بیماری به تابلوهای نقاشی نفوذ کرد + تصاویر

حال سوال این‌جاست که هنرمندان نقاش چگونه درد‌های بیماران و درمان پزشکان را در تابلوهایشان به تصویر کشیده‌اند؟

این گزارش در ادامه با آوردن چند نمونه از نقاشی‌های پزشکی به شرح هر یک از آن‌ها پرداخته است:

مراجعه به دندانپزشک

این تابلو اثری از لوسیانو لیزو در سال ۱۸۵۶ است و نشان دهنده اهمیت دندانپزشکی در آن زمان بوده است.
تابلو زنی را به تصویر کشیده که قصد کشیدن دندانش را دارد. در قرن ۱۸ میلادی تا قرن ۲۰وسایل پزشکی دردناکی مورد استفاده قرار می‌گرفت. آنتی بیوتیک‌ها و مسکن‌ها هم در حین عمل‌های جراحی مورد استفاده قرار نمی‌گرفتند و این بیماری‌ها را دردناک‌تر می‌کرد.

جراحی که در حال درمان یک زخم است

این نقاشی اثر یوهان جوزف هوریمان در سال ۱۷۲۲ است. این نقاش زندگی روزمره مردم در شهر انتورپ بلژیک را به تصویر می‌کشید.
هوریمان این تصویر را از مطب یک جراح کشیده است. به نظر می‌رسد آن که پوشش قرمز رنگی بر تن دارد جراح باشد. پزشک در حال درمان زخم مردی است که نشانه‌های درد در چهره‌اش هویداست و زنی از مشاهده این صحنه چهره‌اش را درهم کشیده است. به نظر می‌آید مسکنی برای بیمار تجویز نشده است.

کلینیک دکتر ساموئل گراس

این تابلو نقاشی از توماس ایکینز تصویر ساموئل گراس پزشک هفتاد ساله را نشان می‌دهد که پوشش سیاهی بر تن کرده و در میان عده‌ای از دانشجویان پزشکی دانشکده جفرسون مشغول درمان یک بیمار است. مشخص است که پزشک در حال توضیح مراحل درمان به دانشجویان است و شخصی مشغول یادداشت توضیحات پزشک است. این نقاشی واقع‌گرایانه بوده و کمبود تجهیزات پزشکی در قرن ۱۹ را هم به یاد می‌آورد.

پزشکی که گوشی پزشکی را اختراع کرد

در سال ۱۸۱۶ رنه لاینک پزشک فرانسوی وقتی متوجه شد که دختری به سب شرم اجازه معالجه را به او نمی‌دهد، روزنامه‌ای که در کنارش بود را برداشت و آن را به شکل استوانه‌ای در آورد تا با آن به صدای قلب دخترک گوش داده و بیماری‌اش را تشخیش دهد.
این اتفاق سبب اختراع استتوسکوپ یا گوشی‌های پزشکی شد. این گوشی‌ها در ابتدا استوانه‌هایی چوبی بودند. در تصویر هم رنه لاینک با استوانه چوبی که اختراع کرد در حال گوش دادن به صدای قلب مریضی است که مبتلا به سل بوده.

لباس پزشکانی که طاعون را درمان می‌کردند

وقتی به لباس پزشکانی که به درمان طاعون در قرن ۱۷ می‌پرداختند بنگریم، رعب و وحشت ما را فرا می‌گیرد. این لباس‌ها پوشش بلندی بودند از جنس پوست یا پارچه پوشیده شده با شمع تا آلودگی و ویروس از آن عبور نکند.

دست‌کش‌هایی از جنس پوست بز و کلاه‌هایی بزرگ که با چیزی شبیه به منقار تمام صورت را می‌پوشاندند. داخل این لباس‌ها گیاهان خوشبویی را قرار میدادند تا بوی نا مطبوع طاعون پزشکان را اذیت نکند.

اکنون با مقایسه لباس‌هایی که پزشکان برای جلوگیری از ابتلا به ویروس کرونا می‌پوشند با لباس‌های پزشکان درمانگر طاعون در قرن ۱۷، درمی‌یابیم که به مرور زمان تجهیزات و پوشش‌های پزشکی پیشرفت قابل توجهی را داشته است.

منبع: ایسنا

انتهای پیام/