بازخوانی جلسه تاریخی پس از انتخابات 88 + صوت

رحیم مخدومی در کتاب «من مدیر جلسه‌ام» به نقل از «جعفر فرجی» به گفت‌وگوی اعضای چهار کاندیدا با مقام معظم رهبری پرداخته است.

نویسنده در این اثر درباره برخی از مشکلات ایجاد شده در دوران فتنه اعم از «پیچیدگی‌های فتنه»، «حواشی مناظره» و «تهدید کاریکاتوری» به بیان خاطراتی از «وحید جلیلی»، «وحید یامین‌پور»، «مهدی کوچک‌زاده»، «میثم نیلی»، «حسن منصوری»، «میثم محمد حسنی»، «مازیار بیژنی»، «غلامحسین متو» و «سعید قاسمی» پرداخته که در ذیل برشی از این کتاب را می‌خوانید:

منطق خیابانی

در طراحی‌های جریان فتنه به ستادها اعلام شده بود؛ شنبه بعد از انتخابات چه برده باشیم، چه باخته باشیم، تو خیابانیم.

شنبه صبح یه جلسه برگزار می‌شه تو جماران. آقایان؛ هاشمی، خاتمی، سیدحسن خمینی و میرحسین موسوی اون جا صحبت می‌کنن، که؛ آقا چه باید کرد؟!

تعبیر یکی از آقایون این بوده که، «اگه بتونیم یک ماه مردم رو کف خیابون نگه داریم، آقای خامنه‌ای کسی است که اهل آرامشه و نمی‌خواد کشور به اغتشاش بیفته، حتماً عقب‌نشینی می‌کنه».

برنامه شونو می‌ذارن به این که مردم یک ماه تو خیابون باشن، آقای موسوی بعد از ظهر همون روز بیانیه می‌ده، می‌گه نیاز مردم تو صحنه باشن، بنده هم تسلیم این قضیه نمی‌شم و از این شرایط خطرناکی که تو نظام داره به وجود میاد عقب‌نشینی نمی‌کنم»، یعنی اعلان جنگ!

* کلاه مخملی

می‌رسیم می‌رسیم به مدل‌هایی که تو انقلاب‌های رنگی و مخملی هست، حدوداً شصت تا نشونه داره؛ قبل از انتخابات و بعد از انتخابات. این‌ها اومدن اعتراض‌های خودشونو به صورت جشن پارتی‌های خیابونی و اختلاط کاملاً مشهود دختر و پسر، که قبلش سازماندهی دختران فیروزه‌ای بود، با سازماندهی اراذل و اوباش برنامه‌ریزی کردن.

آقایی که مسئول شورش‌های خیابونی دوره اصلاحات بود و تک‌تک اراذل و اوباش رو خیابون به خیابون می‌شناخت و هفت هشت سال باهاشون کار کرده بود، آورد تو خیابون و لینک کرد با توده‌های مردم، اینها روز بیست و پنج خرداد راهپیمایی سکوت برگزار کردن، که معروف شد به راهپیمایی آزادی؛ از خیابون انقلاب تا آزادی قرار بود  مردم رو به صورت انقلاب‌های رنگی، تا یک ماه وسط خیابون‌ها نگه دارن، انقلاب‌های رنگی فلسفه‌ای داره که مردم رو چطوری وسط میدون نگه دارن، بهترین مکانیزمی که حکومت‌ها رو مستأصل می‌کنه، راهپیمایی غیر خشونت‌آمیز (مسالمت‌آمیز) و خاموشه که حکومت‌ نمی‌دونه باید با اون‌ها چکار کنه.

این راهپیمایی برگزار شد، منتها به دلیل این که اراذل و اوباش و سازمان‌های خارج از کشور و منافقین هم در میانشان بودن به خشونت کشیده شد و چند نفر کشته شدن. اعتراضات وقتی راهپیمایی برگزار شد، تهران به هم ریخت و شبکه‌های خارجی دائم فیلم‌هایی از اعتراضات مردم رو نشون می‌دادن. جمعیت وسیعی از طرفداران آقای میرحسین هم بین جمعیت بودن و فریاد می‌زدن، ما کوتاه نمی‌آیم، داغون می‌کنیم و ...

از طرف دیگه طرفدار آقای احمدی نژاد تو میدون ولیعصر جشن پیروزی راه انداخته بودن، این بکش، اون بکش، وضعیت خیابونای پایتخت خیلی آشفته بود.

قصه خس و خاشاک زمانی اتفاق افتاد که آقای احمدی نژاد تو میدون ولیعصر صحبت کرد. دو سه روز اولی که مردم به خیابون‌ها اومدن، نیروی انتظامی خیلی بد عمل کرد، مردم رو می‌زدن، ماهواره هم تصاویر رو پخش می‌‌کردن  ادعا می‌کردن اوضاع وخیم و درهمه.

زنگی به صدا در آمد

قرار بود طرفداران میرحسین تو میدون انقلاب و طرفداران احمدی‌نژاد تو میدون ولیعصر جمع بشن. احتمال زد و خورد و درگیری خیلی زیاد بود. همون روز؛ چهارشنبه بود. زنگ زدن و گفتن دفتر آقا جلسه است. من قائم مقام ستاد آقای احمدی‌نژاد بودم، فکر کردم که فقط ستاد ما دعوته. آقای وحید تماس گرفت و گفت: «این اشخاص، آقایان زریبافان، کلهر، ثمره هاشمی، زارعی و بنده دفتر آقا حضور پیدا کنیم».

رفتیم دفتر آقا، متوجه شدیم که قراره از هر ستادی پنج نفر حضور داشته باشن. ستادهای دیگه یه مقدار دیرتر اومدن و اغلب تک‌تک، ما سر قرار اون جا بودیم، با هم و منظم رفتیم نشستیم.

ما که رسیدیم، فقط آقای محمدعلی نجفی بود. بعد یواش یواش همه اومدن و نشستن. من شلوغ می‌کردم، شوخی می‌کردم، می‌گفتم و می‌خندیدم، به قول معروف حرص شونو در می‌اوردم، ولی از اون طرف، سکوت محض بود، هیچ کس حرف نمی‌زد.

تصورها این بود که آقا اومده امتیازی بده، فضا خیلی سنگین بود. هیجانات و بغض‌های قبل از انتخابات و اتفاقات بعد از انتخابات، فضای عصبانی و پرتنشی ایجاد کرده بود، آقا که ورود پیدا کرد، برخورد هر کدوم از ستادها متفاوت بود. یکی دو نفر وقتی نوبتشون رسید، به احترام آقا بلند شدن و سلام کردن، ولی اکثراً نشسته بودن.

من مدیر جلسه‌ام

آقا وقتی رو تعیین کرد اعضای ستادها صحبت کنن. بعد خودش شروع کرد به صحبت، «بسم‌الله الرحمن الرحیم، من خودم مدیر جلسه هستم، این جلسه رو خودم می‌گردونم و می‌خوام گوش بدم. دوستان هم هر کی هر مطلبی داره، راحت بگه».

همه مونده بودن کی شروع کنه و چطوری شروع کنن! در حضور آقا هم نمی‌شد بحث کرد، همه دلشون می‌خواست که نفر آخر باشن. آقا خودش فرمود: «جلسه رو چطوری شروع کنیم؟».

بعد ادامه داد: «بر اساس سن کاندیداها شروع می‌کنیم، کروبی، موسوی، محسن رضایی و در آخر هم احمدی‌نژاد.

آقای الویری شروع به صحبت کرد، ایشون مسئول راهپیمایی‌های قبل از انقلاب بود، به همین مناسبت گفت: «از اول انقلاب تو راهپیمایی‌ها بودم و تا الان هیچ راهپیمایی به بزرگی راهپیمایی جنبش سبز تا میدان آزادی تو تاریخ ایران نبوده، ما نمی‌تونیم جلوی مردمو بگیریم، باید به ناراحتی و اعتراض مردم توجه بشه».

بعد به حالت تهدید ادامه داد: «این انتخابات باید ابطال بشه، تا مردم یه مقدار راضی بشن تو این انتخابات تقلب شده و ...».

دلایلی که برای تقلب آورد، همه‌ش به قبل از انتخابات بر می‌گشت؛ که آقای احمدی‌نژاد، رجل سیاسی نیست و شورای نگهبان نباید تأییدش می‌کرد و ...

آقا فرمود: «از هر ستادی یک نفر صحبت کنه. صحبت هر کس هم بیشتر از پنج دقیقه نشه. ساعت هم روبه‌رو هست، دوستانی که حواسشون نیست، بغل دستی هاشون یادآوری کنن».

آقای نجفی که کنار آقای الویری نشسته بود، گفت: «آقا اگه پنج دقیقه بیشتر شد، بهش می‌زنم».

می‌خواست فضای سنگین جلسه رو کمی عوض کنه.

آقای کلهر برگشت گفت: «آقا، اینا عادت کردن به کتک زدن!».

تیکه‌اش خیلی خنده‌دار بود؛ نه می‌شد خندید، نه می‌شد نخندید، خیلی به جا و به موقع بود، اونا رو اگه کارد بهشون می‌زدی، خونشون در نمی‌اومد.

آقای الویری ادامه داد: «آقای احمدی‌نژاد رجل سیاسی نبود و شورای نگهبان نباید تأییدش می‌کرد، اون تقوای لازم رو نداره».

سهام عدالت و پخش سیب‌زمینی و ... رو به عنوان تقلب در انتخابات مطرح کرد، بعد گفت: «من پیشنهادی برای حل این بحران که در کشور به وجود اومده دارم».

ایشون بیست دقیقه‌ای صحبت کرد.

آقا فرمود: «وقتتون تموم شده، نفر بعدی».

آقای ثمره، بنده خدا، سه تا جمله گفت، پنج دقیقه‌اش تمام شد، گفت: «آقا پنج دقیقه ما تموم شده، ما چیکار کنیم؟!».

آقا گفت« «دیگه بسه».

آقای بهشتی از طرف ستاد آقای موسوی صحبت کرد. ایشونم یه تیکه علمایی انداخت و گفت: «انشالله اُزُن خیر باشید»، بعد گفت: «ما داریم به چه سمتی می‌ریم؟ً کشور با بد اخلاقی‌ها و برخوردهای اشتباه تباه شده».

درباره بد اخلاقی صحبت کرد و گفت: «نماد تمام بداخلاقی‌ها آقای احمدی‌نژاد و ایشون خیلی دقیق و با برنامه کاندید ما (میرحسین) رو معادل کرد با آقای هاشمی. مردم به اشتباه افتادن و فریب خوردن، این تقلبه و باید انتخابات ابطال بشه».

آقا برای هر کس یه چیزی می‌گفت و با شوخی فضا رو آروم می‌کرد.

نوبت آقای جعفری رسید، ایشون گفت: «یه سری از آراء افراد لشگری؛ سپاه و ارتش و ... سازماندهی شده بود، جمع‌بندی ما این بود که یه جریانی پشت این هست».

آقا به حالت شوخی گفت: «اون کاندیدا ظاهراً خودش نظامی نبوده؟!».

وقتی آقا اینو گفت، دانش جعفری اومد پایین و دیگه بقیه حرفاش یادش رفت، یعنی اگه کسی هم می‌خواست سازماندهی کنه، خود محسن رضایی بوده که قبلاً نظامی بوده.

دانش جعفری شروع کرد به پرت و پلا گفتن که اون سفری که شما رفتید کردستان و صحبت کردین، همه احساسشون بر این بود که شما دارید از یه کاندیدای خاص حمایت می‌کنید و این سلامت انتخاب رو زیر سوال برد.

یعنی صحبت‌های آقا هم نوعی تقلب محسوب می‌شه!

همه مونده بودن که دانش جعفری چی داره می‌گه!

انتظار می‌رفت این حرف رو نماینده‌های موسوی و کروبی بزنن، نه نماینده محسن رضایی.

دانش جعفری خیلی تیکه بدی انداخت. دانش جعفری تمام حیات سیاسیش رو به لطف آقا داره، چون آقا ایشون رو حمایت کرده. آقا وسط حرفش اومد و گفت: «من حدود بیست ساله دارم این حرفارو می‌زنم و زمانی این حرفای من قطع می‌شه که من تو این دنیا نباشم، تا وقتی هستم این معیارها رو به مردم می‌گم. من باید معیارها رو به مردم بگم و هر کسی بره تطبیق بده. مردم خودشون می‌فهمن کدوم کاندید بیشترین معیارها رو داره و کدوم کمترین، هر کاندیدی می‌تونه بگه من به این معیارها نزدیکتر هستم».

آقای کروبی در یکی از سخنرانی‌هاش گفته بود: «منظور آقا از این معیارها من هستم».

آقای موسوی هم هر جا می‌رسید می‌گفت: «منظور آقا از این معیارها من هستم».

آقای ثمره از آقا تشکر کرد و در پاسخ به شبهات اون‌ها گفت: «هنوز رأی‌گیری تموم نشده، رأی‌ها در حال شمارشه و باز شماری آراء شروع نشده که این‌ها مصاحبه مطبوعاتی می‌ذارن و می‌گن ما پیروز شدیم، اینها فریب کارن...».

آقای ثمره خیلی خوب صحبت کرد، گفت: «حقوق بازنشستگان، سهام عدالت و ... همه مصوبه برنامه چهارمه. مصوبه دولت اصلاحاته».

یه تیکه هم انداخت که: «وقتی شما نتونستین این کارا رو انجام بدین، این دولت اومده داره انجام می‌ده، این چه ربطی به تقلب داره؟».

نوبت شورای نگهبان، آقای کدخدایی رسید، ایشون گفت: «آقایون منظورشون از تقلب چیه؟ این که قبل از انتخابات یه سری اتفاقات افتاده و مردم فریب خوردن و اشتباهی رأی دادن؟ این یعنی اینکه ما به عنوان شورای نگهبان باید یه دستگاه نیت سنج به راه کنیم که کی فریب خورده و کی فریب نخورده؟ ما باید بایستیم و بگیم تو فریب خوردی و تو فریب نخوردی؟ بگیم چون این فریب خورده پس تقلب شده؟! شما ادعا کردین فلان صندوق رأیش خونده نشده، ولی الان دارید می‌گین قبل از انتخابات! قبل انتخابات به ما ربطی نداره شما می‌دونستین آقای احمدی‌نژاد حقوق کارمندان رو زیاد کرده و سهام عدالت تو روستاها پخش کرده، با علم به همه اینها کاندید شدین، اگه این شرایط رو نابرابر می‌دونستین وقبول نداشتین، کاندید نمی‌شدین، مگه تو این یه ماهه‌ای که ثبت نام کردین اتفاق جدیدی افتاده؟!».

بعد آقای دانشجو، رئیس ستاد انتخابات کشور صحبت کرد و گفت: «آقای موسوی بیشترین ناظرها رو پای صندوق‌ها داشته و این ادعا قابل قبول نیست».

قبلش فکر کردن آقا می‌خواد امتیاز بده، ولی آقا شروع کرد به صحبت و گفت: «چیزی نشده اتفاقی نیفتاده، سر یه چهارراهی تصادفی شده، همه صبر کنن تمام بشه بره».

آقای الویری هی دستشو می‌برد بالا که آقا من پیشنهاد دارم، سی ثانیه وقت می‌خوام، بنده طرح دارم برای حل مسئله».

آقا فرمود: «دوربین‌ها را بیرون ببرید».

وقتی دوربین‌ها خارج شد، آقا فرمود: «آقای الویری شما سی ثانیه وقت خواستید، ما کریم هستیم به شما یک دقیقه وقت می‌دیم».

خنده بر لبان همه نشست، آقای الویری گفت: «نه آقا! پنج دقیقه».

آقا گفت: «باشه پنج دقیقه».

آقای الویری شروع به صحبت کرد: «از دید ما این انتخابات بایستی ابطال بشه. هر گونه تصمیم‌ دیگری به غیر از ابطال، مورد پذیرش مردم قرار نخواهد گرفت، بعد از ابطال انتخابات که کمترین خواسته مردمه، برای حل مسائل و قضاوت در مورد ادعاهای طرفین، حضرتعالی شورای حکمیتی شکل بدید تا میان طرفین قضاوت کنه، آن وقت هر آنچه آن شورا حکمیت کرد، ما هم می‌پذیریم، این کار در زمان امام هم سابقه داشت. مثلاً در دعوا شهید بهشتی رئیس دستگاه قضا بود، امام برای حل مسأله شورایی سه نفره تشکیل داد با تشکیل این تیم سه نفره مشکل حل شد».

حضرت آقا اجازه داده بود تا آقای الویری پنج دقیقه صحبت کنه، بلافاصله بعد از این جمله «مشکل حل شد، الویری»، آقا فرمود: «و مشکل حل نشد!».

آقای الویری که گویی تمام صحبت‌های خودش رو برباد رفته می‌دید، با تردید گفت: «آقا حل شد».

حضرت آقا فرمود: «نه خیر، مشکلی حل نشد و پس از تحقیقات فراوان، نتایج مورد پذیرش طرف مقابل قرار نگرفت و آن پرونده حجیمی که آقای اردبیلی با خود به این طرف و آن طرف می‌برد، هیچ گاه به نتیجه خاصی منتج نشد».

بعد ادامه داد: «من یه چیزی خدمتتون بگم؛ اون موقع که انتخابات می‌رسه، هی تکرار می‌کنید که رهبری در چارچوب قانون اساسیه و از این به عنوان ژست برای بالا بردن رایتون استفاده می‌کنید، شما که این حرفا رو تکرار می‌کنید، چطوری این جا می‌گید رهبری بیاد از اختیارات فرا قانونی استفاده کنه؟ شما خودتون می‌گید که این اختیار رو نداره. چطوری شورای نگهبان و دستگاه‌های مجری و نظارتی رو کنار بذاره و خودش شورایی تشکیل بده؟! نه تو قانون اساسی و نه هیچ جای دیگه نیست، وقتی آقای خاتمی کاندیدا شد، ایشون اومد به من گفت که رهبری باید در چهارچوب قانون اساسی باشه، من گفتم حرف خوبی زدی ولی یک چیز و به شما بگم؟! شما رئیس جمهوری خواهی بود که بیشترین تقاضاها رو از من خواهی کرد، که از اختیارات فرا قانونیم استفاده کنم. آقای خاتمی بارها از من خواستند که از اختیارات فرا قانونی رهبری استفاده کنم و من گفتم که مکتوب کن. آقای خاتمی همه این‌ها رو مکتوب کرد که خواهش می‌کنم از اختیارات فراقانونی خودتون استفاده کنید. در بین رئیس جمهورها شخصی که بیشترین درخواست رو برای حل بحران‌ها از من داشت، ایشون بود. ولی در مورد ابطال نتیجه انتخابات، صلاح نمی‌دونم که از این اختیارات استفاده کنم، وقتی مکانیزم انتخابات از بین بره، برای حل و فصل بحث‌های سیاسی و انتخاباتی خودشون باید کف خیابون زور آزمایی کنن و محلی برای این که همه تمکین کنن روی یه مطلبی دیگه وجود نداره. امروز شما هستید، پس فردا یکی دیگه میاد می‌گه من این انتخابو قبول ندارم، این تصمیمی که این شورا حکمیت گرفت نباید انتخابات و مکانیزم‌های قانونیش رو زیر سؤال ببره که این باعث می‌شه انتخابات‌ها تو کشور از بین بره».

یکی از آقایون دستش رو برد بالا و شروع کرد به صحبت: «آقای احمدی‌نژاد به ما گفته همجنس باز! آقای احمدی‌نژاد گفته طرفدارای موسوی همجنس بازن».

من خودم اونجا بودم که آقای احمدی‌نژاد گفت: «نظام‌های لیبرالی اون قدر بدبخت شدن که کاندیداهای ریاست جمهوریشون برای اینکه رأی بیارن می‌آن می‌گن ما همجنس بازی‌رو آزاد می‌کنیم».

منظور ایشون امریکا بود، ولی این آقا که وارونه متوجه شده بود، گفت: «باید این انتخابات ابطال بشه».

یه گیرهایی هم به شورای نگهبان داد که اعضاش این طوری‌اند و تو انتخابات بی‌طرف نبودن ....».

آقا گفت: «آقای فلانی! شما نوعاً آدم احساساتی هستی، بارها شده اومدی یه مطلبی رو به من گفتی، بعد اومدی با گریه اون مطلبو پس گرفتی».

این آقا دیگه ساکت شد.

آقا ادامه داد: «درباره ابطال انتخابات که هی تکرار می‌کنید؛ اگر تمام دنیا رو به روی من بایستن که باید این انتخابات ابطال بشه، من رو به روی تمام دنیا می‌ایستم و نمی‌ذارم که انتخابات ابطال بشه. ابطال انتخابات، تو دهنی به مردمه! اون زمانی که آقای خاتمی رأی آورد، یه سری از دوستانی که شما هم می‌شناسیدشون جمع شدن اومدن پیش من، گفتن باید انتخابات ابطال بشه، من اونجا آن چنان تشری به اونا زدم که از اون وقت تا به حال دلشون دیگه با من صاف نشد».

بعد به شوخی گفت: «البته امیدوارم شما اینطوری نباشید، اونایی که کار اجرایی کردن، می‌دونن که احتمال تقلب ممکنه بین صد، دویست و سیصد هزار رأی اتفاق بیفته، ولی اختلاف سیصد یا پونصد هزار یا حتی یک میلیون رأی نیست! اختلاف یازده میلیون رأیه، شما خودتون می‌دونید که همچنین چیزی نشدنیه و بحث ابطال انتخابات رو بنده به هیچ عنوان زیر بارش نمی‌رم، اگه کسی هم اعتراضی داره بره از مجاری رسمی پیگیری کنه».

آقای آخوندی دستشو آورد بالا که می‌خوام صحبت کنم، آقای آخوندی وزیر آقا بوده، داشت می‌گفت من فلان و فلان و ... که آقا بهش گفت: «خودتونو معرفی کنید».

با تعجب گفت: «من آخوندی هستم...»

آقا گفت: «جدیداً مواضعتونو تو روزنامه دیدم».

من به بچه‌ها گفتم آقا بهش تیکه انداخت، یعنی دیگه نمی‌شناسمت.

دیگه حرفاش یادش رفت، نمی‌دونست چی بگه، هر چی می‌گفت به ضرر خودشون بود، گفت: «من باجناق آقای ناطق‌نوری هستم، وقتی آقای ناطق رأی نیاورد، شب قبلش برای آقای ناطق پیام تبریک نوشتم، صبحش که آمار اولیه اعلام شد، گفتم باید پیام تبریک بدی و ایشون هم تا قبل از ظهر پیام تبریک رو به آقای خاتمی داد، تو انتخابات بهتره کسی که می‌بازه، اصول رو رعایت کنه و پیام تبریک بده».

این یه اعترافشون بود.

_ ما می‌دونیم که تو شمارش آراء دست برده نشده، اگه صد بار هم صندوق‌ها رو بشماریم اختلاف‌ها اون قدر جزئیه که نمی‌شه معیار قرار داد.

اینم اعتراف دوم.

_ ولی قبل از انتخاباتو اعتراض داریم.

از طرف ما آقای زارعی و از طرف اونا آقای آخوندی به عنوان ناظر شورای نگهبان بودن، آقای زارعی عصبانی بود، می‌گفت: «این از ظهر به خبرگزاری‌ها می‌گفت ما پونزده میلیون رأی داریم».

منم می‌گفتم «چرا دروغ می‌گی هنوز که هیچ خبری نیست و رأی‌ها شمرده نشده!» می‌گفت: «من داخل شورای نگهبان هستم و آرای ما این قدره».

وقتی آقا گفت که من دیگه خسته شدم، همه دیگه دستاشونو انداختن و صلوات فرستادن، دو سه نفر رفتن و چند نفری هم که می‌خواستن با آقا صحبت کنن، اومدن دور آقار رو گرفتن، خانم کروبی او جلو، آقا گفت: «چطورید شما حالتون خوبه و ...»، ایشون گفت: «آقا من یه چیزی رو می‌خواستم بگم».

آقا گفت: «بفرمایید».

گفت: «اگه می‌شه بگید اینایی که دستگیر شدن رو آزاد کنن و ...».

آقا گفت: «خانم کروبی، من تو فیلم‌های تبلیغاتی آقای کروبی دیدم که ایشون با افتخار می‌گن که من میرم زندانی آزاد می‌کنم، من مجرم آزاد می‌کنم و ... مگه این افتخاره؟ به آقای کروبی بگین کسی نباید بدون دلیل به زندان بره و کسی هم نباید بدون دلیل از زندان بیاد بیرون».

خانم کروبی گفت: «آخه یه سری از اینا خانواده شهید، روحانی و ... هستن».

آقا گفت: «خانم کروبی خودتون بهتر می‌دونید که خانواده شهید، روحانی و روحانی‌زاده و .. بودن دلیل نمی‌شه».

یکی گفت: «آقا می‌دونید که آقای ابطحی رو گرفتن؟!».

آق گفت: «نه، من تو این کارا دخالت نمی‌کنم، به ارگان‌های مسئول هم گفتم، که وظیفه خودتونو انجام بدید، من به هیچ عنوان دخالت نمی‌کنم و اصلاً هم در جریان نیستم، که چه کسی رو می‌گیرن و چه کسی رو نمی‌گیرن».

آقای طلایی‌نیک گفت: «آقا به بزرگان توهین شده».

منظورش آقای هاشمی بود.

آقا گقت: «بله، من هم از طریق تلویزیون مثل بقیه مردم نشستم دیدم، واقعاً قلب من به درد اومد، وقتی دیدم توی تلویزیون به رئیس جمهور قانونی مملکت دارن می‌گن دروغگو، دروغگو».

و این آخرین تلاش بزرگان سابق برای شنیدن جمله‌ای کوتاه از آقا مبنی بر درستی کارهایشان بود، کارهایی که بهایش خون‌های جوانان و مردم بی‌گناه و به خیابان کشانده و به آشوب کشاندن سرزمین‌ ولیعصر در برابر انظار و تبدیل بهترین فرصت نظام در تاریخ انقلاب به صحنه‌ای زننده و هتک حرمت خون شهدا بود.