خشونت تاریخی، سیستمیک و تغییر ناپذیر علیه سیاهان در آمریکا/ نا آرامی های مدنی تنها راه شنیدن صدای سیاهپوستان/سخنان حمایتی، توده مردم را آرام نمی کند

جهان در سال های اخیر، شاهد هشتگ های بسیاری در طول تاریخ بوده که نمایانگر کشته شدن سیاهپوستان به دست مجریان قانون است.

حتی لیست بلند بالای تراژدی ها و آسیب ها نیز برای تغییر و تحول ارزش انسانی زندگی سیاهپوستان کافی نیست.

جهان با قتل های اخیر "احمد آربری"، "برونا تیلور" و "جورج فلوید" شاهد یک لحظه مهم و تعیین کننده در آمریکا در مورد بی عدالتی های نژادی و نژادپرستی سیستماتیک است.

"تامیکا مالوری" فعال جنبش بین المللی Black Lives Matter (جان سیاهپوستان مهم است) گفت: "افراد سیاهپوست در شرایط اضطراری کشته می میرند."

گزارش های تخریب و شهرهای غرق در نا امیدی در رسانه ها در بیان حقیقت ناکام هستند. این یک رفتار آموخته شده از تاریخ آمریکا و بخشی از آغاز تاریخی این کشور است.

"مهمانی چایِ بوستون" در دسامبر سال 1773 منجر به راهپیمایی 13 مستعمره اصلی برای سرنگونی حکومت انگلیس شد. مستعمره نشینان آمریکایی که به دلیل تحمیل وضع مالیات بدون نمایندگی از انگلیس نا امید و عصبانی بودند، 342 جعبه چای را که توسط شرکتِ هندِ شرقیِ انگلیس وارد شده بود را در بندرگاه تخلیه کرد.

به همین ترتیب، اقدامات شورش و غارت، اصل بسیاری از جنبش های بزرگ برای تغییر در آمریکا است که در حق رأی زنان، حقوق مدنی و شورش های Stonewall مرتبط با تغییرات فرهنگی و قانونی برای زنان و اقلیت های آمریکایی نقش داشته است.

آشوب های این لحظه از تاریخ، اولین ماهیت آنها نیستند. فرگوسن در میزوری و شارلوت در کارولینای شمالی و آشوب های لس آنجلس در سال 1992 به بی عدالتی ها واکنش نشان دادند.

خشونت علیه زندگی سیاهان در آمریکا در طول قرن ها، تاریخی، سیستمیک و تغییر ناپذیر است.

انتظارِ واکنشِ بدونِ خشونت نسبت به هتک حرمت های اخیر برای درک سیاهپوستان آمریکا که به طور معمول و سیستماتیک به گونه ای با آنها رفتار می شود که گویی صدای آنها را نمی شنوند و زندگی آنها هیچ ارزشی ندارد، غیر ممکن است.

در حال حاضر، جهان شاهد دادخواست های جمعی تقویت شده از سوی جامعه سیاهپوستان درباره اجرای عدالت در زندگی آنها است. افراد سیاهپوست آموخته اند که هیچ راهی جز نا آرامی های مدنی برای شنیده شدن صدای آنها وجود ندارد.

سیاهپوستان و متحدان آنها در تلاش برای تغییر روش ها به منظور کمک به اعتباربخشی، به رسمیت شناختن و اطمینان از اهمیت زندگی سیاهان نوع جدیدی از اعتراضات خود را آغاز کردند.

افراد سیاهپوست و متحدان آنها در آمریکا بدون هیچ پیامدی مجاز به زانو زدن، پوشیدن لباس هایی که احساس آنها را نشان می دهد یا راهپیمایی خشمگین در خیابان علیه بی عدالتی های نژادی نیستند.

دلیل اصلی اینکه جوامع سیاهپوست و متحدان آنها در نا آرامی های داخلی به خیابان ها رفته اند این است که رسیدگی به دادخواست های اجرای عدالت به تعویق افتاده و نادیده گرفته شده است.

اعتراضات کنونی درباره قتل "جورج فلوید" منجر به خسارت به اموال در بسیاری از شهرها از جمله؛ شرکت خرده فروشی آمریکایی تارگِت، شرکت داروسازی CVS، فروشگاه های زنجیره ای Macy’s و سایرین شده است.

این شرکت های بزرگ بازسازی شده و جوامع در کنار هم قرار خواهند گرفت. اما ابتدا باید عدالت اجرا شود.

این فشار حتی پس از گذشت بیش از 400 سال از جنبش های فرهنگی متعدد برای برقراری عدالت نژادی ادامه دارد، اما آمریکا قادر به حل آن نیست.

کسانی که بر تخریب اموال عمومی تمرکز می کنند از بی عدالتی اساسی و نابودی زندگی سیاهپوستان دور می شوند. این کار، ظاهرسازی و دورویی است.

آیا شخصیت "دونالد رامسفلد" وزیر خارجه پیشین را به یاد دارید که در روزهای اولیه جنگ عراق، غارت را به عنوان انتقال به آزادی توصیف می کرد؟

از اخلاقی جلوه دادنِ غارت همین بس که موزه های آمریکا با داشته ها تجهیز می شوند، نه با زندگی هایی که به خاطر به دست آوردن آنها پایمال شده است.

این شورش متوقف نخواهد شد. تغییر باید اجتناب ناپذیر و نزدیک باشد. سخنان حمایتی نمی تواند توده مردم را آرام کند. هشتگ های به یاد ماندنیِ "جان سیاهان مهم و قابل احترام است" و تصاویر به اشتراک گذاشته شده در اینترنت فراتر از حد تصور وجود دارد.

آمریکا به نقطه ای رسیده که باید تصمیم بگیرد چه موضعی اتخاذ کند.

مردم سراسر جهان در انتظار مقدمه معروفِ اعلامیه استقلال آمریکا هستند که می گوید: "ما این حقایق را بدیهی می دانیم که تمام انسان ها برابر آفریده شده اند و آفریدگارشان حقوق سلب نشدنی معینی به آنها اعطا کرده است که حق زندگی، آزادی و جستجوی خوشبختی از جمله آنها است."

اکنون زمان آن رسیده که تمام زنان و مردان آمریکا بدون در نظر گرفتن نژاد از حقوق اساسی برابر برخوردار شوند.

معصومه میرحسینی – تیتریک

انتهای پیام/