*از آمار جهانی کروناویروس در worldometers مطلع شوید*

* شما می‌توانید سوژه‌های خبری، گزارشات محلی، مقالات و دلنوشته‌های خود را از طریق فرم «تماس با ما» یا آیدی mrh1320@ با ما در میان بگذارید... طرح سوژه از شما، پیگیری از تیتر1 *

دوشنبه ۱۴ خرداد ۱۴۰۳ - 2024 June 03

اخبار اقتصادی

علمی

اخبار فرهنگی

اخبار ورزشی

اجتماعی

کد خبر: ۸۳۲۳۴

تاریخ انتشار: ۲۰ آذر ۱۳۹۴ - ۱۹:۲۸

عجیب‌ترین ایستگاه‌ های اتوبوس + تصاویر

همه می‌دانند که شوروی سابق چه اشکالات و اشتباهات بزرگی را مرتکب شده بود، اما ساخت بناهای عجیب و زیبا به هیچ وجه جزو اشکالات آن‌ها نبود.

گروه وبگردی «تیتریک»،همه می‌دانند که شوروی سابق چه اشکالات و اشتباهات بزرگی را مرتکب شده بود، اما ساخت بناهای عجیب و زیبا به هیچ وجه جزو اشکالات آن‌ها نبود.

به گزارش سی ان ان، کشورهایی که پیشتر تحت حاکمیت شوروی سابق بودند، در ساخت خیابان و بزرگراه و ایستگاه‌های اتوبوس یک سر و گردن از رقبای خود بالاتر بود.

مقامات شوروی سابق، پیش از فروپاشی در دهه 90 میلادی، صدها ایستگاه اتوبوس در خاک خود ساختند. آن‌ها به معماران خود آزادی کامل دادند تا هر طور که می‌خواهند ایده‌ی خود را پیاده کنند.

بنابراین مسافرانِ مسیر استونی به ارمنستان می‌توانستند از این ایستگاه‌های اتوبوس فضایی مانند نهایت استفاده را ببرند؛ ایستگاه‌هایی که معماری آن‌ها کاملا متفاوت از نماهای عادی ایستگاه‌های اتوبوس است.

ایستگاهی در آبخازیا

بسیاری از این ایستگاه‌ها – که بعضا معماری بروتالیستی هم دارند – به خاطر کریستوفر هِرویگ، عکاس کانادایی، است که دیده شده‌اند و اگر او نبود، شاید کسی از چندان اطلاعی از آن‌ها نداشت.

هرویگِ 40 ساله در سال 2002 تصمیم گرفت از لندن تا سن پترزبورگ را با دوچرخه رکاب بزند و هر یک ساعت یک بار، یک عکس جالب و تماشایی بگیرد.

او می‌گوید: «من از دوچرخه‌ام پیاده می‌شدم و از چیزهایی عکاسی می‌کردم که به طور معمول سوژه عکاسیِ من نبودند؛ چیزهایی مثل لباس، سیم‌های برق، صندوق پست و ایستگاه‌های اتوبوس... ولی وقتی به خاک شوروی سابق رسیدم، این ایستگاه‌های اتوبوس نگاهم را جذب کردم و عکاسی از آن‌ها به نظر ارزشمند رسید.

آبخازیا - پیتسوندا

در وسط بیابان!

هرویگ در نهایت عازم سفری طولانی شد که بیش از یک دهه به طول انجامید. او از خاک 14 کشور عبور کرد تا مکان‌های گردشگریِ بسیاری را از نزدیک دید. هرویگ اما در طول سفر، چشمش به کنار جاده‌ها بود تا مبادا ایستگاه اتوبوسی را از دست بدهد.

حاصل تلاش او به کتابی به نام «ایستگاه‌های اتوبوس شوروی» درآمد که در ماه سپتامبر امسال نیز به چاپ دوم خود رسید.

علاقه‌ی او به این ایستگاه‌های اتوبوس همیشه توسط افراد محلی تحسین نمی‌شد. او می‌گوید: «بسیاری از این ایستگاه‌ها در اطراف شهرها و یا حتی روستاها نبودند. آن‌ها اغلب در وسط بیابان بودند، مخصوصا در قزاقستان؛ اصلا کسی اطراف ایستگاه‌ها نبود تا از آن‌ها استفاده کنند.»

هرویگ در ادامه می‌گوید: «مواردی هم که توسط اهالی استفاده می‌شدند، توجه آن‌‎ها را جلب نکرده بود. مثلا وقتی که من می‌خواستم از ایستگاه‌ها عکاسی کنم، آن‌ها فکر می‌کردند که دارم آن‌ها را مسخره می‌کنم! مردم ارزش عکاسی از این ایستگاه‌ها را در اغلب موارد درک نمی‌کردند...بسیاری از اهالی فکر می‌کردند که این ایستگاه‌ها کاملا بی‌ارزش هستند، زیرا آن‌ها زباله‌های خود را در آن‌ها پرتاب می‌کردند و یا حتی برای دستشویی کردن از آن‌ها استفاده می‌کردند. با این حال، اکثر ایستگاه‌های اتوبوس در شرایط نسبتا خوبی قرار دارند... به نظرم این ایستگاه‌ها بخش جالبی از تاریخ ما هستند و بازتاب ایده‌های پشت آن‌ها کاری جالب است. من می‌خواهم بگویم که قصدم از این پروژه همین بوده و باید به آن‌ها اهمیت داد... البته اکثر مردم آنجا با من هم‌عقیده نبودند.»

قزاقستان

هشت پا، امواج و سفینه‌های فضایی

البته کسانی هم بودند که با من موافق بودند؛ اغلب راننده تاکسی‌هایی که هرویگ برای عکاسی از این ایستگاه‌ها استفاده می‌کرد، به او کمک می‌کردند تا محل این ایستگاه‌های اتوبوس را شناسایی کند.

هرویگ می‌گوید: «بعضی از راننده‌ها خودشان را سخت درگیر این بازی می‌کردند تا در نهایت مکان ایستگاه‌ها شناسایی شود. یکی از راننده‌ها، علیرغم اینکه خیلی دیر شده بود، دست بردار نبود و عزمش را جزم کرده بود تا ایستگاه پیدا شود.»

هرویگ می‌گوید که مکان برخی از ایستگاه‌ها او را وا داشت تا به نقاطی سفر کند که اصلا قصد سفر به آنجا را نداشته است: «من اصلا نمی‌خواستم به ارمنستان، بلاروس، اوکراین، مولداوی و حتی بخشی از آبخازیا سفر کنم... اما چاره‌ای نداشتم و باید برای پروژه‌ به آن کشورها هم سفر می‌کردم. اگر به خاطر این ایستگاه‌ها نبود اصلا به آن کشورها سفر نمی‌کردم.»

ایستگاه مورد علاقه‌ی هرویگ در آبخازیا ساخته شده است؛ منطقه‌ای که گرجستان هنوز ادعای حاکمیت بر آن را دارد. آن ایستگاه توسط «زوراب تسرتلی» ساخته شده که او بعدها رئیس آکادمی هنر روسیه شد.

قزاقستان - کاراکول

هرویگ می‌گوید: «زوراب تسرتلی، هنرمندی پیشرو بود که معادله‌ها را بر هم زد. طرح‌های او شبیه مجسمه و پویاتر بود – یک ایستگاه شبیه هشت پا، یکی شبیه موج، یکی شبیه صدف و دیگری شبیه سفینه فضایی بود. ایستگاه‌های طراح شده توسط او از نظر طرح و رنگ‌آمیزی با دیگر ایستگاه‌های اتوبوس تفاوت داشت.»

آزادی کامل

هرویگ معتقد است که این ایستگاه‌های اتوبوس تنها فرصت برای هنرمندان آن دوره بود تا بتوانند زیر نظر حکومت مستبد شوروی آزادانه فعالیت کنند. من فکر می‌کنم که در آن سال‌ها کسی در کار هنرمندان در این پروژه‌ها دخالت نمی‌‎کرد، چرا که این ایستگاه‌ها فرم کوچکی از معماری محسوب می‌شدند.

هرویگ اصالتا کانادایی است اما در حال حاضر در اردن زندگی می‌کند. او می‌گوید که پروژه‌های ایستگاه‌های اتوبوسش به اتمام رسیده، اما احتمال اینکه بعدها دوباره بر روی آن کار کند همچنان وجود دارد.