بیدار باشید ای اهل عالم که جدّ من حسین را تشنه کام کشتند
گروه فرهنگی «تیتریک»، هاديان البرز نوشت: دربارة روز قیام و ظهور حضرت، روایات مختلفی وارد شده است که در آنها، روز نوروز، عاشورا، شنبه و یا جمعه، روز ظهور معرفی شده است.
البته از آن جایی که نوروز، طبق سال شمسی و عاشورا، بر اساس سال قمری محاسبه می‌شود، یکی شدن این دو روز امکان‌پذیر است و هم زمانی این دو روز با جمعه یا شنبه نیز ممکن است.
اما روایاتی که روز ظهور را، دو روز از هفته بیان کرده، قابل توجیه است؛ یعنی، در صورت صحیح بودن سند این روایات، احادیث روز جمعه به روز «ظهور» و روایات روز شنبه به روز «استقرار و تثبیت قیام حضرت و نابودی مخالفان» تفسیر می‌شود. البته روایات روز شنبه، از نظر سند مورد تأمّل و بررسی است؛ ولی قیام روایات روز جمعه از این نظر ایرادی ندارد.1 اما آنچه مهم است، این که قیام حضرت ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف)، مصادف با روز شهادت سیدالشهداء (علیه السلام) است و این مطلب ما را به ارتباط ویژة صاحبان این دو قیام رهنمون می‌سازد.
امام محمد باقر (علیه السلام) فرموده است:
«کانی بالقائم یوم عاشورا یوم السبت قائماً بین الرکن و المقام و بین یدیه جبرئیل ینادی: البیعة لله فیملأها عدلا کما ملئت ظلما و جورا؛2 گویا حضرت قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) را می‌بینم که روز عاشورا، روز شنبه بین رکن و مقام ایستاده و جبرئیل پیش روی او ندا می‌کند: بیعت برای خدا است. پس زمین را پر از عدل می‌کند؛ همان‌گونه که پر از ظلم و جور شده بود».
امام جعفر صادق (علیه السلام) نیز می‌فرماید:
«ان القائم صلوات الله علیه ینادی باسمه لیلة ثلاث و عشرین و یقوم یوم عاشورا یوم قتل فیه الحسین بن علی (علیه السلام)؛3 قائم ـ درود خدا بر او بادـ در شب بیست و سوم ماه رمضان، به نام (شریفش) ندا می‌شود، و در روز عاشورا، روزی که حسین بن علی (علیه السلام) ، در آن کشته شد، قیام خواهد کرد».
در روایات ، به مطالب و سخنان نخستینِ امام زمان (علیه السلام) اشاراتی شده است؛ از جملة آنها روایتی است که محدث بزرگوار شیخ علی یزدی حائری نقل کرده است. او می‌گوید: «زمانی که قائم آل محمد ظهور کند، ما بین رکن و مقام می‌ایستد و پنج ندا می‌دهد:
الا یا اهل العالم انا الامام القائم؛ آگاه باشید ای جهانیان که منم امام قائم؛
الا یا اهل العالم انا الصمصام المنتقم؛ آگاه باشید ای اهل عالم که منم شمشیر انتقام گیرنده؛
الا یا اهل العالم ان جدّی الحسین قتلوه عطشانا؛ بیدار باشید ای اهل عالم که جدّ من حسین را تشنه کام کشتند؛
الا یا اهل العالم ان جدّی الحسین طرحوه عریانا؛ بیدار باشید ای اهل عالم که جدّ من حسین را عریان روی خاک افکندند؛
الا یا اهل العالم ان جدی الحسین سحقوه عدوانا؛ آگاه باشید ای جهانیان که جدّ من حسین را از روی کینه توزی پایمال کردند».4
امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) ابتدا خود را چنین به جهانیان معرفی می‌کند: قائم و شمشیر انتقام منم؛ قیام نمودم تا انتقام خون جدم حسین (علیه السلام) ـ که او را تشنه لب شهید کرده، بدن مطهرش را عریان روی خاک افکندند و پایمال کردند ـ بگیرم.
آری، اولین کلام حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف)، یاد امام حسین (علیه السلام) است که همواره یاد او، در دل هر انسان آزاده و طالب حقی زنده است و این مصیبت عظیم، جز با ظهور فرزندش تسلّی نمی‌یابد.
یکی از رابطه‌های دقیق بین این دو امام همام (علیه السلام) و قیامشان، مرکز حکومت آن دو است. امام حسین (علیه السلام) از مکه به جانب کوفه، رهسپار بود و شاید با رسیدن به کوفه، مانند پدر بزرگوار خود آن جا را مقرّ حکومت خویش قرار می‌داد؛ ولی سپاهیان یزید، راه را بر آن حضرت بستند و او در دوم محرّم، در کربلا منزل نمود.
زمانی که خورشید تابناک مکه، ظهور کند، کوفه را به عنوان مقر حکومت خود بر خواهد گزید. امام محمد باقر (علیه السلام) می‌فرماید:
«مهدی قیام می‌کند و به سوی کوفه می‌رود و منزلش را آن‌جا قرار می‌دهد».5
هم چنین می‌فرماید:
«هنگامی که قائم ما قیام کند و به کوفه برود، هیچ مؤمنی نخواهد بود، مگر آن که در آن شهر، در کنار مهدی سکونت می‌گزیند، یا به آن شهر می‌رود».6
ابوبکر حضرمی می‌گوید: به امام محمد باقر یا امام صادق (علیه السلام) گفتم: کدام سرزمین پس از حرم خدا و حرم پیامبرش با فضیلت‌تر است؟ فرمود:
«ای ابابکر! سرزمین کوفه که جایگاه پاکی است و در آن مسجد سهله قرار دارد و مسجدی که همه پیامبران در آن نماز خوانده‌اند. آن‌جا عدالت الهی پدیدار می‌گردد و قائم به عدل و قیام‌کنندگان پس از او از همان جا خواهند بود. آن‌جا، جایگاه پیامبران و جانشینان صالح آنان است».7
امام صادق (علیه السلام) از مسجد سهله یاد کرد و فرمود:
«آن خانة صاحب ما (مهدی موعود) است؛ زمانی که با خاندانش در آن‌جا سکونت گزیند».8
از مجموع این روایات فهمیده می‌شود که شهر کوفه، پایگاه اصلی فعالیت‌ها و مرکز فرمانروایی امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) خواهد بود، پایگاهی که زمانی مقر حکومت امیرمؤمنان (علیه السلام) بود و امام حسین (علیه السلام) به آن سو می‌رفت.
پي نوشت:
1 . چشماندازی به حکومت مهدی (علیه السلام)، ص 63.
2 . غیبت طوسی، ص 274؛ کشف الغمه، ج 3، ص 252؛ بحارالانوار، ج 52، ص290؛ معجم احادیث الامام مهدی، ج3، 293.
3. غیبت طوسی، ص 274؛ بحارالانوار، ج 52، ص 290؛ معجم احادیث الامام مهدی، ج3، ص239.
4. الزام الناصب فی اثبات الحجة الغائب، ج 2، ص 282.
5 . قصص الانبیاء، راوندی ، ص 80؛ بحارالانوار، ج 52، ص 225؛ چشماندازی به حکومت مهدی (علیه السلام)، ص 170.
6. بحارالانوار، ج 52، ص 385؛ غیبت طوسی، ص 275؛ چشماندازی به حکومت مهدی (علیه السلام)، ص 170.
7 . کامل الزیارات، ص 30؛ مستدرک الوسائل، ج 3، ص 416؛ چشماندازی به حکومت مهدی (علیه السلام)، ص 170.
8. کافی، ج 3، ص 415؛ ارشاد، ص 362؛ التهذیب، ج 3، ص 253؛ غیبت طوسی، ص 283؛ وسائل الشیعه، ج 3، ص 532؛ بحارالانوار، ج 52، ص 331.
انتهاي پيام/
