تشیع مظلومانه پیکر یک جانباز شیمیایی در کرج/ جانبازی که کارت جانبازی نداشت

گروه استانی «تیتریک»؛نامش محسن نصیری و زمان شهادت 48 سال داشت ، یعنی گرد پیری هنوز به درستی بر سرش ننشسته ، 28 سال از همین عمر نه چندان بلند را بر روی تخت بیمارستان و  انیس با دستگاه اکسیژن گذرانده بود.



در مراسم تشیع پیکرش هیچ یک از مسئولین حضور نداشتند و هیچ تصویری از چهره وی نیز وجود نداشت ، مانند زندگی سراسر مظلومانه اش ، غریبانه تشیع  و اشکهای جانسوز فرزندانش ، دو دختر 21 و 23 ساله و پسری 10 ساله ، بدرقه کننده جایگاه ابدی اش شد.



وی نتوانسته بود کارت بنیاد شهید اخذ کند تا شاید اندکی از مخارج سرسام آور  رنج شیمیایی بودن را کم کند ، همان داستان تکراری جانبازانی که توانایی اثبات جراحات به خود را ندارند ، زیرا ، آن زمان که باید به دنبال معرفی خود در منطقه و جمع نمودن مدارک برای حضور در منطقه شیمیایی جنگی مینمودند ، به افتخار آفرینی برای کشور و جلب رضایت خداوند از جهاد فکر میکرده اند.



وی که در منطقه شیمیایی دهلران دچار صدمات سختی گردیده ، از سوی ارتش جانباز 33 درصد معرفی شد و در مرکز تربیت مربی فنی حرفه ای کرج به شغل انبار داری مشغول بود و نان بازوی خود را میخورد ، هرچند که در هفته سه روز آن را در بیمارستان بستری و زیر اکسیژن میگذراند.



جانباز شهید محسن نصیری ماشین شخصی خود را تبدیل به آمبولانس کرده  و حتی دستگاه اکسیژن مخصوص را با هزینه شخصی خود خریداری و نصب نموده بود ، زیرا شرایط جسمی اش معلوم نمیکرد چه وقت و چه زمان نفسی برای بالا و پایین رفتن در سینه اش وجود میداشت یا نه .
بارها شده که در خیابان از هوش رفته و چندین بار نیز به اتاق احیاء بیجان رفته و زنده برگشته بود.



بیمارستان کرج او  و رنج هایی شیمیایی اش را به خوبی میشناخت ولی بنیاد شهید کارتی برای او صادر نکرد ، آخر او نتوانسته بود ثابت کند که در دهلران سلامتی اش را برای دفاع از کشور و دین و ناموس فدا نموده .



خلاصه اینکه روایت مظلومیت جانبازانی اینچنینی ،  حالا حالاها ادامه دارد و امثال محسن نصیری ها با تمام درد و رنجی که دارند ، در مسیرهای مناطق جنگی سابق ، جلسات کمیسیون بیمارستانها و راه روهای بنیاد شهید سرگردان هستند تا روزی که جراحات بر آنان فائق آمده و نفس از سینه هایشان بیرون کند.