وزنه امید در دستان قهرمان پارالمپیک البرزی/عمده مشکلات معلولان شرایط نامناسب شهری است

کمی از خودتان برایمان بگوید؟ چندسال دارید و از چه زمانی به ورزش روی آوردید؟

32 ساله و ساکن فردیس هستم از ابتدای تولد با مشکل جسمی حرکتی مواجه بودم اما با حمایت خانواده و سعی و تلاش خود توانستم به زندگی عادی خود ادامه دهم وحتی دوران ابتدایی را در مدرسه عادی و دولتی درس خواندم اما پس از ان به دلیل ساختار نامناسب مدارس برای معلولان مجبور شده دوره راهنمایی و دبیرستان را در مدارس غیرانتفاعی تحصیل کنم.

چرا از بین ورزش ها وزنه برداری را انتخاب کردید؟

به دلیل علاقه شخصی که به رشته ورزشی وزنه برداری داشتم از سال 85 آن را شروع کرده و با حمایت و انگیزه ای که از جانب خانواده دریافت می کردم هربار مصمم تر برای ادامه راه تلاش می کردم.

تا کنون چه عناوین و افتخاراتی کسب کرده اید؟

طلای بازیهای آسیایی ۲۰۱۴، مدال طلای جهان در سال ۲۰۰۸، مدال نقره جهان در سال های ۲۰۰۷،۲۰۱۱،۲۰۱۷ و قهرمان آسیا در سال ۲۰۱۵ و مقام چهارم در قهرمانی آزاد آسیا و اقیانوسیه 2018 از جمله عنوان هایی هست که تا کنون موفق به کسب آن شده ام.

حمایت از وزشکاران معلول را چطور می بینید؟

متاسفانه تمام هزینه های سنگین ورزش بر دوش خود ورزشکار است و حمایت خاصی از ورزشکاران صورت نمی گیرد البته وقتی وارد تیم ملی می شویم باز هم فدراسیون حمایت هایی از نظر اسکان تغذیه و اردوهای منظم و... دارد اما قبل از آن و به دلیل تعدد ورزشکاران در رشته های مختلف حمایت خاصی را نمی تواند انجام دهد همچنین نسبت به ورزشکاران المپیکی حمایت کمتری از ورزشکاران معلول انجام می شود.

اکنون شرایط تیم ملی برای حضور در بازیهای توکیو چطور است؟

شرایط خوبی در اردو حکم فرماست، ما از اسفندماه در اردوهای آماده سازی به سر می بریم تمام ورزشکاران تلاش می کنند تا به خوشرنگ ترین مدال دراین رقابت ها دست پیدا کنند و پرچم ایران را به اهتزار دربیاورند.

وضعیت خودتان برای حضور در رقابت ها چگونه است؟

برای رقابت های جاکارتا آماده هستم، هدف اصلی من کسب مدال طلا است.

پیش بینی شما از عملکردی که احتمالاً در رقابت های جاکارتا خواهید داشت، چیست؟ باز هم طلایی خواهید شد؟

هیچ قولی در رابطه با کسب مدال نمی دهم. فرقی نمی کند در چه رویدادی شرکت می کنم. در هر رویداد تمام تلاشم را می کنم تا بهترین نتیجه را بگیرم اما هیچ وقت هیچ قولی نمی دهم.

بهترین خاطره ورزشی که در طول این سال ها داشتید چه بوده است؟

بهترین خاطره ورزشی کسب مدال طلای بازیهای آسیایی اینچئون بود که توانستم رکورد آسیا را هم به نام ایران ثبت کنم و بدترین خاطره هم مربوط می شود به عدم کسب نتیجه مطلوبم در پارالمپیک لندن.

کمی از مشکلات معلولان در شهرمان بگویید؟ عمده مشکلاتی که با آن مواجه هستید چیست؟

عمده مشکلات معلولان شرایط نامناسب شهری است .رفت و آمد در شهر برای معلولان امکان پذیر نیست ،با ویلچر نمی توان حتی مسیر 200 یا 300 متری را رفت برای اینکه رمپ وجود ندارد ،در طراحی و معماری شهری حقوق معلولان در نظر گرفته نشده است. البته شرایط شهری برای افراد سالم هم خیلی مهیا و مناسب نیست. سیستم حمل ونقل عمومی هم برای معلولان تعطیل است و من یا کسانی که شرایط مشابه من دارند همیشه با آژانس یا خودروی شخصی باید تردد داشته باشیم.

آیا قانون های حمایتی خاصی برای معمولان وجود دارد؟

هیچ قانون حمایتی برای معلولان در کشور ما وجود ندارد و اگر اوضاع به همین شکل پیش برود با توجه به این که کشور ما یک کشور حادثه خیز است و در سال چند هزار معلول در اثر حوادث وارد جامعه می‌شوند شرایط روز به روز بدتر می شود. از طرفی شرایط اقتصادی و فرهنگی جامعه و تبعات آن برای جوانان و نوجوانان بسیار نگران کننده است.

بعد از قهرمانی هایی که کسب کردیداکنون چه هدف و آرزویی دارید؟

موفقیت روزافزون در رشته ورزشی را برای خود و بهبود شرایط اقتصادی و فرهنگی جامعه برای همه ارزو می کنم. هدفم قهرمانی ادر رقابت های پارالمیپ است که با کمک خدا تلاش خواهم کرد به آن دست پیدا کنم.

در پایان برای افراد معلول چه توصیه ای دارید؟

برای افراد معلول جامعه نمی توانم توصیه ای داشته باشم چرا که هر فرد با شرایط خاصی که دارد مشکلات متفاوتی را پیشروی خود می بیند ،تنها می توانم بگویم که بهترین کسی که می‌تواند به آنها کمک کند خودشان هستند، به توانمندی خود تکیه کنند و کوشا باشند. تلاش برای بهتر شدن و بهتر زندگی کردن و امید به آینده سبب تحمل شرایط سخت است.

انتهای پیام/

خدیجه ستارزاده - تیتریک