مروری بر کنفرانس‌های غربی برای نجات سوریه؛
چرا ژنو ۲ به نتیجه نرسید؟
سیاست ارسال سلاح برای شورسیان تنها به پیدایش گروه‌های تکفیری و تقویت القاعده منجر شد. ارتش آزاد هم که حالا با خودش بیشتر می‌جنگد تا بشار اسد. تنها سوریه می‌ماند و ویرانی‌هایی که گویی هیچ دلیلی برای آباد کردنشان وجود ندارد. به هر حال پادشاه سعودی سوریه را این چنین می‌خواهد. خونین و اسیر دست تروریسم.
گروه بین الملل«تیتریک»؛از همان زمانی که دبیرکل
سازمان ملل متحد همچون طفلی بی‌اراده به دستور قیم قانونی‌اش دعوت از ایران
برای حضور در کنفرانس صلح را پس گرفت می‌شد حدس زد که گرد همایی موسوم به
ژنو ۲ چیزی بیشتر از یک مانور سیاسی کم رمق و در عین حال پرآب و تاب از
منظر رسانه‌ای نخواهد بود.
برای نخستین بار این نیکلای سارکوزی رئیس جمهور پیشین فرانسه بود که پیشنهاد داد گروه موسوم به دوستان سوریه در تونس برای حل و فصل درگیری‌ها دور یکدیگر جمع شوند. گروهی متشکل از ۷۰ کشور که امروز با گذشت ۳ سال مشخص شده جمع کردن ۷۰ اسم دور هم جز نمایش رسانه‌ای اتحاد پوشالی جبهه هوادار غرب دستاورد دیگری برای سوریه نداشته است.
نتیجه آن کنفرانس اعمال نفوذ قطر و عربستان برای ارسال سلاح به شورشیان سوری بود، اقدامی که تنها باعث بوجود آمدن گروه‌های تروریستی تکفیری و جنگ داخلی سوریه شد.
جنگی که تاکنون بیش از ۱۰۰ هزار قربانی و میلیون‌ها آواره گرفته است. کنفرانس بعدی در استانبول ترکیه از این هم فاجعه بار‌تر بود اینبار ۸۳ کشور در اول آوریل ۲۰۱۲ در ترکیه گردهم آمدند تا باردیگر اقتدار رسانه‌ای آمریکا و عربستان و فرانسه را به رخ بکشند.
برهان غلیون مردی که این روز‌ها دیگر نامی از او در رسانه‌ها به چشم نمی‌خورد آن زمان رئیس گروهی موسوم به شورای ملی سوریه بود گروهی که هنوز با خطر تروریست‌های تکفیری مواجه نشده بود و از همین رو در سخنرانی خود در مراسم افتتاحیه کنفرانس استانبول خواستار آن شد که این شورا به عنوان «تنها نماینده قانونی مردم سوریه» به رسمیت شناخته شود.
هنوز چند ماهی مانده بود تا اختلاف عربستان و قطر کار را به تشکیل گروه‌هایی نظیر جبهه النصره بکشاند و ارتش آزاد! تنها گروه شورشی بود که در برابر رژیم بشار اسد می‌جنگید و از مواهب نزدیکی به شیوخ عرب بهره می‌برد.
در سوی دیگر میدان ترکیه سرمست از به چالش کشیدن نفوذ منطقه‌ای ایران گویی جشن پیروزی خود را هم پیشاپیش گرفته بود. آرشیو رسانه‌ها هنوز فراموش نکرده‌اند سخنان پرشور احمد داوود اوغلو وزیر خارجه ترکیه را که فریاد می‌زد: «به نظام سوریه اجازه سوء استفاده از فرصت‌ها نمی‌دهیم. این آخرین فرصت است که به این نظام داده می‌شود «
البته هنوز چندماهی مانده بود تا ابتدا اعتراضات میدان تقسیم و سپس بحران فساد مالی دولت اردوغان را چنان زمینگیر کند که در ژنو ۲ دیگر حتی جای خالی داوود اوغلو در کنار کری و لاوروف هم احساس هم نشود.
صحنه گردان آن روزهای بحران سوریه اکنون خود به عقوبت جنایتی که در حق مردم مظلوم این کشور کرد گرفتار بحران داخلی است، بحرانی که از آن با عنوان زلزله سیاسی در ترکیه یاد می‌شود.
رجب طیب اردوغان حتی به ایران هم آمد و در دیدار خصوصی با رهبر معظم انقلاب خواست ابهت جامعه جهانی در موضوع سوریه را به رخ رهبر انقلابی ایران بکشاند و هنگامی که با پاسخ سرد ایران مواجه شد تماماً به شرکای غربی‌اش دل خوش کرد غافل از اینکه آمریکا و انگلیس در آخرین لحظات از ترس همین رهبر انقلابی جرات جنگ در سوریه را به خود ندادند و رجب طیب را در باتلاق سوریه تنها گذاشتند.
برای ترکیه البته تغییر سیاست کار چندان دشواری هم نبود در اندک زمانی سیاست ترک‌ها نسبت به پناهندگان سوری چنان تغییر کرد که بسیاری از آنان کشور ویران و جنگ زده خود را به کمپ‌های ترکیه ترجیح دادند و برگشتند.
حالا در ژنو ۲ هم همان حرف‌های ژنو ۱ تکرار می‌شود. می‌گویند دولت انتقالی باید تشکیل شود و بشار اسد هم جایی در قدرت نخواهد داشت منطق جمهوری اسلامی اما راهی جز حذفش برای شیوخ عرب و شرکای غربی باقی نگذاشت. منطقی که می‌گفت جز مردم سوریه کسی نباید برای سوریه تصمیم بگیرد. نه آمریکا، نه فرانسه و نه عربستان و قطر. دلیلش هم روشن است؛ مگر همه تصمیم‌های قبلی درباره سوریه به کجا رسید که انتظار داشته باشیم این یکی به جایی برسد. و مگر می‌شود حامیان تروریسم را زیر یک سقف جمع کرد و به نابودی تروریسم دل خوش کرد؟
سیاست ارسال سلاح برای شورسیان تنها به پیدایش گروه‌های تکفیری و تقویت القاعده منجر شد. ارتش آزاد هم که حالا با خودش بیشتر می‌جنگد تا بشار اسد. تنها سوریه می‌ماند و ویرانی‌هایی که گویی هیچ دلیلی برای آباد کردنشان وجود ندارد. به هر حال پادشاه سعودی سوریه را این چنین می‌خواهد. خونین و اسیر دست تروریسم.
منبع: افکارنیوز
ارسال نظر
اخبار برگزیده
