دره "چهل دختران" اشتهارد، میعادگاه مخوف گنج یابان یا غاری اسرار آمیز برای خرافه پرستان + تصاویر

درب خانه دیگری را میزنم و مادربزرگ مهربانی همین داستان را به اضافه چند جمله دیگر برایم تکرار میکند و نوه خردسالش نیز در کنارمان ایستاده و این افسانه را برای هزارمین بار میشنود.

شرح قتل خوخواسته چهل دختران هزاره به این ترتیب بود که وقتی لشکرعبدالرحمان وارد ارزگان می‌شوند، دست به تجاوز، غارت و هجوم ناجوان مردانه و هولناک می‌زنند که از ماجرای هولوکاست و قتل عام ارامه فجیع تر است.
مردان امیر تمام قلعه‌های هزاره را آتش می‌زنند، رمه و گاوان مردم را نابود می‌کنند، زمین‌ها را آتش می‌زنند و تمام مردان اسیر شده را از دم تیغ می‌گذرانند. زنان را اسیر می‌گیرند و به‌عنوان برده و کنیز به هم دیگر پیشکش می‌کنند و در بازار‌ها به قمت کمتر از قمت جو و گندم به فروش می‌رسانند.
این بردگان بی‌گناه آن قدر زیاد بودند که امیر از مالیات آن‌ها لشکرش را برای یک سال تامین هزینه می‌کند ، وقتی ارزگان در شرف شکست و نابودی قرار می‌گیرد، عده‌ای از زنان دلیر و بی‌پروای ارزگانی اسلحۀ گرم و شمشیر به دست می‌گیرند و شروع به جنگ و گریز با لشکر امیرمی‌کنند.
وقتی لشکرعبدالرحمان با تمام توان به جنگ رو به رو با یاران شیرین، زن مبارز و فرمانده گروه زنان می‌شوند، فرمانده شیرین چون سردار کارآزموده هزاره تن به نبرد تن به تن می‌دهد و تا آخرین توان با یارانش می جنگند اما وقتی توان رزمی‌انان رو به کاهش می‌نهد، فرمان عقب نشینی می‌دهد.
شیرین هفت شبانه روز آبادی به آبادی در کمال دلیری و کارآزمودگی با دختران هم سن و سالش تن به جنگ و گریز می‌دهد و سرانجام به کوه چل دختران می‌رسند، شیرین با یارانش از کوه بالا می‌رود و لشکر امیر به تعقیب آنان از کوه بالا می‌شوند.
این زن فرمانده در آخرین قلۀ کوه از یارانش می‌خواهد که سنگر گیرند و تا آخرین لحظه با سنگ از پیشروی دشمن جلوگیری کنند و آنان تا دم غروب به سمت دشمن سنگ می‌اندازند و دشمن با گلوله پاسخ می‌دهند.
سرانجام دشمن در چند قدمی‌شیرین و یارانش می‌رسند و شیرین رو به سمت ارزگان غارت شده می‌کند و به یارانش می‌گوید، نه راه بازگشت مانده و نه پای فرار داریم، دشمن در چند قدمی ماست، ننگی تلخ تر از این نیست که به‌عنوان کنیز و برده در بازارهای قندهار و کابل به فروش برسیم و یا گرم کننده بزم‌های بوزینه‌های امیر باشیم.
پس همه باهم به سمت قله حرکت می‌کنیم و از لاخ بلند کوه به سمت ابدیت، جاودانگی و تاریخ پرواز می‌کنیم.
 دشمن که در چند قدمی‌شیرین و یارانش رسیده بودند، ناباورانه شاهد زیباترین مرگ خودخواسته دختران آزاد و سر بلند هزاره‌های ارزگانی می‌شوند. آنان با تعجب می‌بینند که چهل عقاب بلند پرواز هزاره دست به دست هم از بلندای کوه پرواز می‌کنند و با شکوه و شگرف بی‌مانند به پایین کوه فرود می‌آیند.
سخره‌های سخت و تیغ مانند کوه آنان را به گرمی در آغوش می‌کشند و در پایین دست خود جای ابدی و جاودانه برای آنان آماده می‌کنند، کوه غرقه در خون به بلندای تاریخ فریاد می‌کشد و دامنش را برای فرود عقاب‌های خانه زاد خود می‌گشاید.
بلند پروازان تاریخ هزارستان به آرامی فرود می‌آیند و درحالی که دست همدیگر را به سختی فشرده بودند، تن به خواب ابدی می‌دهند. دشمنان با دیدن این شکوه و شگرف بی‌همتا حیرت زده و سرافگنده به ارزگان بر می‌گردند.
این فاجعه آن قدر هولناک و غمگین انگیز رخ می‌کشد که دشمنان شیرین و یارانش از راه آمده باز می‌گردند و شرمسار ارزگان را برای همیشه ترک می‌کنند و فرمانده این فاجعه که به نام چرخی یاد می‌شد، مستقم به کابل می‌رود و سلاح از تن در می‌آورد و سرپرستی چند اسیر ارزگانی را به عهده می‌گیرد.
او تا آخرعمر شب‌ها بدون کابوس نمی‌خوابد و روز‌ها با تلخی و تیره روزی با خود حرف می‌زند و گاهی دور از چشم مردم بر خود فریاد می‌کشد و سر به دیوار می‌کوبد و در پایان، سرانجام این مرد توسط بازماندگان حکومت امیر به زندان می‌افتد و با تمام خانواده قتل و عام می‌شود.
اما در طرف دیگر شیرین و یارانش توسط مردان شجاع هزاره در شب تلخ خیانت و دهشت امیر در زیر نور مهتاب هزارستان در چهل مزار سرخ رنگ و خونین چادر خاک به سر می‌کشند و به خواب ابدی فرو می‌روند و به تاریخ خونین و دردناک هزارستان بزرگ می‌پیوندند.
از آن روزگار که این اتفاق واقعی به افسانه تبدیل میشود، سال‌ها می‌گذرد و مردم هزارستان شیرین را فراموش کرده‌ و مزار خونین او اکنون بی‌رنگ است.
شیرین آن قدر فراموش شده است که نسل نو هزارستان داستان شکوه پرواز عقاب بلند پرواز دره‌های ژرفناک ارزگان را افسانه و حکایت می‌خوانند .
و من با خود فکر میکنم پشت این افسانه ای که از دره سنگلاخی اشتهارد نقل میکنند شاید داستانی واقعی از شهامت زنان مؤمنه و عفیفه قرار دارد و پیچ و خمهای درختان کهنسال داستانهایی شنیدنی در دل خود دارد.

درختانی که صخره را در آغوش گرفته و پوشانده اند، ولی شمعهای آب شده در لابه لای صخره ها نشان میدهد حرف پیرزن روستایی صحت دارد و عده ای می آیند تا ارواح ظلم دیده ساکن در صخره مراد بگیرند.
دوگانگی احساس مرا اسیر خود کرده است، احتمال اینکه به راستی در دل این فضا داستانی واقعی و جگرسوز مانند دختران هزاره نهفته باشد یا اینکه خرافه پرستان با رفتاری غیر عرف به ترویج موهومات بپردازند، و در شکل دیگر این فرضیه متصور است که شاید نقل این افسانه گنج یابان به نقطه مذکور کشانده و یا آزمندان گنج یاب برای راحتی کار خود چنین داستانی را برای ترساندن و به غربت کشاندن فضا انتشار داده اند.

شنیده ام اداره میراث فرهنگی و گردشگری استان البرز برای جلوگیری از انتشار خرافه پرستی و هجوم گنج یابان به این مکان تلاش زیادی کرده است و اصلأ به خاطر همین افسانه است که اقدام موثری برای رونق گردشگری این نقطه با وجود رفت و آمد زیاد بازدیدکنندگان انجام نمیدهد.
در هرصورت طبیعت زیبا و بکر این فضا دیدنی است و میتواند یکی از استعدادهای محیطی استان البرز باشد و این افسانه سینه به سینه بازهم برای دخترکان روستا نقل میشود و آنان هم این روال را ادامه دهند.