متاع دنیا چیزی جز یک متاع فریب نیست/ حداقل ایمان چیست؟

اجرهای خودتان را در قیامت دریافت خواهید کرد
 

در آیه 185 سوره مبارکه آل عمران می فرماید: «کُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ وَإِنَّمَا تُوَفَّوْنَ أُجُورَکُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ فَمَن زُحْزِحَ عَنِ النَّارِ وَأُدْخِلَ الْجَنَّةَ فَقَدْ فَازَ وَمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ» در این آیه پنج تا درس هست.
اول اینکه هرکسی مرگ را خواهد چشید؛ اجرهای خودتان را در قیامت دریافت خواهید کرد؛ بدون یک ذره کم و زیاد؛ «فَمَن زُحْزِحَ عَنِ النَّارِ وَأُدْخِلَ الْجَنَّةَ» کسی که در اثر زحماتی که کشیده بود و کاری که کرده بود، از آتش دور ماند و به بهشت وارد شد، «فَقَدْ فَازَ» یعنی چه؟ یعنی این آدم برده است.
 

متاع دنیا چیزی جز یک متاع فریب نیست

شما در طول زندگی ات داشتی یک مسابقه می دادی؛ در این مسابقه اگر از آتش دور ماندی و به بهشت وارد شدی، بردی؛ «وَمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ» متاع دنیا چیزی جز یک متاع فریب نیست؛ آدمی یک مدتی با متاع دنیا سرش کلاه رفته است.
شما یک بهشتی برای خودت دارید؛ چرا؟ چون خودت ساخته ای؛ مثلا من در ساختمان بهشت شما شریک نیستم؛ اصلا نمی شود که شریک باشم؛ من اگر کاری انجام دهم، دارم برای خودم بهشت می سازم.
 

رضای خدا از همه آن نعمت ها برتر است

«وَمَسَاکِنَ طَیِّبَةً فِی جَنَّاتِ عَدْنٍ وَرِضْوَانٌ مِّنَ اللَّهِ أَکْبَرُ» رضای خدا از همه آن نعمت ها برتر است؛ شخص مومن به بهشت رفته و آنجا خدا را از خودش راضی می بیند؛ ما نمی فهمیم خدا یعنی چه.
اینجا شما اصلا از واقعیت خبر نداری؛ وقتی این عالم به هم می خورد و ما به قیامت پا می گذاریم، آنجا می فهمیم که زمین در ید قدرت خدای تبارک و تعالی است که دارد در دست تو می گردد؛ بعد این سوال پیش می آید که مگر در دنیا اینگونه نبوده؟ الان خدای متعال نسبت به زمین قدرت ندارد؟

خدای خودت را در قیامت می شناسی
 

می تواند زیر و رویش کند؛ پس چرا می گویی در قیامت؛ در قیامت این فهمیده می شود؛ شما خدای خودت را در قیامت می شناسی؛ آن خدایی که با آن عظمت شهود می کنی، می دانی و می فهمی و حس می کنی که از تو راضی است؛ این نعمت انقدر بزرگ است که باز ما تصورش را نداریم و فقط یک خیالی از آن می کنیم.
 

مبنای این چه بود؟ به چه دلیل آدم به فوز عظیم می رسد؟ «وَعَدَ اللَّهُ الْمُؤْمِنِینَ وَالْمُؤْمِنَاتِ» آنجا فرمودند:« قُلْ أَؤُنَبِّئُکُم بِخَیْرٍ مِّن ذَلِکُمْ لِلَّذِینَ اتَّقَوْا» کسانی که تقوا داشتند؛ اینجا می فرمایند خدای تبارک و تعالی به کسانی که ایمان دارند وعده کرده است.
حداقل ایمان چیست؟
 

وقتی یک دستور و حکم و نتیجه ای را بر یک چیزی بار می کنند نمی گویند برای محمد و علی و حسین است؛ ایمان دلیل است؛ حداقل ایمان چیست؟ ایمان یک حداقل دارد که اگر انسان این حداقل را داشه باشد، ایمانش مسلم است؛ گناه نمی کند؛ وقتی انسان گناه نمی کند، ایمانش مسلم است.
 

آنجا را هم مبتنی بر تقوا کرده اند؛ در عمل از رفتار و اعمال خودش مراقبت می کند؛ این مراقبت حوصله می خواهد؛ اگر من ایمان درست و به اندازه کافی دارم، حوصله دارم و پایش هستم؛ هرچه سختی پیش آمد، پایش هستم؛ اما اگر کمبود دارم، نشانه کمبود این است که یک جایی کم می آورم.
 

هروقت من کم آوردم، نشانه یک کمبودی در ایمانم است
 

هروقت من کم آوردم، نشانه یک کمبودی در ایمانم است؛ ایمان یک واقعیت است؛ یک واقعیت در ساختمان شماست؛ ببینید ساختمان تمام است؛ می توان از ساختمان تمام، بار کامل کشید.
الان تمام سرمایه من و شما برای بدست آوردن اینها عمر ماست؛ هیچ چیز دیگری نیست؛ شما یک عمر داری که می توانی در آن ایمان و تقوا تحصیل کنی؛ اگر ایمان و تقوا تحصیل کردی، «وَرِضْوَانٌ مِّنَ اللَّهِ أَکْبَرُ»؛ خب من چقدر این سرمایه را حرام می کنم؛ چقدر؟