چرا شراب در این دنیا حرام ولی در بهشت حلال است؟!

وب سایت رادیو فرانسه(Rfi) اخیرا در مطلبی تحت عنوان "اسلام و شراب خواری" به قلم "علیرضا مناف زاده" به بحث علل و حرمت های شراب پرداخت.

نویسنده این یادداشت سعی کرد تا با طرح این مطلب؛ " سلام شراب‌خواری را در این جهان ممنوع کرده، اما نوشیدن آن را در بهشت به پیروانش وعدۀ داده است" به خواننده چنین القاء کند که حرمت شراب زائیده تفسیر مفسران قرآن و تاثیر پذیری احکام اسلام از یهودیت و مسیحیت است!

نویسنده برای مدعای خود به ترجمه گزینشی برخی آیات روی آورد.

از جمله ـ بدون ارائه کامل ترجمه ـ آیات 22 تا 28 سوره مطفیفن(کم فروشان) را مثال زده و آورده است؛ « برای مثال، در سورۀ کم‌فروشان که از سوره‌های مکی است، خداوند از آیۀ 22 تا آیۀ 28 از بهشت سخن گفته و به مؤمنان وعده داده که در آنجا در ناز و نعمت بهشتی بر تخت‌ها خواهند نشست و در حالی که طراوت نعمت در چهره‌هاشان پدیدار خواهد شد، از شرابی که مُهر آن از مُشک است، سیراب خواهند شد.»

آنچه که خواندید ترجمه ای بود که نویسنده رادیو فرانسه از این آیات ارائه داد اما اصل آیات و ترجمه آنها چنین است:« إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ؛ براستى نيكوكاران در نعيم [الهى] خواهند بود ﴿۲۲﴾ عَلَى الْأَرَائِكِ يَنظُرُونَ؛ بر تختها [نشسته] مى‏ نگرند (۲۳) تَعْرِفُ فِي وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِيمِ؛ از چهره‏هايشان طراوت نعمت [بهشت] را درمى ‏يابى (۲۴) يُسْقَوْنَ مِن رَّحِيقٍ مَّخْتُومٍ؛ از باده‏اى مهر شده نوشانيده شوند ﴿۲۵﴾ خِتَامُهُ مِسْكٌ وَفِي ذَلِكَ فَلْيَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ؛ [باده‏اى كه] مهر آن مشك است و در اين [نعمتها] مشتاقان بايد بر يكديگر پيشى گيرند ﴿۲۶﴾ وَمِزَاجُهُ مِن تَسْنِيمٍ؛ و تركيبش از [چشمه] تسنيم است ﴿۲۷﴾ عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ؛ چشمه‏ اى كه قربان [خدا] از آن نوشند ﴿۲۸﴾ »

در پاسخ به این شبهه؛ "چرا شراب در این دنیا حرام اما در بهشت حلال است؟" اشاره به چند نکته لازم و ضروری است:

1- در لغت عرب شرب به معنای نوشیدن و شراب به معنای نوشیدنی است. به «خمر» هم شراب می گویند چون مایعی است که نوشیده می شود. (1)

آیه ای برای نمونه:

وَ ما يَسْتَوِي الْبَحْرانِ هذا عَذْبٌ فُراتٌ سائِغٌ شَرابُهُ ...؛ دو دريا يكسان نيستند: اين يكى دريايى است كه آبش گوارا و شيرين و نوشيدنش خوشگوار است (فاطر/12)

2- خدای سبحان همواره به پاکی و خوبی فرمان می دهد و همواره از پلیدی و بدی بر حذر می دارد ( نحل/90). از سوی دیگر، شراب و خمر دنیوی که زایل کننده عقل است، مصداق پلیدی و گناه است ( بقره 219 و مائده/90). بنابراین، شراب دنیایی هرگز مطلوب خدای تعالی چه دراین دنیا و چه در بهشت نبوده و نیست.

3- مقایسه ویژگی های شراب بهشتی و شراب دنیوی:

الف) شراب دنیایی مست کننده است و با تعطیل کردن عقل و هوش آدمی، او را از یاد خدا غافل می کند ( مائده/91) اما در نوشیدن شراب بهشتی هیچ گونه زوال عقل و هوشی وجود ندارد (واقعه/47).

ب) از آثار مهم نوشیدن شراب دنیوی، لغوگویی و بد و بیراه گفتن و گناه است (مائده/91) اما شراب بهشتی هرگز چنین آثاری به دنبال ندارد (طور/23).

ج) در شراب دنیوی گونه ای از پلیدی وجود دارد (مائده/90) اما شراب بهشتی طیب و طاهر است و از هر گونه پلیدی به دور است(واقعه/21).

د) شراب دنیوی عملی شیطانی و منتسب به اوست (مائده/90) اما شراب طهور و پاک بهشتی هدیه ای رحمانی و الهیست (واقعه/21).

نتیجه:
شراب و نوشیدنی بهشتی ماهیتا با شراب و نوشیدنی دنیوی تفاوت دارد و این دو ، جز در نوشیدنی و مایع بودن، شباهتی به یکدیگر ندارند.

پی نوشت:

1- المفردات؛  ج1  ص448