داروهای کورتونی؛ علائم بیماری را سرکوب می‌کند نه درمان
هنگامی که داروی کورتون وارد بازار دارویی شد انقلاب عظیمی را در صنعت دارویی به وجود آورد. در همان ابتدای آمدن داروی کورتون تبلیغات زیادی برای درمان بسیاری از بیماری‌ها توسط کورتون صورت گرفت و بسیاری از افراد از این دارو برای درمان بیماری خود از آن سود بردند. کورتون‌ها برای درمان بیماری‌های التهابی مانند آرتریت روماتوئید کاربرد فراوان دارد.
محمد دریایی متخصص علوم زیستی و گیاهان دارویی درباره کورتون‌ها می‌گوید: پیدایش کورتون‌ها سیمای درمان شناسی را به‌کلی تغییر داد و انقلابی عظیم به وجود آورد. یکی از کارخانه‌های تولید داروی آمریکایی مقاله‌ای در سال 1332 شمسی ارائه داد که در آن آمده بود: «طی سه سال تجربۀ بالینی با کورتن، آثار درمانی حاصل از آن بسیار رضایت‌بخش بوده و نتایج نیکوی حاصل از تجویز آن در بیماری‌هایی که قبلاً درمان مؤثری برای آنها وجود نداشت طی صدها گزارش از طرف محافل پزشکی تأیید شده است. به‌کمک این داروها در اکثر موارد بهبود دائم را می‌توان به دست آورد. در بیماری‌های مزمن و غیرمهلک مانند آرتریت روماتوئید، تجویز دارو طی مدت نسبتاً طولانی بهبود کامل ایجاد کرده و هیچ گونه آثار سویی به جای نمی‌گذارد».
بیش از سه سال از شروع درمان با کورتن نگذشته بود که محققان دریافتند از داروی کورتون معجزه‌ای نباید خواست چرا که نه‌تنها آرتریت روماتوئید را درمان نمی‌کند و این بیماری، علی‌رغم درمان‌های دقیق با کورتن به سیر خود ادامه می‌دهد، بلکه با درمان طولانی به‌وسیلۀ این داروها یک سلسله عوارض کم و بیش شدید در بیماران مشاهده می‌شود.
عوارض داروهای کورتونی
لذا در سال 1975 سیمونز در کتاب روماتولوژی خود نوشت: «آرتریت روماتوئید به خودی خود هیچ گونه خطری ندارد و حیات بیمار را تهدید نمی‌کند، مگر اینکه با داروهای کورتونی درمان شود زیرا این درمان‌ها طولانی است و درمان طولانی به‌وسیلۀ این داروها باعث ایجاد سندروم کوشینگ می‌شود و درنتیجه در بیمار عوارض و اختلالاتی مانند فربهی چهره و تنه، افزایش فشار خون، پوکی استخوان‌ها، عفونت‌های مکرر، زخم معده و اثنی‌عشر و... به وجود می‌آید».
از این نظرات می‌توان به این نتیجه رسید که کورتون‌ها، تظاهرات بالینی بسیاری از بیماری‌ها را کاهش می دهد، بدون آنکه در ماهیت آنها تغییری ایجاد کند. کورتون نقاب دروغین از سلامت بر چهره بیمار می‌کشد. داروهای کورتونی صرفاً علائم بیماری را سرکوب می‌کنند و بیماری را درمان نمی‌کنند و عوارض زیادی برای بدن به جای می‌گذارند.
در کتاب اطلاعات و کاربرد بالینی داروهای ژنریک ایران آمده است: «در اغلب موارد کاربرد داروهای کورتونی برای برطرف کردن علائم بیماری است و هیچ تأثیری در درمان علت بیماری‌ها ندارد».
در کتاب فارماکولوژی پایه و بالینی در مورد این داروها آمده است: «آثار ضدالتهابی و فرونشانندۀ مصونیت این مواد، از نظر درمان شناسی فوق العاده مورد استفاده واقع می‌شود لیکن همین آثار، خود مسئول مهمترین عوارض خطیر آنها است، چون درمان با کورتون جنبۀ ریشه‌کنی بیماری را ندارد، فرآیند بیماری‌زا ممکن است به پیشرفت خود ادامه دهد, درحالی که تظاهرات بالینی آن تحث تأثیر دارو متوقف شود.
