چرا امریکایی‌ها جرات مطالبه غرامت 33 سال پیش را امروز از ایران پیدا کرده اند؟
گروه سیاسی «تیتریک»؛ نمایندگان جمهوری‌خواه کنگره آمریکا در تازه‌ترین اقدام برای کارشکنی در
اجرای «برجام» روز سه‌شنبه طرحی را معرفی کردند که خواستار پرداخت 46
میلیارد دلار غرامت به دسته‌ای از شهروندان آمریکا از محل دارایی‌های مسدود
شده ایران در آمریکا است. این طرح دولت آمریکا را
موظف می‌کند قبل از هر گونه اقدام برای آزادسازی دارایی‌های مسدود شده
ایران و رفع تحریم‌ها طبق تعهداتش در «برجام»، ابتدا به شهروندانی که مطابق
ادعاها، «قربانیان تروریسم ایران» خوانده شده‌اند، غرامت پرداخت کند.
این گونه اخبار که پی در پی در فضای دوسال دیپلماسی تعامل سازنده با جهان، در رسانه ها منتشر می شود و هر روز به نحوی با ادبیات حقارت آمیز و جسورانه، منافع و ارزشهای جمهوری اسلامی را زیر سوال می برد، کم رویت نمی شود.
هر چند ممکن است اوباما در مقابل این درخواست سخیف کنگره مجبور به وتو شود ولی موضوع این است که چرا باید چنین تصمیمی در این برهه از تاریخ، نسبت به جمهوری اسلامی در امریکا گرفته شود و صحبت اینجاست که سر منشاء چنین اعمال و رفتار جسورانه امریکایی علیه ایران کجاست و چرا امریکایی ها غرامت 33 سال پیش را امروز از ما طلب می کنند در حالی که در طول بیش از سه دهه از عمر نظام می توانستند چنین وقیحانه و طلبکارانه رفتار کنند ولی هیچگاه جرات اظهارنظر نیافتند؟
اینگونه رفتارها نیاز به ریشه شناسی رفتارهای دیپلماتیک دولت جمهوری اسلامی دارد که متاسفانه رسوخ گفتمان تعامل و انعطاف با جهان اسباب رودار شدن دشمنان ذلیل و زانو زده نظام شده و به گونه ای ایران اسلامی را در شرف هضم شدن در گفتمان خود می بیند و باب اهانت و توهین و مطالبه های غیر عرفی هم صرفاً در جهت قبح شکنی از جایگاه و شخصیت بین المللی جمهوری اسلامی ایران است.
متاسفانه ادبیات محکم و انقلابی و رفتارهای دیپلماتیک انقلابی در سیر مذاکرات دو ساله، کمتر از سوی اعضای تیم مذاکره کننده و شخص رئیس جمهور بروز پیدا کرده است و تبعات چنین عملکردی از سوی ایران چیزی جزء ایجاد وقاحت در طرف امریکایی نیست.
شاید اگر عمیقاً ریشه این خبر کنگره را واکاوی کنیم ارتباط معناداری بین مصافحه ظریف با اوباما پیدا خواهیم کرد که به تبع آن جرات و جسارت را در لایه های حکومتی امریکا ایجاد کرده است که موجبات اتخاذ چنین تصمیمی را نسبت به ایران فراهم کرده است.
سوال اساسی تر این است که دولت تا به کی چنین رفتارهای توهین آمیز امریکایی ها را طبیعی خطاب کرده و نادیده انگارانه و اغماض آلود به رفتارهای طرف مقابل می نگرد و آیا راه تعامل با نظام خصم، سازش و انفعال است و که اگر چنین است پس برآیند این تعامل چه بوده و عواید آن برای کشور چه می باشد؟
