شاخص اثبات اعتدال، تحمل انتقاد

گروه سیاسی«تیتریک»؛آخرین باری که ریس جمهور با ادبیاتی غیر متعارف به ناقدان دولت اعتراض کرد چند روز گذشته در اجلاس روئسای دانشگاه ها و پارک های فناوری در دانشگاه شهید بهشتی بود.

وی خطاب به منتقدان گفت شما چه کاره هستید که خود را متولی می دانید مگر با یک شعار انسان متولی می شود؟

با یک چهره و قیافه آدم متولی می شود؟

در ادامه با لحنی آمیخته با عصبانیت، اساتید و جامعه دانشگاهی را اینگونه مورد خطاب قرار می دهد: «جا دارد اینجا گله ای داشته باشم و دوست ندارم من از دانشگاه نقد کنم(!) بلکه خودتان باید دانشگاه را نقد کنید.

با طرح این سوال که چرا دانشگاه خاموش است ؟ چرا اساتید خاموشند ؟ ما شهامت سقراط وار میخواهیم.

از چه می ترسید؟ چرا حرف نمی زنند؟ چرا صحبت نمی کنند؟ چرا یک عده کم سواد باید حرف بزنند؟ اساتید و دانشمند ها و بزرگان دانشگاه ها چرا خصوصی حرف می زنند؟ چرا نمی آیند در میدان حرف بزنند؟»

ظاهرا در کشور ما و از نگاه برخی مسئولین شخصی که مسلط به انگلیسی نیست سواد ندارد!

فردی که دانشگاهی و انقلابی است ولی نگاه و موضع و خواسته های دیگری را برای مردم و انقلاب مناسب می داند کم سواد و یا افراطی است. متاسفانه این مواضع خطر فرو رفتن مسئولین دولتی را در مردابی مخوف که همان خاموش کردن صدای مخالف باشد، در اذهان یادآوری می کند. نفوذ افراطیون در سطوح مختلف دولت ،تغیرات فله ای در وزارت خانه ها و چند دستگی در بین تصمیم گیرندگان دولتی، پیوند زدن همه مشکلات داخلی و خارجی با آمریکا، عدول از اصول و مبانی سیاست خارجی ایران در گفتار و عمل توسط دیپلمات های خندان و خوشبینی مفرط از مذاکرات هسته ای با 5+1، پلمپ تجهیزات هسته ای و تعلیق غنی سازی اورانیوم از جمله مواردی است که اگر از سوی منتقدی منصف مورد نقد قرار گیرد با مواضع تند وزرا و رییس جمهور مواجه می شود و شاهد بوده ایم که در 6 ماه گذشته چندین بار به وضوح دولت مردان با عصبانیت و تند خویی منتقدان خود را مورد عطاب و خطاب قرار داده اند.

ذکر این نکته نیز ضروری است که در سخنان اخیر ریس جمهور سازگاری وجود ندارد. ایشان بارها عنوان داشته اند "من حقوق دانم، سرهنگ نیستم" اما در عمل چیز دیگر شاهد هستیم و با کم سواد خواندن منتقدان توافق ژنو توسط ایشان در حالی صورت می گیرد که وی پیش از این، یعنی 23 دی ماه در مراسم 19 همین جشنواره تحقیقاتی علوم پزشکی دانشگاه رازی با تاکید بر اهمیت نقد و پرسش گری تصریح کرد نباید بگذاریم در جامعه اندیشه ییا نقدی زیر زمینی شود، پرسش و نقد از بین نمی رود و اگر نگذاریم انیشه و نقد و پرسش بروز و ظهور پیدا کند ناچار زیر زمینی می شود و این به نفع جامعه نخواهد بود.

وی همیچنین در 25 دی ماه نیز در نشست ظرفیت های توسعه ی استان خوزستان با بیان اینکه دولت می خواهد آرامش سیاسی در جامعه حاکم شود و در این راه همه باید کمک کنند، اظهار می دارد: « مردم فعالان سیاسی و تشکل های سیاسی در کنار قوای دیگر باید کمک کنند، باید یاد بگیریم نقد کنیم و رفیق باشیم».

با توجه به اظهارات ریس جمهور آیا عدم سازگاری در نظرات وی در خصوص منتقدین مشهود نمی باشد؟ حال سوال اینجاست که آیا در حالی که منتقدان توافق نامه ژنو که بسیاری از علما، مراجع، دانشگاهیان، متخصاصان حقوق بین الملل و و دانش هسته ای هستند کم سواد می باشند؟

همچنین آیا ریس جمهور متن توافق نامه و جزییات آن را در دسترس دانشجویان و دانشگاهیان قرار داده است که امروز از انها می خواد اظهار نظر کنند؟!

و از کجا معلوم بعد از انکه دانشگاهیان از متن توافق نامه اطلاع پیدا کردند، موضع مساعد نسبت به دولت داشته باشند ؟!

این در حالی است که حتی نمایندگان خانه ملت نیز از جزییات توافق نامه ژنو با خبر نیستند. آنچه ناراحت کننده است این است که ادبیات اهانت به مردم متاسفانه در دولت در حال اپیدمی شدن است، که در این راستا می توان از اهانت و زیر سوال بردن "تربیت ایرانی" توسط مشاور ریس جمهور آقای سریع القلم و یا اهانت آقای ترکان در "افراطی خواندن افرادی که به روحانی رای نداده اند" یاد کرد و نام برد.

صرف نظر از تمام این عصبانیت ها و بعضا اهانت های دولت مردان به منتقدان ذکر این نکته ضروری است که علی رغم دیپلماسی خندان دولت در این چند ماه حداقل 7 بار جمهوری اسلامی ایران توسط مقامات آمریکای مورد تهدید نظامی قرار گرفته است که آخرین نمونه آن توسط وزیر امور خاجه آمریکا جان کری در تاریخ 5/11/92 بوده که می گوید: «ایران باید اندوخته اروانیوم 3.5% خود را محدود کند. ایران نباید و اجازه ندارد راکتور اراک را تکمیل کند. ایران اگر توافق را کنار بگذارد "گزینه نظامی" در بین گزینه ها وارد خواهد شد».

عدم پاسخ گویی به موقع در همان سطح گوینده و در همان سطح کلان توسط دستکاه دیپلماسی کشور باعث گردیده حتی مقامات آمریکایی پا را فراتر گذاشته و در مواضعی بی سابقه راهبرد تحقیر ملت ایران را پیش بگیرند .

آنجا که خانم وندی شرمن معاون امور خارجه آمریکا می گوید: «بحث موشک های بالستیک ایران هم از مواردی هست که باید در توافق نهایی به آن پرداخته شود» و سپس پا را فراتر نهاده و به سبد کالا سرکی می کشد و توزیع سبد کالا در ایران را اولا صدقه آمریکا به مردم ایران توصیف می کند و پس از آن با تحقیر ریس جمهور ایران می گوید که روحانی به قولش درباره اینکه صدقه آمریکا را در جای دیگری خرج نکند عمل کرده است و می گوید: «شما در اخبار دیدید که ایران اخیرا به طور قابل مشاهده ای غذا به مرد فقیر در جامعه داد که به نوعی نشان دهنده این است که کاهش هدف مند و محدود تحریم ها تاثیر مستقیم بر مردم این کشور داشته است.

همان طور که روحانی قول داده بود که این پول صرف اهداف دیگر نشود». متاسفانه دربرابر این تحقیر ها حتی همان واکنش منفعلانه را از دولت محترم ندیدم و اگرچه آقای ظریف محترمانه پاسخ داد که: «خانم شرمن واقعیت ها را مرور کند»، اما بار اصلی پاسخ به شرمن بر دوش مجلس افتاد که بیانیه ای علیه شرمن به موضوع سبد کالا صادر کرد.

امروز ریس جمهور و تیم مذاکره کننده هسته ای در برابر چالش های جدیدی توسط آمریکا قرار گرفته اند که تمامی این چالش ها در نظر منتقدان مثلا کم سواد(!) منعکس شده بود.

دولت مردان بهتر است به جای عصبانیت و پرخاشگری به منتقدان داخل، علاوه بر سعه صدر با منتقدان، پاسخ شایسته و درخور به تهدیدات و اهانت های مقامات امریکایی بدهند.

امید است دولت زمینه برگزاری مناظره ای اخلاق مدارانه بین موافقان با سواد و منتقدان بیسواد توافق ژنو فراهم کند تا برای بسیاری ضعف های مندرج در این توافقث نامه مشخص گردد تا شاید دولتی ها در مراحل آتی مذاکرات با دقت بیشتری عمل کنند.

و صد البته ریس جمهور محترم با خویشتن داری بیشتر و احترام نسبت منتقدان دلسوز کشور و با فراموش کردن رقابت ها و التهابات دوران انتخابات که منتقدان خود را "بی سواد" خطاب می کرد تلاش کند تا به معنای واقعی "ریس جمهور همه مردم ایران" باشد و سعی نکند با القابی مانند "تازه انقلابی شده ها"، "جنگ نرفته ها"، "بی سواد ها"، "افراطی ها"، به جای پاسخ به اصل نقدها، منتقدان را از میدان نقد به در سازد.

حسین زندیه کارشناس مسائل سیاسی و بین الملل

مطالب مرتبط: