شهید آوینی، الگو و نماد هنر متعالیِ ایران اسلامی است
مدعی خواست که آید به تماشاگه راز
دست غیب آمد و بر سینه نامحرم زد
شاعران یا همنشین شاهدان تنگ دهان و باریک میان ملکوت و رازدار قدیسان هستند، یا در فراموشخانه های عوالم وهم همدم شیاطینند.
شاعران همه «لسان الغیب» هستند و اگر خواجه را بدین لقب اختصاص داده اند نه از آن است که دیگر شعرا لسان الغیب نیستند، بلکه از آن است که این صفت در او به تمامیت و کمال رسیده است.
آوینی، راه وصول به حقیقت را در جایگاهی رفیع تر از حواس و عقل می جست و شاید بدان سبب بود که وقتی محرم سر الهی گشت توان زیستن را از کف داد و دل و جان به او سپرد.
شهید اهل قلم سید مرتضی آوینی، هنرمندی انقلابی بود که مفاهیمی نو در جهت هنر متعالی ارائه نمود. او راز جاودانگی را در الواح نورانی عرشیان یافت و خود تماشاگه راز گشت.
گرچه ادبا معتقدند :"هنرمند، زیبایی ها، شگفتی ها، عجائب و ظرایف این عالم را به ما نشان می دهد. گویی دست قدرت خدا در جان آنان دقت بینی و ظرافتی قرار داده که از زاویه دیگری به این عالم می نگرند و آنچه را که ما نمی بینیم و نمی شنویم به ما می شناسانند."
اما هنر متعالی، پلکانی می شود به سوی عوالم ربانی و پرده غفلت از دیدگان می زداید و فطرت زلال را در پیش چشم ها هویدا می سازد .
هنر آن است که پیش از آنکه بمیراندت بمیری و مبدا و منشا هستی آنانند که این چنین رفته اند.
۲۰ فروردین، سالروز پرواز روحانیِ شهید آوینی به عوالم
ربانی گرامی باد.
انتهای پیام/ م