نقاب کینه دشمن امروز هم دست به سلاح برده است

گروه داخلی «تیتریک» ؛ روز گذشته درحالی مراسم تشییع شهدای ترورسیتی سراوان در  خراسان برگزار شد که حضور پرشکوه مردم این خطه بازهم یادآور سالهای دفاع مقدس بود.

روزهایی که هر روزش شهدای این سرزمین بر فراز شهرها پرواز می‌کردند و روزی نبود که مادر، پدر و یا همسری با بوی فرزند یا همسر شهیدش نوای دلتنگی را نسراید.

پس از گذشت بیست و چهار سال از پایان هشت سال دفاع مقدس هنوز مثنوی شهادت در این سرزمین سروده می‌شود چراکه نوای دفاع از میهن و آیین محمدی(ص) در اذهان پاسداران و مردم این مرز و بوم شب و روز در سرایش است و آنان که در مرزها به نگهبانی از سرزمین اسلامی مشغولند همه فکرشان این است که نگذارند دشمن در این سرزمین جای پایی پیدا کند و آرمانهای شهدا نادیده گرفته شود؛ در واقع تکرار شهادت در حال حاضر یادآوری فداکاری و از جان گذشتگی شهدای دوران دفاع مقدس است.

امروز دشمنی که نتوانسته است در جنگ رو در رو به پیروزی دست یابد در نقاب و چهره‌ای جدید به نام ترور قصد دستیابی به اهداف شوم خود را دارد غافل از این که خاک این سرزمین متبرک به خون هزاران شهیدی است که با فریاد« الله اکبر» گوش دشمنان را کور کرده‌اند تا وفاداری خود را به نظام و رهبرشان اثبات کنند.

زمزمه‌های «جانم فدای رهبر» شهدای امروز را آنان درک نمی‌کنند و هنوز هم در خواب پیروزی به سر می‌برند اما دشمن باید بداند که حمله‌های تروریستی به وفاداران نظام هم نمی‌تواند برای آنان پلی برای پیروزی بر مردم این سرزمین باشد چراکه این ملت برای حفظ آرمانهای این انقلاب تا ابد قسم خورده‌اند و آنان فقط آب در هاون می کوبند.

در باغ شهادت را نبندید                   به ما بیچارگان زان سو نخندید

رفیقانم دعا کردند و رفتند                 مرا زخمی رها کردند و رفتند

رها کردند تا در زندان بمانم                 دعا کردند سرگردان بمانم

شهادت نردبان آسمان بود                 شهادت آسمان را نردبان بود

چرا برداشتند این نردبان را               چرا بستند راه آسمان را

مرا پایی به دست نردبان بود            مرا دستی به بام آسمان بود

تو بالا رفته‌ای من در زمینم              برادر، روسیاهم، شرمگینم

مرا اسب سپیدی بود روزی              شهادت را امیدی بود روزی

اگر آه تو از جنس نیاز است                 در باغ شهادت باز، باز است