يکشنبه ۲۳ ارديبهشت ۱۴۰۳ - 2024 May 12
وقتي هيچ غلطي نمي توانيم بكنيم بفرماييد چه كنيم؟!
حتي با وجود يك چهره «اصولگراي معتدل» در انتخاباتي كه جمهوري اسلامي برگزار كننده آن بوده و شوراي نگهبان صلاحيت كانديداهاي آن را تائيد كرده است، شركت خواهد كرد.
به گزارش گروه سیاسی«تیتریک» کیهان نوشت: يكي
از ضدانقلابيون فراري در يكي از ميتينگ هاي اخير اپوزيسيون اعلام كرده
است؛ «چون كشور در خطر است، اگر يكي از نيروهاي معتدل اصولگرا نامزد شود
بايد در انتخابات شركت كرد.»
«الف. ص» در سايت ضدانقلابي روزآنلاين با انتشار مقاله اي به شرح دلايل اتخاذ اين رويكرد مضحك از سوي ضدانقلاب پرداخته و مي نويسد دليل اين امر آن است كه اپوزيسيون به آخر خط رسيده و مي داند كه كاري از دستش ساخته نيست و به همين خاطر «حتي با وجود يك چهره «اصولگراي معتدل» در انتخاباتي كه جمهوري اسلامي برگزار كننده آن بوده و شوراي نگهبان صلاحيت كانديداهاي آن را تائيد كرده است، شركت خواهد كرد.»
وي در ادامه مي نويسد: به عقيده نگارنده اين تغيير سطح مطالبات و بازتعريف اين بخش از اپوزيسيون در استراتژي اصلاح طلبي تنها به دليل خلا استراتژي و ضعف تشكيلاتي آنان است. اپوزيسيوني كه بيش از سه دهه از فضاي داخل جداست، فاقد هرگونه تشكيلات منسجم بوده و خاصيت بسيج نمودن خود را از دست داده، هيچ اميدي به تاثيرگذاري ندارد. به همين دليل به اين استراتژي روي آورده كه «در شرايط خفگي، هرنوع مجراي تنفس غنيمت است».
نويسنده در ابتداي مقاله نقبي هم به وضعيت اپوزيسيوني كه ژست چپگرايي گرفته و در آغوش غرب غوطه مي خورد، زده و در شرح احوالشان مي گويد: امروز نيروهاي چپ، دچار چنان انشقاق و پراكندگي هستند كه به سختي مي توان شمار دقيق احزاب و سازمان هاي چپ را در عرصه سياسي ايران حساب كرد. ديگر احزاب اپوزيسيون (آنانكه خود را «سراسري» مي نامند) نيز بيشتر احزابي چند نفره بوده و فقط در چند شهر در خارج از كشور فعال هستند. اين سازمان ها در واقع از ساختار يك حزب منسجم (با اعضاي مشخص، تشكيلات، برگزاري كنگره و...) برخوردار نبوده و بيشتر همچون يك تشكل غيردولتي يا همچون يك رسانه يا سايت عمل مي كنند. اصولا اين اپوزيسيون نه تنها در داخل هيچگونه تشكيلاتي ندارد، بلكه در خارج از كشور هم كه امكان فعاليت آزادانه برايشان فراهم است، از تشكيلات منسجمي برخوردار نيستند. از چنين اپوزيسيوني با اين مشخصات، نبايد انتظار داشت كه بتواند همچون سالهاي قبل از انقلاب اعتصابات را سازماندهي نمايد.
وي در پايان مي نويسد: «اگر اپوزيسيون به ضعف خود پي برده، بهتر است كه ضعف هاي خود را جبران كند و در پي سازماندهي و متشكل كردن خود باشد، نه اينكه از مطالبات خود عقب نشيني كند و سطح آنها را كاهش دهد. كاهش سطح مطالبات، و تغيير تاكتيك و استراتژي بر اساس ضعف خود، يك بازي سياسي قلمداد نمي شود؛ اين امر تنها به از دست دادن جايگاه سنتي اين گروه از اپوزيسيون ميان مردم مي انجامد، و اين يعني تضعيف هرچه بيشتر آنان در آينده.»
دو نكته درباره فراز پاياني اين مطلب گفتني است. اول آنكه؛ ضدانقلاب اگر مطالباتش را كم نكند چه كند؟! و مگر شماها جز خيال خام براندازي جمهوري اسلامي مطالبه ديگري هم داريد كه آن را كم و زياد كنيد؟!
دوم هم آنكه لطفاً از كدام جايگاه و پايگاه اپوزيسيون ميان مردم صحبت مي كنيد؟! مگر نه اينكه خودتان اعتراف مي كنيد حتي گروه هاي اپوزيسيون مدعي سراسري بودن ، فقط شامل چند نفر ساكن كشورهاي اروپايي هستند!
«الف. ص» در سايت ضدانقلابي روزآنلاين با انتشار مقاله اي به شرح دلايل اتخاذ اين رويكرد مضحك از سوي ضدانقلاب پرداخته و مي نويسد دليل اين امر آن است كه اپوزيسيون به آخر خط رسيده و مي داند كه كاري از دستش ساخته نيست و به همين خاطر «حتي با وجود يك چهره «اصولگراي معتدل» در انتخاباتي كه جمهوري اسلامي برگزار كننده آن بوده و شوراي نگهبان صلاحيت كانديداهاي آن را تائيد كرده است، شركت خواهد كرد.»
وي در ادامه مي نويسد: به عقيده نگارنده اين تغيير سطح مطالبات و بازتعريف اين بخش از اپوزيسيون در استراتژي اصلاح طلبي تنها به دليل خلا استراتژي و ضعف تشكيلاتي آنان است. اپوزيسيوني كه بيش از سه دهه از فضاي داخل جداست، فاقد هرگونه تشكيلات منسجم بوده و خاصيت بسيج نمودن خود را از دست داده، هيچ اميدي به تاثيرگذاري ندارد. به همين دليل به اين استراتژي روي آورده كه «در شرايط خفگي، هرنوع مجراي تنفس غنيمت است».
نويسنده در ابتداي مقاله نقبي هم به وضعيت اپوزيسيوني كه ژست چپگرايي گرفته و در آغوش غرب غوطه مي خورد، زده و در شرح احوالشان مي گويد: امروز نيروهاي چپ، دچار چنان انشقاق و پراكندگي هستند كه به سختي مي توان شمار دقيق احزاب و سازمان هاي چپ را در عرصه سياسي ايران حساب كرد. ديگر احزاب اپوزيسيون (آنانكه خود را «سراسري» مي نامند) نيز بيشتر احزابي چند نفره بوده و فقط در چند شهر در خارج از كشور فعال هستند. اين سازمان ها در واقع از ساختار يك حزب منسجم (با اعضاي مشخص، تشكيلات، برگزاري كنگره و...) برخوردار نبوده و بيشتر همچون يك تشكل غيردولتي يا همچون يك رسانه يا سايت عمل مي كنند. اصولا اين اپوزيسيون نه تنها در داخل هيچگونه تشكيلاتي ندارد، بلكه در خارج از كشور هم كه امكان فعاليت آزادانه برايشان فراهم است، از تشكيلات منسجمي برخوردار نيستند. از چنين اپوزيسيوني با اين مشخصات، نبايد انتظار داشت كه بتواند همچون سالهاي قبل از انقلاب اعتصابات را سازماندهي نمايد.
وي در پايان مي نويسد: «اگر اپوزيسيون به ضعف خود پي برده، بهتر است كه ضعف هاي خود را جبران كند و در پي سازماندهي و متشكل كردن خود باشد، نه اينكه از مطالبات خود عقب نشيني كند و سطح آنها را كاهش دهد. كاهش سطح مطالبات، و تغيير تاكتيك و استراتژي بر اساس ضعف خود، يك بازي سياسي قلمداد نمي شود؛ اين امر تنها به از دست دادن جايگاه سنتي اين گروه از اپوزيسيون ميان مردم مي انجامد، و اين يعني تضعيف هرچه بيشتر آنان در آينده.»
دو نكته درباره فراز پاياني اين مطلب گفتني است. اول آنكه؛ ضدانقلاب اگر مطالباتش را كم نكند چه كند؟! و مگر شماها جز خيال خام براندازي جمهوري اسلامي مطالبه ديگري هم داريد كه آن را كم و زياد كنيد؟!
دوم هم آنكه لطفاً از كدام جايگاه و پايگاه اپوزيسيون ميان مردم صحبت مي كنيد؟! مگر نه اينكه خودتان اعتراف مي كنيد حتي گروه هاي اپوزيسيون مدعي سراسري بودن ، فقط شامل چند نفر ساكن كشورهاي اروپايي هستند!
ارسال نظر
اخبار برگزیده
