صدا/ سازشناسی: چنگ
شکل چنگ به صورت سه گوشه معمولا و ترهای آن طاق است.
گروه چندرسانه "تیتریک"؛ چنگ از قدیم ترین سازهای ایران است. شکل چنگ به صورت سه گوشه معمولا و ترهای آن طاق است. در فرهنگ انند راج امده است، چنگ سازی است که سر ان خمیده است و تارها دارد.
در ادبیات پارسی بسیار از این ساز یاد شدهاست و سیارهٔ زهره را چنگزن دانستهاند. در مُهری گِلین که در بین سالهای ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۶ میلادی توسط دو باستانشناس از دانشگاه شیکاگو به نامهای پیناس دلوگاس(pinhas delougaz) و هلن کانتور(Helene Kantor) در تپهٔ چغامیش خوزستان یافته شد و مربوط به هزارهٔ چهارم قبل از میلاد و دوران ایلامیان میباشد یک نوازندهٔ چنگ منحنی را نشان میدهدو چنگ ۶ رشته دارد.
در دورهٔ ساسانی هنر موسیقی نیز در اثر تشویق شاهان رونقی بسزا یافت. در دورهٔ اردشیر موسیقیدانان طبقهٔ جداگانهای را تشکیل داده و به مقام ویژهای نایل شده بودند. در دورهٔ خسرو پرویز موسیقی پیشرفت بسیار کرد. از نوشتههای شاهنامهٔ فردوسی و خسرو و شیرین نظامی برمیآید که «باربَد» بزرگترین موسیقیدان این زمان بودهاست. وی را مبتکر ۳۶۰ لحن موسیقی میدانند. از دیگر موسیقیدانان این دوره میتوان نکیسا، بامشاد، رامتین و آزادوار چنگی را می توان نام برد.
منبع: ویکی پدیا
انتهای پیام/ن
خبرهای مرتبط
ارسال نظر
اخبار برگزیده