کودکم مرا ببخش!
ﻛﻮﺩﻛﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺪﻳﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاﻳﺖ ﻣﻬﻴﺎ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻡ اﻣﺎ …. ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺪﻳﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﻭﻳﺪﻥ ﻫﺎﻱ ﺭﻭﺯﻣﺮﻩ اﻡ ﻛﻪ ﻟﺤﻆﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻥ ﺭا ﺑﻲ ﺭﻧﮓ ﻛﺮﺩ.
ﻛﻮﺩﻛﻢ ﺗﻮ ﻛﻪ ﻭاﺭﺙ ﺗﻤﺎﻡ ﺩاﺷﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻨﻲ ﺿﻤﻴﺮ ﺯﻻﻝ و ﺷﻔﺎﻓﺖ به ﮔﺮﺩ ﻧﺎ ﺁﮔﺎﻫﻲ ﻣﻦ ﻣﻜﺪﺭ ﺷﺪ.
ﻛﻮﺩﻛﻢ ﻣﻦ ﻛﻪ ﭼﺎﻻﻙ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻱ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﺗﻮ اﻡ، ﻗﻂﺮﻩ ﻗﻂﺮﻩ اﻡ ﺭا ﺑﻪ ﺷﻮﻕ ﺩﻳﺪاﺭ ﺑﻠﻮﻍ ﺗﻮ ﺑﺮ اﻓﺮﻭﺧﺘﻢ، اﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺎﻟﻲ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻫﺎﻳﻢ ﺭا ﺩﺭ ﺳﻔﺮﻩ ی ﺷﺎﻡ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﺭاﻧﺪﻡ.
ﻛﻮﺩﻛﻢ ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﺳﻮاﻻﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺖ ﺑﻲ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﺬاﺭﺩﻡ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺳﻴﺮ اﻓﻜﺎﺭ ﺗﻨﺶ ﻫﺎﻱ ﺭﻭﺯاﻧﻪ اﻡ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ اﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﺭا ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻛﻨﻢ.
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺪﻳﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺮﻳﺎﻧﻲ ﺷﺐ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﭘﻮﻟﻚ ﻫﺎﻱ ﻧﻮاﺯﺵ ﺩﺳﺘﺎﻧﻢ و ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﻱ ﻟﻂﻴﻒ ﻟﺒﻬﺎﻳﻢ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﺖ ﺁﺫﻳﻦ ﻣﻲ ﺷﺪ و ﺗﻮ ﺭا ﺑﻪ ﺻﺪاﻗﺖ ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ ﻣﺎﺩﺭاﻧﻪ ﺑﻪ اﻭﺝ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪم.
ﻛﻮﺩﻛﻢ ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﻫﺎﻱ ﻛﻮﺩﻛﺎﻧﻪ اﻱ ﻛﻪ ﺩﻧﻴﺎﻳﺖ ﺭا ﺳﻴﺎﻩ ﻛﺮﺩ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﻳﺮ ﺭﺳﻴﺪﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺗﻮ ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺷﺪﻱ ﻛﻮﻟﻪ اﺕ ﺭا ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻛﺮﺩﻱ و ﻧﻲ ﻧﻲ ﻣﺮﺩﻣﻚ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻏﺮﻕ اﺷﻚ ﻫﺎﻱ ﮔﺮﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﻳﺎﻱ ﻣﻀﻂﺮﺏ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﻦ ﺁﺭاﻡ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺗﭙﻴﺪن ﻫﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻧﻴﻨﻪ ﺑﺮﺳﺪ.
ﻛﻮﺩﻛﻢ ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻤﺎﻡ اﺣﺘﺮاﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻱ ﻣﻮﻱ ﺳﭙﻴﺪ، ﺗﻤﺎﻡ ﻗﺪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻏﺮﻕ ﺭﻭﺯﻣﺮﮔﻲ ﻫﺎ، ﻫﻤﻪ ی ﺩاﺷﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺏ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺰﺭﮒ و ﭘﺪﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺭا ﺩﺭ ﺩﻳﺮﻭﺯﻡ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺗﻮ ﺭا ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﺯﻱ ﻫﺎﻱ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮﻱ ﺑﻪ ﺳﻜﻮﺕ ﻭا ﺩاﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺑﻲ اﺭﺯﺷﻲ ﺑﺮﺳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺮاﺑﺮ اﺭﺯﺷﻣﻧﺪﻱ ﺗﻮ ﻧﺎﭼﻴﺰﻧﺪ.
ﻛﻮﺩﻛﻢ ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ ﻛﻪ ﻭاﮊﻩ ﻫﺎﻱ ﻟﻂﻴﻒ ﻭﺟﺪاﻥ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺷﺮﻑ و اﺯ ﺧﻮﺩ ﮔﺬﺷﺘﮕﻲ ﺭا ﺯﻳﺮ ﭼﺮﺥ ﻫﺎﻱ ﺩﻧﻴﺎﻱ ﻣﺎﺷﻴﻨﻴﺰﻡ ﺑﻪ ﺗﺒﺎﻫﻲ ﺭاﻧﺪﻡ ﺗﺎ ﺗﻮ ﻓﺮﺩاﻳﺖ را ﻏﻠﻴﻆ ﺗﺮ اﺯ اﻣﺮﻭﺯ ﭘﺸﺖ ﭼﺮاﻍ ﻗﺮﻣﺰ ﻫﺎﻱ ﺁﺩﻣﻴﺖ ﻧﺎﻳﺴﺘﻲ و ﺑﻲ ﻣﻬﺭﻱ و ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺭا ﺑﺘﺎﺯاﻧﻲ.
ﻛﻮﺩﻛﻢ ﺯﺧﻢ ﻫﺎﻱ ﻧﺎﺳﻮﺭ ﺗﻨﻢ اﻋﺠﺎﺯ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﻮ ﺭا ﻣﺤﺘﺎﺝ اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺎﺩﺭاﻧﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺑِﺮﻭﻳﺪ و ﺑﻪ اﺷﺎﺭﺗﻲ اﺯ ﺗﻮ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺑﺴﺎﺯﺩ ﺗﺎ ﺁﺩﻣﻴﺖ ﺭا ﺧﻴﺰ ﺑﺮﺩاﺭﻱ.
ﻛﻮﺩﻛﻢ؛
ﺩﻧﻴﺎ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻝ ﻛﺪاﻣﻴﻦ اﻛﺴﻴﺮ ﺭﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻴﻮﻩ اﻡ ﺭا ﺑﻪ ﻏﻠتﻴﺪﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﻧﺎ ﻛﺠﺎ ﺁﺑﺎﺩ ﺭﻫﺎﻧﻴﺪﻡ.
ﻛﻮﺩﻛﻢ ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ ﻭ ﺑﺮ ﺷﻴﺎﺭﻫﺎﻱ ﺯﺧﻤﻲ ﺗﻦ ﻣﺎﺩﺭﻱ ﺧﺴﺘﻪ ﻭﺯﻳﺪﻥ ﺭا ﺗﻜﺮاﺭ ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﻬﺸﺖ ﺭا ﺯﻳﺮ ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﺑﺎﻝ ﺩﻫﻢ ﺑﺮاﻱ ﺗﻮ.
ﺑﺮاﻱ ﻛﻮﺩﻛﻲ ﻛﻪ ﻣﺮﺩ و ﺯﻥ ﻓﺮﺩاﻱ اﻳﻦ ﻣﺮﺯ و ﺑﻮﻡ اﺳﺖ.
ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﺖ ﻣﺒﺎﺭﻙ …
