حب معاویه ملاک شیعه بودن است!
این کارشناس که چندی پیش مفتی و مسئول شبکه وصال، "عبدالرحیم ملازاده" او را شخصی بی سواد خطاب کرد، گفت: «اگر دیدید کسی درباره سایر اصحاب رسول گرامی(ص) عشره مبشره ویاران نزدیک به رسول خدا(ص) و همچنین حضرت معاویه زبان به لعن و طعن می گشاید پس بدانید که اینها شیعه نیستند و دروغ می گویند.»
وهابیون
که همواره خود را پیرو سنت رسول الله صل الله علیه و آله و سلم می دانند
با نادیده گرفتن حدیث مشهور"فئة باغیة" که آنحضرت در مورد قاتلین "عمار"
صحابی خاص خود بیان داشتند، این اظهارات را بیان داشته و لعن او را ملاک
شیعه بودن قرار دادند.
گفتنی است در حدیث مشهور و مورد اتفاق شیعه و
سنی پیامبراکرم صل الله علیه و آله و سلم در مورد قتل عمار به وی
فرمودند:« انک لن تموتَ حتی تقتُلکَ الفئةٌ الباغیةٌ الناکبةٌ عن الحقِ،
یکون آخر زادک من الدنیا شربة لبن ».[1] تو نمی میری تا وقتی که گروه ستمگر
ومنحرف از حق تو را بکشد. آخرین توشه تو از دنیا جرعه ای شیر است.
این
سخن در میان یاران پیامبر منتشر شد وسپس سینه به سینه و دهان به دهان
انتقال یافت و عمار از همان روز در میان مسلمانان مقام موقعیت خاصی پیدا
کرد، بالاخص که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم او را به مناسبت هایی می
ستود.
در نبرد صفین که فرماندهی لشکر شام را معاویه به عهده داشت،
انتشار خبر شرکت عمار در سپاه امیرالمومنین سلام الله علیه دل های فریب
خوردگان سپاه معاویه را لرزاند و برخی را بر آن داشت که در این مورد به
تحقیق پرادخته و به سپاه حق بپیوندند.
اما چرا و به چه قیمت وهابیت
به دنبال تطهیر چهره افراد معلوم الحال است؟ آنان که خود را منتصب به اهل
تسنن می دانند و اهل تسنن هم خود را پیرو سنت رسول الله (ص). آیا قول
آنحضرت جزء سنت نیست؟ اگر هست پس این قبیل ادعاها برای چیست؟ اگر نیست پس
سنت چیست و چرا علمای اهل تسنن بر احادیث من جمله این حدیث تاکید داشته و
دارند؟
با توجه به این قبیل ادعاهای متناقض می بایست گفت که وهابیت
به دنبال دینی غیر از اسلام بوده و منتصب کردن خود به برادران اهل تسنن
چیزی جز ایجاد تفرقه و دشمنی در صفوف مسلمانان، نمی باشد.
................
[1] - این حدیث که یکی از اخبار غیبی پیامبر است محدثان وتاریخ نگاران نقل کرده اند وسیوطی در کتاب خصایص بر تواتر آن تصریح کرده است ومرحوم علامه امینی در الغدیر (ج 9، صص 22- 21) مدارک آن را یاد آور شده است. ر.ک. تاریخ طبری، ج 3، جزء6، ص 21; کامل ابن اثیر، ج 3، ص 157.
