مراسم شبیه خوانی و تعزیه در روستای "زرجه بستان" + تصاویر

زرجه بستان روستایی است که مهد تعزیه و شبیه خوانی با قدمتی بیش از 300 سال است و قبل از تقسیمات کشوری جزئی از طالقان پایین محسوب میشد.

بند یکم

شبیه خوانی آئینی سنتی، مذهبی و ملی است که از سوی روستائیان بشدت پاس داشته میشود.

هنوز هم در  زرجه بستان  و دیگر روستاهای کشور شبیه خوانی در بین  مردم متدین و سنتی جایگاه ویژه ای دارد.

بند دوم

شبیه خوانان خود را در میان واقعه می بینند و با وضو وارد میدان نمایش می شوند

تعزیه خوانان چنان در نقش فرو میروند که خود را هم مصاف دشمنان سیدالشهدا(ع) می بینند و با وضو وارد میدان اجرای نمایش میشوند زیرا سیدالشهدا (ع) فرزندان ، یاران و دیگر ائمه را ناظر بر مجلس خود می بینند.

تعزیه خوانی یا شبیه خوانی یک نمایش عادی نیست بلکه به تصویر کشیدن روند یک حادثه تاریخی است که ریشه ای قوی در اعتقادات مذهبی و عاطفی دارد و این قصه واقعی سوزناک، در لایه ای هنرمندانه از آواها و نت های موسیقی، فرو رفتن بازیگران در نقشها تا حدی که خود را در جبهه قیام اباعبدالله (ع) می بینند و از خود بی خود میشوند ، اجرا می شود.

بند سوم

عشق شبیه خوان به آل رسول (ص) جلودار میدان نمایش تعزیه است

 اساسی ترین حس شبیه خان و تعزیه خوان عشق به امام حسین (ع) فرزندان و یارانش است که موجب میشود در هرلباس و نقش گام در اجرا بگذارد و با همین شیدایی در حین اجرای نمایش بی اختیار به عزاداری می پردازد و زیاد دیده میشود که  شمر خوان و در کل اشقیاء خوانان نیز در حین اجرای نقش خود در صحنه های شهادت و وداع امام با عزیزانش ، جانسوزانه برمصائب سید الشهدا (ع) میگریند و ناله میکنند.

بند چهارم

 سرپرست گروه تعزیه خوانی تأمین کننده ملزومات  و مسئولین  و مردم روستا بزرگترین حامیان برگزاری مجالس تعزیه هستند

  بانی گروه تعزیه خوانی که با اعضای گروه قرار داد منعقد میکند وظیفه تأمین ملزومات ، لباس ، ابزار و فراهم آوردن شرایط را دارد و در برگزاری تعزیه خوانی دهه های محرم تمامی ارکان یک روستا از جمله دهداری ، شورای ده ، اهالی روستا و خیرین دخیل هستند و به بهترین نحو از اجرا حمایت کرده و معمولأ پس از هر مجلس خوان طعام عزاداری سید و سالار شهیدان اباعبدالله الحسین (ع) را برای مردم  و میهمانانی که گاهی از شهرهای دور به این روستا برای شرکت در مجالس شبیه خوانی می آیند می گسترانند.

بند پنجم

تجمع مشتاقانه مردم ساعاتی پیش از اجرا موجب اشتیاق شبیه خوانان می شود

تجمع مشتاقانه مردم و حضورشان ساعتها پیش از شروع تعزیه برای پیدا نمودن جایی با دید بهتر ، تعزیه خوانان را به وجد می آورد وبسته به فصل در داخل مسجد ومحوطه های بسته و یا فضای باز انجام میشود.

در میان حضار بعضأ مسئولین اجرایی و دولتی شهرهای همجوار که از فرزندان وبازماندگان اهالی روستا نیز هستند دیده میشوند واین نشان دهنده این است که خاطرات بجامانده از اجراها دارای نوستالوژی سنت گرایی مذهبی است که فراموش نشدنی است.

و در این هنگام تعزیه خوانان با دقت و وسواس به ساختن هیبت و ظاهر خود برای اجراء می پردازند که هر مجلس تعزیه مختص شده به نام یکی از شخصیتهای واقعه کربلا است.

بند ششم

بازی حرکات وهم نوایی آواها ی شیپورچی و طبال آغازگر یک مجلس دیگر

پس از ورود تعزیه خوانان به ترتیب نقش ، آواهای شیپورچی ، نواهای خواندن اشعار ، صدای چکاچک شمشیرها وسپرها و حرکات قدرتمند شبیه خوانان که در نقش خود فرو رفته و صحنه های رویارویی آل پیغمبر(ص) را با دشمنان ، اسارت و تازیانه خوردن ، وداع امام مظلوم با خواهر ، فرزندان ، عزیزان ، ایثار یاران وبرادران ایشان ، مهر فراوان و یاوری یاران ، همه وهمه به تصویر کشیده میشود واجرا در فراز وفرود داستان قرار میگیرد ، گاهی نفس  در سینه ها حبس می شود و گاهی اشعار چنان شرح حال جانسوز مصائب صاحب داستان مجلس را به اذهان میکشد که ، ناله جانسوز گریه زنان ومردان تماشاگر بلند میشود واین قدرتی است که بزرگترین نمایشهای موزیکال جهان نیز یارای برابری با آن را ندارد زیرا ریشه این امر در اعتقادات وعواطف مردم است.

ابیات ومصرعهای آشنا برای مردمی که سالها پای تعزیه نشسته اند مأنوس ومتأثر کننده است وهرکدام در دستگاه موسیقی و نوای خاص خود خوانده میشود

اگر خسته جانی بگو یا حسین ، اگر ناتوانی بگو یا حسین

شبیه حضرت ابوالفضل (ع) : اشقیاء ، تیر به چشمم بزنید ، اشقیاء تیر به مشکم نزنید

شبیه حضرت سیدالشهدا (ع) : بیا زینب وصیت با تو دارم  ، زینبم ، در کربلا مادر ندارم

عباسم از بهر بی کسی خود گریه میکنم

شبیه حضرت زینب (س) : اگر مادر نداری مادرت من ، اگر یاور نداری یاورت من ، عباسم بیا تا من بجای مادر تو

الهی شمر فرزندت بمیرد ، شوی کور وکسی دستت نگیرد ، مکش او را کسی بر سر نداریم ، به غیر از عابدین یاور نداریم

امام عباد (ع) : وداع میکنم ای عمه های دربدرم ، وداع میکنم ای خواهران خون جگرم

کلثوم و سکینه : مکش ظالم تو زین العابدین را ، پناه اهل بیت طاهرین را ، که ما محرم کس دیگر نداریم  ، به غیر از عابدین یاور نداریم

شبیه حضرت ابوالفضل (ع) : ببندم در کمر شمشیر خود را همچو حیدر، در این هنگام نه جای خفتن است ، حسینم بی یاور است

من از کودکی عاشقت بوده ام ، غلام علی اکبرت بوده ام

مبادا برانی مرا از درت ، به پهلوی بشکسته مادرت

حسین جان عباس تو نمرده چرا گریه میکنی ، مرگ مرا ندیده چرا ناله میکین

حسین جان عباس تو نمرده است برادر جان

ذوالفقار ای ذوالفقار ای ذوالفقار....ای علی را یادگار

زینبم عباس تو نمره چرا گریه میکنی ، زینب جان امشب شب وداع است

برادرهرکسی بر سر ندارد ، بود مرغی که بال وپر ندارد

خیز از جا بردار متکای مرا زینب ، دیگر بعد از این نمیشنوی صدای مرا زینب    

اشقیاء خوان : ساقی هله مست مست مستم ، مست از می باده الستم

برخیز بده پیاله ای به دستم ، من عهد وقرار خود شکستم ، مطرب بنواز.......

ابن سعد : بزن به نوک سنان ای لعین بی پروا ، سر حسین علی این زمان ز راه جفا

شمر : علم به جلوه درآرید و طبل بنوازید سر حسین علی زینت سنان سازید

 بند هفتم

آفتها و معضلات شبیه خوانی واجرای تعزیه  زیر پرتو عشق به ائمه اطهار گم می شود

در هر رشته و حرفه ای مشکلات ومعضلاتی وجود دارد که اگرعشق و از خود گذشتگی در آن راه نداشته باشد کاری صورت نخواهد گرفت و خوشبختانه در این زمینه عشقی موثر وعمیق در بین کسانی که این حرفه را دنبال میکنند وجود دارد وآفتهای این رشته هنری نیز زیر سایه عشق به ابا عبدالله (ع) کمرنگ وگم میشود و تعزیه خوانان گاهی از تمام هستی وآسایش خود برای عشقی که در دل دارند میگذرند ولی نمیگذارند این آیین سنتی مذهبی به فراموشی سپرده شود.

به سراغ گروه تعزیه خوانی این روستا رفته و پای سخنان تک تک نقشهای اولیاء خوان واشقیاء خوان گروه نشسته ایم که برخی از پیشکسوتان این گروه گنجینه ای از این هنر آیینی و تجارب ملزومات اجرا به حساب می آیند و از میان رفتنشان ضایعه ای جبران ناشدنی برای این آیین است.

ترتیب نقشها و ارائه اسامی هنرمندان محترم شبیه خوان ، به ترتیب مصاحبه انجام شده است و پوزش اینجانب را از این بابت پذیرا باشید

پیشکسوت شبیه خوانی و تعزیه  که بیش از 65 سال است در این زمینه فعالیت میکند و سینه اش گنجی در این زمینه از هزاران ابیات وخاطرات وتجربه است ، استاد خوشنویسی و چهره ماندگار شعر آیینی ونو قزوین و پدر شهید حسین حبیبی است.

بیشترین ابیات در تعزیه ها  مانند مجلس حر ریاحی  و مجلس حضرت علی اکبر و برخی دیگر از مجالس شبیه خوانی سروده عباس حبیبی ، استاد و شاعر بزرگ است که سروده هایش به این آیین هزار ساله جان وطراوت بخشیده است که ایشان در ساختن مجالس تعزیه و نوشتن نسخ با خط خوش ید طولایی دارد.

وی از سن 5 سالگی در نقشهای سکینه ، طفلان مسلم و به اصطلاح بچه خوان به شبیه خوانی پرداخته و در آن زمان زیر نظر میرزا علی پاکنفس ، استاد تعزیه وقت خود ، علاوه بر روستاهای زرجه بستان وطالقان ، شهر به شهر از جمله شهرهای شمالی کشور ، مازندران ، رودبار قصران ، نور کجور ، ملایر ، همدان واکثر شهرهای کشور را برای شبیه خوانی زیر پا گذاشته است.

استاد حبیبی که در گذران عمر از نقش علی اکبر (ع) در جوانی به اشقیاء خوانی در میانسالی روی آوره است وتا کنون این نقش با قوت ومهارت خاص خود ادامه یافته ، در خصوص تاریخچه تعزيه خواني و شبيه خواني گفت : این نمایش سنتی و آیینی   ازعهد باستان درايران مرسوم بوده وايرانيان ازقرنها پیش با نمايش واقعه کربلا و دیگر وقایع که مربوط به شهادت ائمه اطهار است زمینه گسترش تفکرات مذهبی را در جامعه فراهم کرده اند.

وی ادامه داد : ايرانيان شيعه در نمايش های  وقایع كربلا وحديث مصائب سيدالشهداء به اجرای  تقابل بین اولياء واشقياء پرداخته و اکنون نیز این نمایشها به شکل کاملتری از مجلس اول شروع شده و در نهایت با شهادت مظلومانه امام حسين (ع) ، برادران ، فرزندان ، بستگان ویارانش دريك سلسله نمایش ده روزه پایان میگیرد ودهه دوم محرم با ادامه نمایشها متناسب با گذران ایام ادامه می یابد .

حبیبی با بیان اینکه پيشينه تعزيه درايران همیشه با علاقه زیاد توده مردم کوچه وبازار وشبیه خوانان همراه بوده و حتی زمانی که منع آن توسط دولتهای وقت طاغوت رخ میداد هم همچنان در خفا وآشکارا ادامه می یافته است گفت : روحانيون سنت گرا نیز بامشاهده شور هيجان مردم به حضوردر مجالس تعزيه خواني ، دريافت تاثير شديد نمايش مصايب ائمه برعامه مردم ونزديك كردن بيش از پيش مردم به مذهب ودستگاه مذهبي ، دست از مخالفت كشيدند و رفته رفته به پذيرش تعزيه تن دادند وتعزيه خواني رابارعايت شرايطي مجاز وشرعی دانستند .

وی اظهار داشت : تعزيه خواني همچون نمايش آييني-مذهبي،درعرصه هنرايران باعث نزدیکی بیش از پیش مردم به دين ومذهب وزندگی ائمه اطهار شده  و با تحکیم  روحيه اعتقادات فرهنگي –مذهبي مردم  در این زمان دارای جایگاهی آیینی درجامعه سنتي –مذهبي ايران است.

تعزیه خوان فقید مشهور و صاحب سبک که ابتکارات شیرینی را در شبیه خوانی ابداع کرد

احمد گیوه کش ، معروف به احمد بلبل هنرمندی توانا بود که ، در سبک ، لهجه ، بیان وموسیقی نو آوری های بسیاری را به تعزیه وارد کرد و شهرتش مردم و علاقمندان زیادی را از سراسر ایران به روستای زرجه بستان میکشاند وهر کجا نیز که وی تعزیه اجراء میکرد  با هجوم واستقبال زیاد روبرو می شد.

فقدان این هنرمند فقید به راستی ضایعه ای برای هنر شبیه خوانی محسوب میشود و همه اساتید وپیشکسوتان بر این عقیده هستند که اگر احمد بلبل نبود هنر تعزیه در این خطه و منطقه میمرد ودر کنار وی استاد مشایخی ورسی نیز قرار داشت که با قیام و پشتکار این دو شبیه خوانی رونق یافت وبه شکل صحیح ادامه پیدا کرد.

در حال حاضر محسن گیوه کش یادگاری این استاد هنرمند است که در این عرصه مشغول فعالیت است، وی برادرزاده مرحوم احمد بلبل است ونام وی را زنده نگه داشته است.

موسیقی تعزیه

یکی از ارکان تعزیه موسیقی است و شیپورچی مقام های موسیقی تعزیه را باید بشناسد وگاهی موسیقی آنقدر اهمیت دارد که که با نت هایش به شبیه خوانان گرای مخالف خوانی و موافق خوانی میدهد.

علی چشم فر ، ترومپت زن تعزیه است که به مدت چهل سال  شیپور تعزیه نواخته است.

وی از 16 سالگی زیر نظر استادش رضا غلامیان این حرفه را آموخته وعلاقه بسیاری به آن دارد.

این موسیقی نواز تعزیه ، به شغل رانندگی اشتغال دارد وایام عزاداری را با گروه تعزیه خوانی  به کار میپردازد وچیزی مهمتر از شفاعت و نگاه مرحمت آمیز سید الشهدا (ع) برای خود نمی بیند. وی سه سال پیش به عارضه قلبی دچار شد که علاج امیدوار کننده ای برایش نبود ، ولی اکنون سلامتی خود را بازیافته تا امروز دوباره بتواند بر در این خانه خدمت کند و این مسئله را عنایت مستقیم امام حسین (ع) و آل پاکش میداند.

شبیه زینب خوان

جهانبخش عبداللهی ، اجرا کننده نقش حضرت زینب (س) شاه بیت این نقش را این بیت میداند :

علم هست ای خدا عباس من کو    غرور سینه انفاس من کو

برادر در کجایی در کجایی         چرا از زینب زارت جدایی

عباس علمدارم ، نور بصر زینب ، ترسم که شود نیلی معجر به سر زینب

وی میگوید ما شبیه خوانان نیز در روزهای محرم ، مانند مردمی که برای تماشای تعزیه وعزاداری آمده اند ، عزادارهستیم و حتی بهتر عزاداری میکنیم زیرا وقتی در زمان اجرا در نقش این بزرگواران قرار میگیریم و وداع عزیزان با هم ، اسارت و تازیانه های اشقیاء را بر پیکر احساس می کنیم به عمق درد مظلومان کربلا پی میبریم وخود را جای آن اولیاء خدا قرار میدهیم و براستی مصائبی که بر بهترین بندگان خدا رفته است سخت است.

نجات علی کریمی نیز یکی از فعالان این عرصه است که اکنون در 60 سالگی قرار دارد و هزاران بیت اشعار مجالس تعزیه را از بر است.

وی از کودکی در نقشهای ام کلثوم ، حضرت سکینه ، حضرت رقیه ودیگر نقش های بچه خوان ظاهر شده است و تا کنون در این عرصه فعالیت می نماید و می گوید تا وقتی زنده هستم دم به امام مظلوم میزنم.

اوج نقشهای اولیاء خوانان نقش سید الشهدا امام حسین (ع) است که شیر محمد سبز علی پیشکسوت ارزشمند این حرفه ایفاگر این نقش در گروه است.

وی اکنون 56 ساله است واز 7 سالگی در این رشته فعالیت میکند و به ترتیب نقشها در سنین مختلف یعنی سکینه خوان ، علی اکبر خوان ، زینب خوان  سپس شهادت خوان و امام خوان ایفای نقش کرده است .

وی تعزیه خوانی را نوعی عبادت میداند و ارتزاق از این راه را اصل مطلب نمی شمارد بلکه خدمت وبرای امام مظلوم خواندن را اساس این حرفه برای خود ودیگر شبیه خوانان ذکر میکند.

شیر محمد سبز علی در ادامه گفت : تعزیه 31 ماده دارد وتعزیه خوان باید با اصول و ریزه کاری های این رشته آشنا باشند از جمله توجه به رنگهای لباس شخصیتهای مجالس مانند اینکه لباس هانی باید سفید و یا حر زرد باشد ولشکریان دو رنگ بر تن کنند تا در هنگامه مبارزه از هم مشخص باشند.

وی گفتار وحرکات شبیه خوان در اجرای تعزیه را همچون آشنا بودنش با موسیقی تعزیه دارای اهمیت زیادی دانست وگفت :  طرز لباس پوشیدن ، دستار بستن ، رفتار همراه با هیبت ودرست خواندن از طرفی و آشنایی با دستگا ههای موسیقی چهارگاه ، افشار ، شور و ماهور از طرف دیگر موجب میشود یک شبیه خوان بتواند به درستی نقش خود را ایفا کند.

این استاد پیشکسوت تعزیه در ادامه سخنان خود گفت : شبیه خوان باید اشعار را از بر باشد گرچه اگر چنین هم نبود ویا در وسط اجرا ابیاتی از ذهن تعزیه خوان رفت وفراموش شد ، دیگر شبیه خوانان با لحن وآهنگ نوا به یاری وی میشتابند ولی در اصل یک فرد حرفه ای در این رشته باید شمشیر دو دم باشد وبتواند هرنقشی که به وی داده شد به بهترین نحو به انجام برساند.

وی در پایان خاطر نشان کرد که چیزی در حدود بیش از 300 نسخه تعزیه را از بر است.

بهرام کریمی در گفتگو با خبرنگار ما میگوید : خداوند به هرکسی استعدادی را عطا میکند ، حالا در هر زمینه ای باشد اعم از مداحی ، موسیقی ، خوانندگی و موهبتی که به تعزیه خوانان داده میشود تا هم زمان از صدا ، لحن وموسیقی شناسی بهره گیرند براستی نعمتی شایسته است و ما شکرگزار این نعمت بزرگ هستیم.

وی ادامه داد: صبر وتحملی که یک تعزیه خوان وشبیه خوان دارد وامدار عشق به مظلوم کربلا است که میتواند ساعتها لباس سنگین و آهنی شبیه خوانی را بر تن کند وبه اجرا بپردازد.

کریمی در پایان افزود : اولیاء خوانی با  اشقیاء خوانی فرقی ندارد مهم این است که مجلس مصائب ائمه اطهار به شایستگی ودر خور برگزار شود.

سید اسماعیل حسینی از دیگر یاوران وتعزیه خوانان گروه است که در 3ماهگی  پدر بزرگوار خود سید حسن حسینی را از دست داده که ایشان یکی از تعزیه خوانان ارزشمند بوده است.

وی برادر شهید سید ابراهیم حسینی نیز هست و زیاد با ما به گفتگو ننشست ولی از اعضای گروه شنیدیم که  همکاری های خالصانه و بی ریای وی کارگشای برنامه ها ومجالس است.

تیمور کریمی یکی از اشقیاء خوانان با اتجربه های بسیار است.

وی اعتقاد دارد نقش اولیاء خوان واشقیاء خوان در کسب ثواب تفاوتی ندارد زیرا رویا رویی این دونقش است که معنی پیدا میکند و کامل کننده اجرا است.

کریمی با بیان اینکه کلام وحشی است گفت : حضور این دو نقش در میدان ، تقابل با یکدیگر نیست  ، بلکه هردو طرف گاهی به هم کمک میکنند تا اگر تعزیه خوانی بیتی و اشعاری را فراموش کرده است با لحن وصدا نمودن نام شخصیتها ابیات را به خاطر آورد وهرچه که در میدان اجرا میشود حاصل همکاری نقشها و هنرمندان گروه است.

این پیشکسوت 54 ساله که از 8 سالگی شبیه خوان است اظهار داشت : در گذشته سلسله مراتب تعزیه باید طی می شد وهر شبیه خوان مراحل سنی و نقشها را به ترتیب طی میکرد واین قضیه موجب میشد تا فرد تجربه های زیادی بیاندوزد و اشعار نقشها را به مرور حفظ نماید.

وی ادامه داد : ما و کسانی که دستی در این حرفه داریم نباید بگذاریم اساس این حرفه که ارزش زیادی دارد و حاصل تلاش و تجربه پیشکسوتان فقید است کمرنگ شود و به مرور از بین برود.

فاطمه سبزعلی ، علی قربانعلی وابوالفضل جمشیدی نیز بچه خوانهای گروه هستند که فاطمه از همه با تجربه تر وپیشکسوت تر است. وی میگوید به دلیل دختر بودن تنها مدت کوتاهی را می تواند به اجرا بپردازد ومیخواهد که تا زمانی که امکان آن وجود دارد به کار خود ادامه دهد.

عیوض علی کریمی نیز یکی از تعزیه خوانان است که بیش از 40 سال را در این رشته هنری –مذهبی فعالیت کرده است.

وی نقش امامان غائب را در تعزیه دارد،  یعنی زمانی که نیاز به حضور حضرت علی (ع) در رویا وجود دارد این نقش ایفا میشود .

کریمی میگوید حدود 360 مجلس تعزیه وجود دارد وممکن است که با تمام این اشعار آشنایی حاصل شده باد ولی کسی نمیتواند به طور کامل تمام آن را حفظ باشد.

وی با بیان اینکه نسل اول تعزیه بیش از پنجاه سال پیش زحمات زیادی را در احیای این آیین متحمل شده اند گفت : دست به دست شدن اشعار ونسخه ها ، کم وزیاد شدن ابیات در اجراها و دیگر تغییراتی که به اجبار در برنامه های مجالس رخ میدهد موجب ایجاد اشکال در روند همیشگی شده واین مسئله خوبی نیست.

کریمی برحفظ آیین سنتی تعزیه با جزئیات آن که اساس کار را تشکیل میدهد تأکید کرد.

رضا نبی علی تعزیه خوان جوانی  ساله 38 است که با تکیه بر صدای قدر و رسایش در نقش اشقیاء حاضر میشود.

وی میگوید 20 سال است که در این حرفه نقشهایی از این دست دارد و زیاد شدن سن تغییر چندانی در وجهه نقشهایش ایجاد نمی کند.

نبی علی که راننده یک آژانس است میگوید عشق به ائمه اطهار وامام حسین (ع) نمیگذارد خستگی ودلزدگی در ما ایجاد شود واگر مشکلی هم در میان بود با همین عشق برطرف میشود.

وی میخواهد تا زمانی که نفس در سینه دارد به خدمت در این آستان ادامه دهد.

علی غلامی نیز در کنار این گروه به پشتیبانی وحمایت مشغول است واز سالهای دوری میگوید که در این روستا این آیین با قوت اجرا می شده است واضافه میکند جای بسی تأسف دارد که تعزیه خوانان توانا و مردم قدیمی این روستا ، کسانی که سالها با عشق برای این آیین دل و جان می گذاشتند تا این رسم از میان نرود دیگر در میان ما نیستند وجایشان خالی است.

سیف علی ترابی نیز یکی از کسانی است که به گروه تعزیه خوانی یاری میرساند.

عشق به امام حسین (ع) در چهره  و کلامش موج میزند و خالصانه با نام سیدالشهدا (ع) اشک به چشمانش راه می یابد.

 در جمع ، خواستگاه عزاداری های حسینی درروستاها دارای قدمت دیرینه و زبان زد عام و خاص است زیرا  این مردم عاشقانه و بدون ریا برای مصیبت های امام حسین (ع) اشک می ریزند و در این ایام با دادن نذری های مختلف میزبان عزاداران ابا عبدالله الحسین (ع) از سراسر استان و کشور هستند.

نباید گذاشت آیین ها و رسم های زیبای مذهبی در  شهرها و روستاهای کشور کم رنگ شده واز بین برود زیرا با اینکار ریشه های اعتقادی و گذشتگان ما نیز از بین خواهد رفت.

گذشته از این ،  ثبت آثار آیینی نقش زیادی در افزایش جاذبه های توریسم مذهبی به یک منطقه دارد که متأسفانه ما به این مسئله بی توجه هستیم و حتی گاهی کشورها برای ثبت این آیین ها با یکدیگر رقابت می کنند  ، برای مثال کشور ترکیه متقاضی ثبت هنر تعزیه به نام خود بود! ولی با تلاش مسئولین فرهنگی این هنر به نام ایران ثبت جهانی شد.

بسیاری از شهرهای جهان با ثبت آیین های خود تبلیغات گسترده ای را در جذب توریسم مذهبی به راه می اندازند و از این فرصت برای توسعه منطقه خود بهره می گیرند.

ما نیز می توانیم از این فرصت به بهترین نحو استفاده کنیم