هشدار؛ این بیماری مسری است؛ ما همه «فابینگ» داریم!

فابینگ چیست؟

فابینگ اتفاقی است که باعث می‌شود افراد در محیط‌های اجتماعی یا خانوادگی به جای توجه به دیگران به تلفن خود نگاه کنند. ماجرا همین‌قدر ساده است. حدود هشت سال پیش یعنی در بهار سال ۲۰۱۲ فرهنگ لغت Macquarie استرالیا و آژانس تبلیغاتی McCann گروهی از متخصصان زبان را گرد هم آوردند تا بر پدیده‌ای رایج در عصر تلفن‌های هوشمند نامی بگذارند. آن‌ها این پدیده را فابینگ «Phubbing» لقب دادند و آن‌را چنین تعریف کردند: «عمل نادیده گرفتن کسی که با شما صحبت می‌کند با توجه و نگاه کردن به تلفن همراه خود» یا «عمل خنثی‌کردن روابط شخصی در یک محیط اجتماعی با نگاه کردن به تلفن به جای توجه به دیگری» یا به عبارت ساده تر: «بی‌اعتنایی به دیگران با نگاه کردن به تلفن همراه.»

حالا که با تعریف این پدیده آشنا شده‌اید، احتمالا بسیاری هستند که این کار را انکار می‌کنند و معتقدند هرگز این عمل شنیع را انجام نداده‌اند. اما جالب است بدانید یک مطالعه پژوهشی در آمریکا نشان داد بیش از ۳۰ درصد افراد حداقل چهار بار در روز در حضور دیگران و هنگام صحبت با آن‌ها بدون اراده تلفن‌شان را چک می‌کنند. تقریبا ۴۲ درصد افراد نیز دو تا سه بار در روز فابینگ می‌کنند؛ اتفاقی که به عنوان بخشی از زندگی مدرن، حتی اگر آزار دهنده هم نباشد- که هست- ممکن است بی ضرر به نظر برسد، اما «اِما سپپلو» روان‌شناس دانشگاه‌های استنفورد و ییل و نویسنده کتاب مسیر خوشبختی می‌گوید: «هر چند فابینگ به این معنی است که شما از طریق رسانه‌های اجتماعی یا پیام کوتاه با کسی ارتباط برقرار می‌کنید، اما در واقع می‌تواند روابط حضوری و لحظه‌ای شما را به شدت مختل کند.»

تاثیر مستقیم در افسردگی افراد زندگی‌تان
نتیجه یک پژوهش و نظرسنجی در کشور آلمان در خصوص فابینگ نشان می‌دهد، وجود فابینگ ارتباط مستقیمی با افسردگی اشخاص مهم و عزیز در زندگی‌تان دارد.
محققان این پژوهش به این نتیجه رسیده‌اند که اگر شریک زندگی، دوست، خانواده یا فرزند شما مشغول تلفن است به آن معنی است که او در آن لحظات با هم بودن چیز دیگری را بر شما اولویت می‌دهد! و این دقیقا همان چیزی است که منجر به افسردگی آن‌ها می‌شود. آن‌ها به‌تدریج به این نتیجه می‌رسند که برای شما ارزشی ندارند و شما دیگر آن‌ها را دوست ندارید. آن‌ها نمی‌توانند با صحبت‌کردن، با در آغوش کشیدن، با محبت‌کردن به شما، شما را به سمت خود بکشند و این یعنی شما کاری کرده‌اید که بدون اراده باعث افسردگی آن‌ها شده‌اید. در این‌باره بدانید کودکان و نوجوانانی که والدین‌شان درگیر فابینگ هستند تا ۶۰ درصد بیشتر دچار افسردگی، پرخاشگری، گوشه‌گیری و انزوا می‌شوند.

مردم شما را تنها می‌گذارند
این مساله برعکس داستان بالاست. یعنی لزوما این‌طور نیست که شما دیگران را تنها بگذارید، بلکه گاهی این بیماری چنان شدت می‌گیرد که به اعتیاد تبدیل می‌شود. به این ترتیب فرد مبتلا آن‌قدر سر در تلفن همراهش فرو می‌برد که
یک روز به خودش می‌آید و می‌بیند بقیه ناچار او را با همان تلفن همراه محبوبش تنها گذاشته‌اند! به مبتلایان فابینگ می‌توان گفت که نادیده گرفتن آن‌هایی که با شما صحبت می‌کنند با توجه و نگاه کردن مدام به تلفن همراه‌تان از یک جا به بعد هیچ توضیح قابل‌قبولی ندارد. دیگران یا با شما مقابله‌به‌مثل می‌کنند که البته این به‌ضرر خودشان است، چون کم‌کم آن‌ها هم دچار می‌شوند. شاید هم ارتباط کلامی و عاطفی‌شان را کم کنند. به مرور حتی ممکن است شما را در فهرست سیاه خود قرار دهند. چون زمان‌هایی که با علاقه و انرژی به شما محبت و توجه می‌کردند، نگاه‌تان به تلفن همراه‌تان دوخته شده بود!

فابینگ  مسری است؟
به این جمله توجه کنید: «فابینگ مسری است»؛ کودکانِ تنها مانده، راه پدر و مادرشان را پیش می‌گیرند و به گوشی پناه می‌برند. نتایج تحقیقات بعضی موسسه‌ها کاملا ملموس و عینی و هشداردهنده است. فرد مبتلا به فابینگ نشانه‌هایی از این قبیل دارد. هرجا برود وسواس‌گونه و هراسان دنبال پریز می‌گردد تا از شارژ تلفن همراه خیالش آسوده شود و اگر پیدا نکند، به‌شدت کلافه می‌شود. گاه حتی به‌سرعت برمی‌گردد و آنجا را ترک می‌کند. بدون تلفن‌همراه خوابش نمی‌برد. دیروقت می‌خوابد و دیر بلند می‌شود. تا چشم باز می‌کند، تلفن خود را در دست می‌گیرد و اگر پیدا نکند از جا می‌پرد و مشوش می‌شود. از طبیعت‌گردی‌های طولانی هراس دارد، چون طبیعت بستر مناسبی برای شارژ تلفن همراهش ندارد. اگر در جمع و فضا‌هایی قرار بگیرد که نتواند از تلفن خود استفاده کند، کلافه می‌شود. مکالمه و ارتباط مطلوبی با دیگران ندارد. بیقرار می‌شود و نمی‌تواند یکجا بنشیند.

این اعتیاد را ترک کنید
این عارضه در مراحل اولیه درمان ساده‌تری دارد. با این حال این راهکار‌ها بسیار اثر دارد. با حالت «دور از دسترس»، «پرواز» و «مزاحم نشوید» یا همان سایلنت شروع کنیم. با تنظیم گوشی روی این حالت‌ها، هنگام معاشرت، استراحت و غذاخوردن پیام دریافت نمی‌کنیم. اوایل سخت است، اما وقتی طعم خوش ارتباط با دیگران، لذت‌بردن از یک منظره یا مزه خوب یک غذا و خواب باکیفیت را چشیدیم، بقیه راه را با اشتیاق ادامه می‌دهیم.

فاصله فیزیکی خودمان را باید با تلفن‌همراه بیشتر کنیم. هربار آن را چک کردیم، دوباره حتما همان جا بگذاریم و برگردیم.با هم بیشتر صحبت کنیم. با یکدیگر حرف بزنیم. از اتفاقاتروزمره یکدیگر به‌خصوص در خانواده بپرسیم. به هم بیشتر دقت کنیم.

به افراد حس ارزشمندی بدهیم. گاه آن‌ها را به صرف کتاب یا قهوه‌ای دعوت و در دنیای واقعی سیر کنیم. یادمان باشد لذت چشیدن طعم رفاقت، خواندن کتاب، قدم‌زدن زیر باران و برف و نوشیدن یک قهوه چقدر شیرین است و آغوش کشیدن پدر و مادر هنوز بر همه چیز ارجح است ....

تاثیر فابینگ بر روابط
از همان هشت سال پیش تاکنون مطالعات زیادی در مورد عوارض و پیامد‌های فابینگ در روابط اجتماعی انجام‌شده و نکته مشترک همگی آن‌ها پیامد‌های منفی فابینگ بوده است. جالب است بدانید مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۲ نشان داد صرف حضور تلفن همراه در حین مکالمه - حتی اگر از آن استفاده نشود - کافی است تا مردم احساس ارتباط کمتری با یکدیگر داشته باشند. یعنی برخی افراد همین‌که نگاهشان به تلفن همراهشان بیفتد، ناخواسته به سمت آن می‌روند بدون این‌که دلیل آن را بدانند یا منتظر پیام یا تماس کسی باشند. به این صورت است که فابینگ باعث می‌شود توانایی صحبت رودررو و ایجاد رابطه حضوری با دیگران آسیب ببیند. مطالعه‌ای دیگر نشان داد ارسال پیام کوتاه هنگام مکالمه رودررو باعث می‌شود همه افراد درگیر در مکالمه، تجربه رضایت بخشی از آن نداشته باشند و متوجه مطلبی که گفته شد، نشوند. مطالعه یک روزنامه انگلیسی‌زبان نیز نشان داد که فابینگ رضایت زناشویی را خصوصا در آغاز ازدواج کاهش می‌دهد. تنش و درگیری بر سر استفاده از تلفن دلیلاین کاهش رضایت بود.

علائم فابینگ
مهم‌ترین علامت فابینگ همان علامت‌های اعتیاد به تلفن همراه است. شما ترس از دست دادن اخبار، پیام‌ها، دوستان مجازی و نوتیفیکیشن‌های تلفن همراهتان را دارید.

همزمان دو مکالمه دارید؛ یکی از طریق تلفن و یکی با شخص روبه‌رویتان. (به احتمال زیاد هیچ‌کدام از این دو مکالمه را با موفقیت انجام نمی‌دهید)

سرمیز، سفره غذا یا دیگر موقعیت‌های اجتماعی با تلفن خود مشغول می‌شوید. قرار دادن تلفن کنار بشقاب غذا برای شما علامت هشدار است.

لزوما نیازی نیست تلفن خود را حین مکالمه لمس کنید تا روی رابطه شما تأثیر منفی بگذارد. وقتی با چشم، ذهن و دست دائما دنبال تلفن همراهتان می‌گردید. وجود گوشی کنار شما باعث می‌شود همسر، فرزند، خانواده یا دوستان و همکارانتان کمتر با شما ارتباط برقرار کنند.

بدون چک کردن تلفن نمی‌توانید شام، ناهار یا صبحانه تان را تمام کنید. این نشانه‌ای از دلهره و ترسی واقعی در شماست.
ترسِ از دست دادن تماس، پیام یا پست جدیدی در شبکه‌های اجتماعی دارید. مهم‌ترین علامت این است که شما وقتی بیدار می‌شوید، ابتدا تلفن همراه خود را چک می‌کنید.

منبع: روزنامه جام جم 

انتهای پیام/