد استقلال الجزایر به خاک سپردند.

اما تراژدی نهایی این است که بازگشت مجدد این جمجمه ها بیشتر یک توهین به مردم الجزایر بود تا یک ژست حاکی از پشیمانی از سوی مقامات فرانسه. آنها (مقامات فرانسه) امروز مجموعه ای ناخوشایند از 18000 جمجمه که از سرزمین های سراسر جهان آورده شده و به دست فرانسه ترور، سرکوب و سلاخی شده اند را نگهداری می کنند.

به بیانی دیگر، پاریس مانند تعدادی از قاتلان بی رحم سریالی که از غنائم قربانیان خود لذت می برند رفتار می کند.

کشور الجزایر از سال 1830 تا 1962 به مدت 132 سال تحت استعمار فرانسه رنج برد و طبق برآوردها 1.5 میلیون الجزایری بر اثر جنگ 8 ساله مبارزه برای استقلال و مقاومت در برابر وحشی‌گری فرانسه به قتل رسیدند. واضح است که این قتل و فرومایگی که الجزایر طی 124 سال گذشته به خاطر اشغالگری فرانسه تحمل کرده، کاملا مبهم و نهادینه شده است.

سپهبد "مارسل بیگارد" یکی از نمایندگان و مبتکران اصلی برنامه شکنجه فرانسه کاملا به استفاده منظم فرانسه از شکنجه و اعدام ها (سر بریدن) طی جنگ استقلال الجزایر اعتراف کرد.

وی در سال 2000 طی مصاحبه ای با روزنامه فرانسوی لو موند (Le Monde) شکنجه را به "شر ضروری" توصیف کرد، اما حضور فعال خود در این اقدام را انکار نمود. در واقع، او به طور مستقیم در تجاوز جنسی، زنده به گور کردن سالخوردگان یا ریختن بتُن روی قربانیان قبل از انداختن آنها در دریا که آنها را میگوهای بیگارد می خواندند، دخیل بوده است. این ژنرال فرانسوی مطمئنا به اندازه همکاران و مافوق های خود در دولت فرانسه در این کشتارها و جنایت ها نقش داشته است.

این یکی از طنزهای زندگی است که افراد مسئول این بی رحمی ها در اشغال نازی ها زندگی می کردند و آگاهی کاملی درباره سیاست های نسل کشی آن کشور فاشیستی داشتند.

جالب است که اعضای مقاومت فرانسه که علیه نازی ها فعالیت می کردند در میان این ژنرال ها و مقامات بودند، اما هنوز هیچ مشکلی با سیاست های مشابهی که بر سر اعراب می آید ندارند و به جنایات فرانسه در هندوچین و جاهای دیگر جهان اشاره نمی کنند.

با وجود تمام اینها و تصدیق شکنجه منظم در الجزایر از سوی "امانوئل مکرون" رئیس جمهور فرانسه خبری از عذرخواهی واقعی نیست. و این عذرخواهی باید از سوی فرانسه صورت گیرد.

با تمام شکنجه ها، خشونت های جنسی، اشغال سرزمین، سکولار جنگ طلب و سر بریدن در توصیف فرانسه به عنوان نسخه ای استعماری از داعش که برخلاف تروریست های امروزی در جعل امپراطوری موفق بود اشتباه نمی کنیم.

فرانسه باید به مداخله خود در لیبی خاتمه دهد

اکنون با وجود تاریخ مستند فرانسه درباره وحشی‌گری فراوان اخیر این کشور باید به ادعاهای دروغین آن مبنی بر رفتار جنایتکارانه ترکیه در لیبی بپردازیم.

آنچه فرانسه دقیقا ازما می خواهد باور کنیم این است که حمایت ترکیه از دولت شناخته شده بین المللی در لیبی جنایتکارانه است.

فرانسه تمام تخم مرغ های خود را در یک سبد قرار داد و باور داشت که خلیفه حفتر تمام مخالفت ها را با تسلیحات خود و پشتوانه مالی و نظامی عربستان، امارات متحده عربی و مصر جبران خواهد کرد.

با توجه به تاریخچه وحشی‌گری فرانسه در آفریقا و اینکه مقامات قانونی لیبی این کشور را دعوت نکرده اند، باید به مداخله در لیبی خاتمه دهد و پیش از متهم کردن دیگران به جنایات گذشته و حال خود توجه کند.

معصومه میرحسینی – تیتریک

انتهای پیام/