سلفی گرفتن یکی از مشکلات جهان غرب است/ اینستاگرام؛ غذایی مسموم و سیری ناپذیر
به گزارش گروه گوناگون "تیتریک"؛ کارشناس فضای مجازی و عضو اندیشکده فضای سایبر در گفتگو با خبرنگار "تیتریک" گفت: ما می خواهیم رژیم مصرفی را برای فرد طراحی کنیم که در فردیت، آن فرد کمترین آسیب جسمی و روحی را ببیند، تنهایی را حس نکرده و به دنبال گرفتن سلفی از خودش نباشد.
حسین راهداری
ادامه داد: سلفی گرفتن یکی از مشکلاتی است که در جهان غرب ایجاد شده برای همین به جریانی
به نام "آسی" رو آورده اند. آسی یعنی "ما" که به تازگی در اینستاگرام رایج شده من
و خانواده ام، خانواده ی ما، آدم هایی که با من دوست هستند، با این ها عکس
بگیرم و از کلمه ی من به ما برسم.
وی افزود: در
آسیبی که در فردیت گرایی دیدیم به این جمع بندی رسیدیم که "ما" را مطرح کنیم. در بحث
رژیم مصرف به این شکل نگاه می کنیم. خود من به این قائل نیستم که رژیم مصرف امکان
دارد که برقرار شود، چون رژیم زمانی معنا دارد که من در انتخابم آزاد هستم. در
بعدی که مطرح کردیم حجم داده گسترده است مثل اینکه شما بگویید من دهانم را
نسبت به غذاها می بندم، رستوران ها محدود هستند.
این کارشناس
تصریح کرد: اگر به خیابان بروم و پول داشته باشم و خرید کنم، چقدر باید محدودیت ها
را رد کرده و داشته هایم زیاد باشد. وقتی یک مقدار زیاد پول دارم و از خیابانی هم
رد می شوم که پر از رستوران است و تنوع غذایی بسیار بالا است همه آن ها در دهان من
غذا می گذارند تا زمانی که من دهانم را نبندم آن ها در دهان من غذا می گذارند و نمی
توانم چشمم را به سمت دیگری برگردانم زمانی که چشم از این رستوران برگردانم به
مانند این می ماند که بیرون رفته باشم، و دیگر غذافروشی نمی بینم.
راهداری گفت: فضای مجازی طراحی شده کنونی در شبکه های اجتماعی
مثل همان خیابان غذافروشی می ماند که به زور به من غذا می دهند و بعد به من می
گوید رژیم مصرف را رعایت کن. برای اینکه رژیم مصرف را رعایت کنم در ابتدا از آن فروشگاه
غذا بیرون می آیم و اراده من به آن غلبه پیدا می کند. فکر نمی کنم با بودن در این
خیابان پر از رستوران رژیم را رعایت کنم.
وی ادامه داد: میل داشتن به غذا فعل و انفعالات شیمیایی است که در بدن رخ می دهد که این باعث می
شود ما میل داشته باشیم. چه چیز روانی و ذهنی در فضای مجازی وجود دارد که باعث
می شود ما علاقه مند به آن شویم؟ چه چیزی است که من را علاقه مند می کند که
اینستاگرام داشته باشم و مدام آن را چک کنم.
چه
علاقه ای ما را به ماندن در اینستاگرام تشویق می کند؟!
این کارشناس بیان
کرد: دو تبعیت می توانیم به آن بدهیم؛ یکی تبعیت اجتماعی که در جامعه و در دسترس
همه هست و می خواهیم ببینیم که آن چیست؟ که این خود سه مرحله دارد اولی؛ کنجکاوی
برای اینکه همه چرا به آن نگاه می کنند، مرحله بعد آن اعتیاد است. چون می بینم که
چیز جالبی است و فیلم های کوتاه در آن می توانم ببینم و کنجکاوی من قانع نمی شود و
من به تمام این چیست ها هنوز پی نبرده ام؟ با دیدن فیلم های اینستاگرام حتی تا 5 سال
هم نمی توانم به این پی ببرم. به دلیل علاقه ارتباطی ما نیست که دیده شویم و با
دیگران ارتباط برقرار کنیم؟
راهداری گفت: برای
کسانی که پست می گذارند شاید جالب باشد که خیلی ها فقط دوست دارند ببینند، به مترو
که می روم به رفتار آدم ها دقت می کنم که چه می کنند؟ من فکر می کنم میزی از غذا
جلوی آن ها درون موبایلشان سرو می شود. تصور کنید که هر لحظه برای شما غذای جدیدی
سرو می شود و حتی در غذای دیگران هم می توانید سرک بکشید.
وی ادامه داد: بعضی
ها را می بینم که در مترو موبایلشان را
روشن نمی کنند حالا به هر دلیلی ولی به سفره دیگران نگاه می کنند و این نگاه ها
گاهی با خجالت، گوشه چشمی است و مانند این است که به سفره غذای چیده
شده آن ها نگاه حریصانه دارند که او چه چیزی را مصرف می کند و چه لذتی را
از این مصرف می برد؟
در
اینستاگرام هرچه بیشتر استفاده می کنید گرسنه تر می شوید
وی در خاتمه خاطرنشان کرد: گاهی وقت ها فقط این نیست که بخواهد چیزی را از خودش بگذارد تا دیده شود
در حال مصرف کردن است و تولیدکننده نیست و از این مصرف لذت می برد. ولی این مصرف
بر گرسنگی او غلبه پیدا نمی کند و گرسنه تر می شود. مثل اینکه به تشنه ای آب و نمک بدهید؛ آب خورده اما تشنه
تر شده است.
الهه ملاحسینی – تیتریک
انتهای پیام/