*از آمار جهانی کروناویروس در worldometers مطلع شوید*

* شما می‌توانید سوژه‌های خبری، گزارشات محلی، مقالات و دلنوشته‌های خود را از طریق فرم «تماس با ما» یا آیدی mrh1320@ با ما در میان بگذارید... طرح سوژه از شما، پیگیری از تیتر1 *

دوشنبه ۱۴ خرداد ۱۴۰۳ - 2024 June 03

اخبار اقتصادی

علمی

اخبار فرهنگی

اخبار ورزشی

اجتماعی

کد خبر: ۲۰۰۸۱

تاریخ انتشار: ۱۲ شهريور ۱۳۹۲ - ۲۲:۰۳

تصاویر/ تفریح شاهانه

شكار در سراسر مملكت براي همه مجاز بود به استثناء شكارگاههاي سلطنتي كه در مجاورت پايتخت بود و تحت حفاظت شكاربانان قرار داشت و اين شكاربانان طبق معمول در قبال گرفتن رشوه شكارچيان را بدان مناطق راه مي دادند.

گروه وبگردی«تیتریک»؛در حالی که شکار در ایران از پیشنه و تاریخ بلندی برخوردار است درباریان و شاهان از دیرباز آن را به عنوان یکی از تفریحات اصلی خود مد نظر داشته اند.

به گزارش ماهنامه الکترونیکی مرکز مطالعات تاریخ معاصر ایرانی، در ايران به دليل تاخت و تاز و كوچ اقوام مختلف كه ماية از زراعت نداشتند، شكار كردن تاريخ ديرينه‌اي دارد كه اين امر در خاندانهاي حكومتگر ايراني جايگاه ويژه‌اي دارد. چنان كه در تاريخ معاصر ايران و به ويژه زندگي پادشاهان قاجاريه دقت شود، عمده تفريح آنان كه يادگاري از دوران كوچ‌نشيني و بيابان‌گردي است همين شكار است.

در بين اين پادشاهان ناصرالدين شاه قاجار جلوۀ استثنايي دارد. وي چندين ماه از سال را با وجود مشكلات و خطرات آن زمان در سفر و شكار مي گذرانيد و بسياري از كارگزاران حكومتي كه چندان علاقه و شايد بنيه أي براي اين كار نداشتند با خود همراه مي كرد كه حتي گاه به مرگ برخي از آنان كه از لحاظ سني فرتوت بودند منجر مي شد. چنان كه عين الملك كه مورد محبت شاه بود در منطقه كن در شمال غربي تهران در حين شكار شاهانه جان داد كه موجب تكدر خاطر شاه را فراهم كرد به طوري كه از آن سال ديگر براي شكار به كن نرفت.

مراكز شكار اطراف تهران عبارت بودند از: كن، دوشان تپه، دره لار، شهرستانك و سرخه حصار و البته در مسافرتهاي طولاني مناطق بسياري از ايران در زمره مناطق قرق شده قرار مي گرفتند. و حيواناتي كه شكار مي شدند عبارت بودند از: كفتار، گرگ، شغال، روباه و دله، يوزپلنگ، سياه گوش، شير بدون يال خوزستان، پلنگ، خرس، قوچ و آهو و كل.

وسايل شكار در اين سفرها به غير از تفنگ در وهلة اول سگ تازي بود كه هيچ خرگوشي از دست او ايمن نبود و در شكارهاي هوايي و پرندگان از باز و قوش تربيت شده استفاده مي شد. جالب اينجاست كه گوشت شكار نيز داستاني براي خود داشت. بدين صورت كه حيوانات صيد شده با چاپارهاي سريع السير به صاحب منصبان و عالي مقامان حاضر در اردو و يا در شهر و همچنين سفارتخانه هاي اروپايي فرستاده مي شد و همراه آن نامه أي از طرف ميرشكار دربار فرستاده مي شد كه ضمن آن يادآوري مي گرديد كه همه شكارها به دست مبارك اعليحضرت انجام گرفته است. در مقابل نيز آن مقامات چندين برابر قيمت شكار رابراي شاه مي فرستادند كه به جيب خاصه شاهانه مي رفت و درآمد هنگفتي مي شد. فرستادن گوشت شكار براي كسي نشانه ابراز عواطف و عنايات شاهانه به شمار مي رفت و ترك آن خود دليلي بر نارضايتي خاطر ملوكانه بود اين هم بعد سياسي شكار!

در دوره پهلوي صيد و شكار محدود به گروههاي خاصي از متمكنين شد و قرق گاهها و شكارگاههاي سلطنتي فراواني با خرج هنگفت در گوشه و كنار ايران ايجاد گرديد. اداره شكارباني دربار زيرنظر خانواده آتاباي (ابوالفتح و كامبيز) داراي ارج و قرب زيادي بود. از ميان خانواده پهلوي، عبدالرضا پهلوي تبديل به شكارچي بين المللي شده بود و حتي در بسياري از كشورها كه ارتباط چنداني هم با ايران نداشتند (مانند كره شمالي و مغولستان) به شكار ناياب ترين گونه هاي حيات وحش مي پرداخت. از مجموعه شكارهاي وي موزه نسبتا وسيعي در كاخ سعدآباد شكل يافته است.

در اين زیر تعدادي از عكسهاي مربوط به شكار و صيادي در دوره قاجار و پهلوي كه در نوع خود ديدني است را مشاهده می کنید.