جمعه ۳۱ فروردين ۱۴۰۳ - 2024 April 19
یادداشت اختصاصی "تیتر۱":
شیاطین دیجیتالی در کمین جامعه!/ نگاه سطحی به سرگرمی؛ موج معضلاتی که زندگی و آینده فرد را درگیر می کند
نگاه ما به سرگرمی نگاه فرعی است؛ به چشم یک نیاز روزانه و لازم به آن نگاه نمی‌کنیم! سرگرمی‌های فیزیکی بسیار کامل‌تر از سرگرمی‌های مجازی هستند.
به گزارش گروه گوناگون "تیتریک"؛ محمد میرهاشمی فعال رسانه ای طی یادداشتی اختصاصی برای "تیتریک" نوشت: هرچه در زمینه معضلات اجتماعی نوجوان و جوانان در جامعه چوب می خوریم از نگاه‌مان به سرگرمی است!
نگاه ما به سرگرمی نگاه فرعی است؛ به چشم یک نیاز روزانه و لازم به آن نگاه نمی‌کنیم!
وقتی یک بازی کامپیوتری خارجیِ پیشرفته را به‌راحتی برای فرزند خود می‌خریم؛ یعنی نگاه ما به سرگرمی سالم یک نگاه ساده و سطحی است.
شناخت کافی و برنامه کافی نداریم؛ مطالعه و پژوهش نکردیم و صرفا برای پر کردن اوقات فراغت فرزند خود بازی خریدیم.
چند درصد از خانواده های ایرانی قبل از خرید هر بازی ای برای فرزند خود؛ مطالعه و پژوهش می کنند؟
نتیجه بی توجهی به اوقات فراغت و سرگرمی شما؛ وجود یک اختلال در فرزند می شود. وقتی کودک یک بازی سرشار از خشونت را بازی می کند؛ دیگر خشونت در ذهن او نهادینه می شود و عیب نیست.
اگر نگاه‌مان نگاه نیازمحور باشد و برایش برنامه داشته باشیم متوجه می‌شویم که این بازی‌های کامپیوتری نیاز اصلی فرزندمان نیست.
بازی‌های رایانه‌ای معمولاً در زمینه‌های فساد، خشونت و سبک زندگی غربی و معتاد کردن کاربران خودشان کار می‌کنند و از دهه هفتاد که بازی رایانه‌ای بصورت کنسول‌های بازی مثل ننتیندو، سگا و یا پلی استیشن به خانه های ایرانیان راه پیدا کردند بطور کامل به یک معضل وحشتناک و خانمان‌سوز تبدیل شده‌اند.
بعضی از افراد در رنج سنی ۳۰ تا ۴۰ سال به خاطر این بازی‌ها از همسران خود طلاق گرفته‌اند، سه دهه است که این بازی مثل موریانه به جان خانواده‌های ایرانی افتادند و آمدند تا نوجوانان و جوانان را معتاد و بی‌خاصیت کنند.
این بازی ها در بعضی اوقات باعث مشکلات جسمی و روحی نیز می‌شوند در اکثر این بازی‌ها شما نقش یک فرد خلافکار، معتاد، قاتل، قاچاقچی و یا دیگر نقش‌های منفی را بازی می‌کنید خیلی از افراد در بازی با آن افراد همذات پنداری می‌کنند و دوست دارند شبیه آنها شوند؛ البته این فقط یکی از معضلات بازی‌های رایانه‌ای است.
بازی‌های رایانه‌ای صدها معضل دارند که بسیار وحشتناک هستند؛ فرزندانی که بازی هوشمند می‌کنند تربیت‌شان سخت می‌شود چون به واقع فرزند در یک دنیای دیگر زیست می‌کند.
در تولید بعضی از بازی‌های رایانه‌ای حدود سی‌هزار نفر نقش داشته‌اند و با ادبیات جنگ نرم در این بازی ها بازی می کنند.
چون فقط با ادبیات جنگی می‌شود هزاران فرد با مهارت، صدها فرد متخصص با حقوق‌های سرسام‌آور را دور هم برای تولید یک محصول رسانه‌ای سرگرم کننده جمع کرد.
باید ادبیات جنگ نرم باشد تا چنین هزینه‌ای توجیه داشته باشد یعنی بسیاری از بازی‌های رایانه‌ای خارجی پرطرفدار حتماً سرگرمی صرف نیستند؛ یک اسلحه سرگرمی البته هوشمند برای تحقق اهداف کشور سازنده هستند.
نگذاریم فرزندمان یک اسلحه هوشمند خارجی پیشرفته را دستش بگیرد اگر به بچه نونهال یا نوجوان و حتی جوان یک تانک فوق پیشرفته بدهید چه می‌شود؟ یا به خودش آسیب می‌زند با به دیگران...
سرگرمی‌های فیزیکی بسیار کامل‌تر از سرگرمی‌های مجازی هستند یعنی شما کامل‌ترین بازی شبیه‌ساز، چند بعدی مجازی را تنها بازی کنید شاید به اندازه‌ی یک منچ خانوادگی مفرح نباشد؛ شاید این‌حرف برای بعضی‌ها قابل قبول نباشد ولی در بسیاری از مطالعات روانشناسی این مهم به اثبات رسیده است.
سرگرمی فقط در بازی خلاصه نمی شود؛ آموزش یک مهارت فنی بهترین سرگرمی است؛ هرچه فرزند خود را از دنیای پر زرق و برق اما تهی تکنولوژی دور و به خلاقیت و پژوهش نزدیک کنید؛ زمینه شکوفایی استعدادهایش را فراهم کرده اید.
الهه ملاحسینی – تیتریک
انتهای پیام/
خبرهای مرتبط
ارسال نظر
اخبار برگزیده
