آیا دونالد ترامپ در اندیشه بر هم زدن کارزار انتخاباتی خود است؟

گروه بین الملل «تیتریک»،دونالد ترامپ هرگز واقعا نمی خواست رئیس جمهور ایالات متحده شود. من این را با اطمینان به شما می گویم. نمی خواهم بگویم از کجا خبر دارم. نمی گویم که من و ترامپ دارای یک نماینده یا وکیل یا آرایشگر مشترک هستیم یا اگر بودیم هم ارتباطی با این حرفم داشت. و مطمئنا نمی گویم که من در ادارات یا راهروهای ان بی سی یا هر جای دیگر امکانات استراق سمع دارم ولی افراد مشخصی هستند که هم الان در حال خواندن این مطلب هستند و خودشان می دانند کی هستند، می دانند که تک تک کلمات جملات زیر عملا اتفاق افتاده است.

ترامپ از معامله خود به عنوان مجری و ستاره برنامه پر بیننده اش در ان بی سی به نام «کارآموز» ناراضی بود. چون فقط پول بیشتر می خواست. تا اینکه به این فکر افتاد که در مبارزات ریاست جمهوری شرکت کند، به امید کسب توجهی که بتواند از قبل آن موضع خود را در مذاکره بر سر معاملاتش قوی تر کند. ولی او به عنوان سلطان خودخوانده قراردادسازان می دانست اینکه انسان از قبل بگوید که قرار است چه کاری کند، کارش را بی ارزش می کند؛ می دانست که انجام آن کار اقدامی است که باعث می شود حرامزادگان سرجایشان بنشینند و به او توجه کنند.

ترامپ بر سر انتقال برنامه اش به شبکه های دیگر، گفتگوهایی را با آنها آغاز کرده بود. این یک اهرم دیگر برای رسیدن به هدف مورد نظرش بود- ترس از دست دادن او و رفتنش به شبکه ای دیگر- و زمانی که «بی سروصدا» با رئیس یکی از این شبکه ها دیدن کرد و حرفش در همه جا پیچید، موضع او تقویت شد. او فهمید که زمان بازی کردن با کارت بزرگش فرا رسیده است.

به این ترتیب بود که او تصمیم گرفت در مبارزات ریاست جمهوری شرکت کند.

البته او واقعا خیال نداشت برای رسیدن به ریاست جمهوری وارد این کارزارها شود؛ فقط می خواست اعلام نامزدی کند، چند گردهمایی بزرگ برگزار و چند ده هزار  طرفدار را دور خود جمع کند و منتظر جایگاه خود در اولین نظر سنجی بماند که او را در رتبه نخست نشان می دادند! چه چیزی از این بهتر؟ بعد هر معامله ای را که می خواست می توانست انجام دهد، معامله ای به ارزش چند میلیون دلار بیشتر از مبلغی که در حال حاضر به او می پرداختند.

به این ترتیب در 16 ژوئن سال پیش او روی پله برقی متحرک طلایی اش قدم گذاشت و دهانش را باز کرد. در حالی که کارزارش نه ساختار پرسنلی داشت و نه زیرساخت رقابت های انتخاباتی  در گستره50 ایالت – که به خاطر داشته باشید به هیچ یک این ها نیازی نداشت، چون خیال نداشت در یک کارزار انتخاباتی واقعی شرکت کند- و هیچ متن از پیش آماده شده ای نیز نداشت و برای همین در کنفرانس مطبوعاتی بدنامش از ریل خارج شد و مکزیکی ها را «تجاوزگر» و «قاچاقچی مواد مخدر» نامید و خواستار کشیدن دیواری برای دور نگه داشتن آنها از ورود به آمریکا شد. یهودیان حاضر در اتاق انگشت به دهان ماندند. اظهارات او چنان تهاجمی بود که در ذهن ان بی سی هم نمی گنجید  که چک رقم درشت تری را به او پیشنهاد کند، پس بلافاصله او را با این اظهارنظر مختصر اخراج کرد: «با توجه به اظهارات توهین آمیز اخیردونالد ترامپ در ارتباط با مهاجرین، ان بی سی یونیورسال در حال خاتمه دادن به رابطه کاری خود با آقای ترامپ است.» ان بی سی گفت که همچنین در حال لغو دو برنامه پر زرق و برق انتخاب ملکه زیبایی متعلق به ترامپ، میس آمریکا و میس یونیورس نیز هست. بمب ترکید.

ترامپ مات و مبهوت ماند. در هنر معامله گری این دیگر خیلی زیاده روی بود. او اصلا انتظار چنین چیزی را نداشت، اما به هر حال به طرحش چسبید تا  با نشان دادن اینکه چگونه میلیون ها آمریکایی خواهان این هستند که «او رهبر آنها باشد»، «ارزش» خود را در چشم دیگر شبکه ها افزایش دهد. البته او می دانست (و کسانی که او به آنها اعتماد داشت هم به او گفته بودند) که هیچ امکانی برای اینکه واقعا در انتخابات های مقدماتی برنده شود، وجود ندارد و او قطعا نامزد جمهوری خواهان نخواهد شد و هرگز و هرگز رئیس جمهور ایالات متحده نخواهد شد. البته که نمی شود! نمی خواست هم بشود! شغل رئیس جمهور بودن بسیار پر مشغله و کسالت بار است و مجبوری در گتویی در واشنگتن و در یک جای کوچک 200 یارد مربعی زندگی کنی. خانه قدیمی غمباری که فقط دو طبقه دارد! «طبقه دوم» آن هم یک پنتهاوس نیست! ولی هیچ کدام این ها مایه نگرانی نبود، اگر «ترامپ در راه ریاست جمهوری» تنها ترفندی بود که فقط قرار بود چند ماهی طول بکشد.

بعد اتفاقی رخ داد. و اگر دست بر قضا صداقت داشته باشید احتمالا اذعان می کنید که شما نیز به همین شکل واکنش نشان داده اید. ترامپ در مقابل دیدگاه شگفت زده خودش کشور را به جنب و جوش درآورد، به خصوص کسانی را که مخالف میلیاردرها بودند. او در نظرسنجی های رای دهندگان جمهوریخواه یکراست به سراغ یک درصدی ها رفت. بیش از 30 هزار از طرفداران پر سر و صدا اندک اندک در گردهمایی های او جمع شدند. تلویزیون ها هم از خدا خواسته دو دستی به آن چسبیدند. او به اولین چهره معروف آمریکایی تبدیل شد که قادر بود در هر نمایشی که خودش می خواست در آن حضور داشته باشد جا رزرو کند. او به سادگی قادر بود با یک تلفن کاری کند که آنها در پخش زنده خود زمانی را به او اختصاص  دهند.

ترامپ یک بار دیگر عاشق خودش شد و خیلی زود ماموریتش را برای انجام یک معامله خوب با یک برنامه تلویزیونی از یاد برد. یک برنامه تلویزیونی؟ شوخی می کنید- این کار برای آدم های بی عرضه ای مثل کریس هریسون خوب است- او سلطان جهان بود! کوچک ترین فکری که از او صادر می شد روزها، هفته ها و ماه ها همه جا و توسط همه مورد بحث و بررسی و تجزیه و تحلیل قرار می گرفت. چنین چیزی هرگز در «کارآموز» اتفاق نیفتاده بود! مجری یک برنامه تلویزیونی؟ او ستاره تمام برنامه های تلویزیونی بود و به زودی تقریبا نتیجه تمام انتخابات های مقدماتی را به نفع خود رقم می زد!

و بعد ... می توانید لحظه ای را ببینید که سرانجام به روی او طلوع کرد... آن مکاشفه «اه نکبتی!» آن «من واقعا دارم نامزد جمهوریخواهان می شوم... و زندگی زیبای تجملی ام - گندش بزنند- دارد به آخر می رسد!» این شبی بود که او در انتخابات مقدماتی نیوجرسی برنده شد. تایم اینترنتی تیتر زد: «نطق پیروزی قاطع دونالد ترامپ بعد از پیروزی در نیوجرسی.» به جای اینکه یکی از نطق های بلند وعجولانه باشد، به شدت افسرده کننده بود. بدون انرژی، بدون خوشحالی، چرا که او فهمیده بود اکنون مجبور است شیرینکاری ای را که شروع کرده، ادامه دهد. این دیگر قرار نیست هنر سرگرمی سازی باشد. قرار است کار کردن به معنای واقعی باشد.

هرچند که خیلی زود اختیار سرنوشتش را در دست گرفت. اما «تجاوزگر» نامیدن مکزیکی ها و اظهارات نژادپرستانه، زن ستیزانه به برندش آنچنان آسیب زده بود که دیگر غیرقابل مرمت بود و به یک بازنده بد و بدتر و عنقریب تبدیل شده بود.

ولی اجازه دهید نظریه دیگری را مطرح کنم، نظریه ای که فرض را بر این می گیرد که ترامپ آنقدرها که به نظر می آید احمق یا دیوانه نیست. شاید افت جایگاه او در سه هفته گذشته تصادفی نبوده. شاید تمام اینها بخشی از راهبرد جدید او برای خروج فوری از مسابقه ای است که به هر حال هرگز قصد نداشت تا آخرش پیش برود. به این دلیل  که- مگر آنکه فقط «دیوانه» باشد- تنها توضیحی که برای بیرون دادن غیر معمول هر روزه اظهارنظرهای متهورانه و انزجار آور یکی بعد از دیگری او وجود دارد، این است که او این کار را آگاهانه (یا نیمه خودآگاهانه) انجام می دهد تا تقصیر اجبار به خارج شدن از مسیر مسابقه را به گردن «دیگران» بیندازد. اکنون بسیاری حس می کنند که همین جا پایان بازی است، چرا که می دانند ترامپ به طور جدی نمی خواهد یک کار عملی واقعی انجام دهد-و مهم تر آنکه او نمی تواند رنج این را به جان بخرد و نخواهد هم خرید- که به طور رسمی و قانونی در شب هشتم نوامبر اعلام شود که یک بازنده است؛ بازنده!

به حرفم اعتماد کنید. من با این یارو ملاقات کرده ام. یک بعدازظهر را با او گذرانده ام. او ترجیح می دهد کلینتون ها و اوباماها را به مجلس عروسی بعدی اش دعوت کند تا اینکه ثانیه هایی بعد از آخرین نظرسنجی ها در آن شب بسته می شوند، حرف بنفش «بازنده» روی پیشانی اش حک شود.

بعدالتحریر: دونالد، اگر این مطلب را می خوانی هرچه زودتر این کار را بکن. به حزب مأیوست این فرصت را بده تا تکه هایش را جمع و جور کند و رایان یا رامنی را نامزد اعلام کند تا آنها بتوانند کسانی باشند که کاخ سفید، کنگره، مجلس نمایندگان و دیوان عالی را ببازند. زیاد به خودت سخت نگیر. تو تنها نتیجه منطقی حزبی هستی که جریان موجود نژادپرستی و تعصب را تجسم بخشیده ای و یک درصدی ها را برای دهه ها محکوم به زشت ترین کارها کرده ای و اکنون ترامپ آنها برای تحمل عواقب کارهایش به خانه برمی گردد.             

نویسنده: مایکل مور[1]

ترجمه: محمود سبزواری

منبع:  http://www.informationclearinghouse.info/article45303.htm

[1] . Michael Francis Mooreمستندساز و نویسنده آمریکایی

انتهای متن/