جمعه ۰۷ ارديبهشت ۱۴۰۳ - 2024 April 26
"تیتر۱" گزارش می دهد؛
وقتی دار قالی ناشنوای البرزی را به زندگی برگرداند
ناشنوای البرزی که توان خرید باتری سمعک را نداشت با آموزش مهارت قالیبافی به خودکفایی رسید.
به گزارش گروه استانی "تیتریک"؛ کرونا و تحریم‌ها شرایطی سختی را بر مردم تحمیل کرده حال اگر فردی در خانواده‌ای نیاز مداوم به تجهیزات پزشکی یا توانبخشی داشته باشد، نیازهای معیشتی در اولویت قرار می‌گیرند، بنابراین برای یک پدر یا مادر نیمه‌شنوا در خانواده‌ای با درآمد کم، چاره‌ای نمی‌ماند جز آنکه جهت تامین این نیازها و خورد و خوراک، موهبت شنیدن از طریق سمعک را نادیده بگیرد و در جهان بدون صدا تلاش کند تا چرخ زندگی را بچرخاند.
حس شنیداری در کنار بینایی، بویایی، چشایی و بسایی، حواس پنجگانه انسان را تشکیل می‌دهند و نقش بسزایی در فرآیند یادگیری و تحول شناختی دارد اما اهمیت دیگر آن از بُعد اجتماعی، برقراری ارتباطات و بهره‌مندی از مزایای آن مانند یافتن شغل در آشفته بازار فرصت‌های شغلی ایران امروز است.
زهرا خنجری یکی از ناشنوایان البرزی در گفتگو با خبرنگار "تیتریک" گفت: در حال حاضر یک فرد معمولی ناشنوا هم به دلیل هزینه های سنگین زندگی، توانایی خرید سمعک را ندارد.
وی ادامه داد: باتری های سمعک ثانیه ای گران می شود و ما که در خانواده سه ناشنوا هستیم، تهیه باتری برای مان به شدت سخت شده است زیرا مایحتاج زندگی را به سختی تامین می کنیم.
این شهروند افزود: بسته های حمایتی خانواده های زیرپوشش بهزیستی بسیار ناچیز است و به سختی می توان با آنها زندگی را گذراند.
خنجری گفت: وقتی برای تهیه باتری سمعک نیز به بهزیستی مراجعه می کنیم، دو مدل بیشتر ندارند که به کار هیچیک از ناشنواها نمی‌آید.
وی تصریح کرد: در طول سال ممکن است چندین ماه هزینه تامین باتری برای سمعک را نداشته باشیم و از نعمت شنیدن محروم شویم.
این شهروند ادامه داد: از طرف دیگر نیز سمعک ها دائما در فضای مرطوب گوش قرار می‌گیرند، هر چند وقت یکبار دچار مشکل می شوند و هزینه تعمیر نیز بسیار گران است.
خنجری بیان کرد: اکنون بهزیستی آموزش هایی را برای افراد ناشنوا تدارک دیده است که در این دوره ها مهارتی را یاد می گیریم و پس از آن می توانیم از طریق آن فن به درآمد برسیم.
وی افزود: من در دوره های قالیبافی شرکت کردم و به کمک مربی آموزشی قالی می بافم و می توانم هزینه باتری سمعک خود و اعضای خانواده ام را با این درآمد تامین کنم.
این شهروند تصریح کرد: مربی من وسایل، ابزار و طرح قالی را در اختیار ما قرار می دهد و در انتها با فروش فرش دستمزد را دریافت می کنیم.
خنجری گفت: در ابتدای کار بسیار ناامید بودم اما دستمزد اولم بسیار لذت بخش بود و این انگیزه ای برای ادامه مسیر شد.
وی ادامه داد: اکنون من و خواهرهایم سه نفری در خانه قالی می بافیم و دار قالی زندگی دوباره ای به ما داد.
این شهروند در خاتمه خاطرنشان کرد: از مربی آموزشی ام (راحله رحیمی) بسیار تشکر می کنم زیرا اگر آموزش های ایشان نبود، این خودکفایی حاصل نمی شد.
الهه ملاحسینی – تیتریک
انتهای پیام/
خبرهای مرتبط
ارسال نظر
اخبار برگزیده
