رضایت امام زمان (ع) چه‌وقت بدست می‌آید؟
انسان باید واجبات شرعی را انجام دهد و از محرمات پرهیز کند . به گونه ای رفتار کند که بندگان الهی اعم از اقوام، همسایه ها و دیگران از وی راضی باشند. سعی کند که دلی را شاد کند. کوشش کند که دلش خالی از حقد و کینه و حسد باشد و قلبش سلیم شود. وقتی انسان کردارش را نیک کرد و از اوامر و نواهی الهی سرپیچی نکرد و از آلودگی های ظاهری و باطنی خود را پاکیزه کرد، انسانی امام زمان(عج) پسند می شود. هنگامی که پرونده اعمالش را به خدمت ولی عصر عرضه می دارند، حضرت خوشحال می شود.
امام صادق(ع) فرمود: "در هر پنج شنبه اعمال بندگان به رسول خدا(ص) و امامان(ع) عرضه می شود".(۱)
حضرت فرمود: چرا رسول الله(ص) را ناراحت می کنید؟ مردی عرض کرد: چگونه ناراحتش می کنیم؟ فرمود: آیا نمی دانید اعمال شما بر حضرت عرضه می شود؟ اگر گناهی ببیند، ناراحت می شود، پس رسول خدا را ناراحت نکنید، بلکه خوشحالش کنید.(۲)
انسان با بندگی و خودسازی و عمل به وظیفه خود در زمان غیبت می تواند قدمی جهت خشنودی حضرت ولی عصر(عج) بردارد.
بعضی از وظایف زمان غیبت عبارتند از: انتظار فرج، خواندن دعای فرج و دعای ندبه و دعای عهد، صدقه برای سلامتی حضرت، انجام حج و زیارت به نیابت از ایشان و کارهای خیر دیگر
ایمان و عمل صالح دو رکن اساسی در زندگی انسان به شمار می رود . برای کسب رضایت امام مهدی(ع) باید هر چه بیشتر آن دو را تقویت کرد. گفته اند در دوره آخر الزمان مردم لباس اسلام را وارونه به تن می کنند؛ این سخن ممکن است به این معنا باشد که برخی از ارزش های اسلامی جایگاه خود را از دست می دهد. برخی از امور بی ارزش یا ضد ارزش، ارزشمند می شود. یکی از اموری که موجب می شود فرد از این آسیب تا حد زیادی در امان بماند، این است که باید تلاش کند اسلام را درست بفهمد
به آثار دانشمندان اسلامی مورد اعتماد مراجعه نماید. بعد از شناخت اسلام صحیح آن را به بهترین وجه ممکن در زندگیش پیاده کند. این بهترین راه جلب رضایت امام زمان(ع) است .در این صورت انتخاب و تصمیم گیری از روی هوای نفس نخواهد بود، بلکه براساس خواست خدا خواهد بود که مورد تایید امام زمان(ع) است. معیار باید احکام و دستور الهی باشد.
برای اطلاع بیش تر به کتاب "مکیال المکارم"نوشته میرزا محمد تقی اصفهانی مراجعه فرمایید.
پی نوشت ها:
۱. علامه مجلسی،بحارالانوار،ج ۲۳، ص ۳۴۵.موسسه الوفاء ،بیروت،۱۴۰۴ق.
۲.شیخ کلینی، اصول کافی،ج ۱، ص ۲۱۹، دارالکتب الاسلامیه،تهران،۱۳۶۵ش.
