نامه یک مرجع تقلید به فرزندش در خارج کشور

بعد الحمد و الصلاة؛
فرزند بسیار عزیزم و نور چشمانم، مرتضى جان! اکنون که به حول و قوّه الهى، عازم سفر خارج، براى ادامه تحصیلات مى باشى، امیدوارم از انواع توفیقات بهره مند شوى و وجهه همّتت را هم از جهت صورت و هم از جهت معنا بلند و عالى و متعالى قرار دهى.
از جهت صورت، نیل به عالى ترین مقامات علمى را هدف بدانى و از جهت معنا این سفر را یک سفر الهى و براى خدا قرار دهى که هر چه درس بخوانى و هر چه تلاش کنى و هر چه بیشتر تحقیق نمایى، همه را به حساب خدا و حسنات نامه اعمال تو محسوب سازند.
سفر به این نیّت که با کسب معلومات در طریق خودکفایى امت اسلام و جامعه مسلمین و بى نیازى آنها از کفر و خدمت به مسلمانان گام برمى دارى، بسیار مقدس و عبادت است.
سرّ انحطاط ظاهرى کنونى مسلمین، عقب ماندن آنها در علوم مادّى و ظاهرى از بیگانگان است; چنانکه علت تفوّق کفار بر مسلمانان نیز، پیشرفته بودن آنها در این علوم است.
اگر جوانانى که به خارج مى روند، به این فکر باشند که باید این قلاع مادى و تکنیک را فتح کنند و هر کدام براى عالم اسلام افتخار، مایه سربلندى و بى نیازى از دیگران شوند، یقیناً این وابستگى و احتیاج کنونى برطرف مى شود و مسلمانان به استقلال علمى نایل مى گردند.
چرا نباید تو و امثال تو در رشته هاى مختلف علمى در دنیا سرشناس و مشاربالبنان باشید; با اینکه در استعداد و هوش سرشار اگر از دیگران قوى تر نباشید، ضعیفتر نیستید. غرض اینست که همواره یادت باشد براى چه و به منظور تقدس و کسب چه رتبه والایى سفر کرده اى! خدا ناظر بر تو است! از او کمک بخواه و به او توکل و اعتماد کن!
مبادا مظاهر مادى آنجا، فکر تو را مشغول سازد و از راهت بیرون براند که خداى نخواسته صبح کنى در حالى که از آنچه مى خواستى دستت پر شود، خالى باشد و با دست خالى برگردى!
آنجا اگر وسایل تحصیل فراهم است، وسایل بازداشتن انسان از مسیر راه کمال و سعادت نیز بسیار است و مرد مى خواهد که در دام این ملهیّات نیفتد و نیکبختى خود را به آن نفروشد.
در تعهد دینى خود و ولایت اهل بیت، علیهم السّلام، ثابت قدم باش و هر کس را در این راه، آزموده و پخته شناختى، با او باب مصاحبت و دوستى باز کن! در مجالس اسلامى که در مجمع اسلامى یا جاهاى دیگر تشکیل مى شود، خالصانه و بى ریا براى کسب فیض و زنده نگهداشتن تعهدات مذهبى شرکت نما و آن مجالس را بزرگ مى شمار و قدر بدان!
خلاصه، چنان فرض کن که همه در انتظار تو هستند; کلّ جامعه مسلمانان منتظر نتیجه تلاش تو و امثال تو هستند; دوستان و آشنایان همه منتظرند; خویشاوندان تو، پدر و مادرت، همه منتظر و چشم براهند; بیماران همه منتظرند. همه این امور را فراموش ننما و از هر زحمت و کوشش، در راه موفقیت علمى استقبال کن و اگر ناملایماتى در خلال کار پیش آمد، اعتنا نکن که (رنج راحت بدان چه شد مطلب بزرگ).
شکیبا و ثابت قدم و استوار دنبال کار خودت باش که باید انشاءالله تعالى، شاهد توفیق را در آغوش بگیرى.
سختیهاى کار و هر فشارى را در این طریق مى بینى، به حساب خدا محسوب دار و از ضعف و سستى و ناامیدى پرهیز کن!
تا مى توانى نام خدا بر زبان آر و از ذکر خفى و یاد قلبى نیز غافل مباش و صلوات بر محمّد و آل محمّد، علیهم السلام، بخصوص حضرت بقیة الله، ارواحنا فداه، را فراموش نکن و تحصیلاتت را براى بهتر و بیشتر خدمت کردن به آن حضرت و شیعیان آن بزرگوار پرمایه و پرمحتوا ساز.
چون با حال کسالت مجال بیش از این نیست، امید است «تو خود حدیث مفصّل از این مجمل بخوانى». تو را به خدا سپردم و از خدا برایت سعادت دارین و توفیق مسألت مى نمایم.
اگر بعض از کسان و خویشان، زر و زیورى براى سر راهى به شما تقدیم کرده اند، من هم این چند کلمه را به عنوان سرراهى، به شما مى سپارم، یقیناً قبول مى نمایى.
و لا حول ولا قوة الا بالله و السلام علیک و رحمة الله و برکاته
فدایت لطف الله صافى
شایان ذکر است، دکتر مرتضى صافى، فرزند حضرت آیت الله صافى، به عنوان نفر ممتاز دکتراى قلب در ایران، جهت تکمیل تحصیلات به کشور انگلستان اعزام شده بود . وى دو سال بعد، پس از کسب فوق تخصّص قلب و عروق، به کشور بازگشت و هم اکنون، عضو هیأت علمى و استادیار دانشگاه شهید بهشتى تهران بوده و در بیمارستان شهید مدرّس تهران، مشغول فعالیت است.