دونالد ترامپ برای حفظ قدرت خود هر چیزی می گوید/ اشاعه دروغ های رئیس جمهور آمریکا توسط فیس‌بوک و توئیتر

دورسی رویکرد صحیحی دارد،‌ اما بحث اینجاست که چه کسی مسئول محافظت از دموکراسی در برابر دروغ های بزرگ و خطرناک است؟

به گفته "رابرت ریچ"، دونالد ترامپ مانند نفس کشیدن دروغ می گوید. هرچه عرصه بر وی تنگ تر شود، دروغ های او شرورانه تر و خطرناک تر می شوند. او توطئه ها و نفرت را افزایش می دهد، حقایق اثبات شده را دروغ و دروغ ها را حقیقت می خواند.

برای یک دموکراسی، ارسال دروغ های بدون سانسور ترامپ توسط فیس‌بوک برای 45 درصد از آمریکایی ها که چشم به اخبار این شبکه اجتماعی دوخته اند به اندازه کافی دشوار است. توئیتر هر روز این دروغ ها را برای 68 میلیون کاربر ارسال می کند.

یکی از ویژگی های اصلی اینترنت، کاهش واسطه گری است. به عبارت ساده تر، فروشندگان بدون هیچ واسطه و دلالی به طور مستقیم با مشتریان در ارتباط هستند.

شرکت آمازون نیاز خرده فروشان و سرمایه گذاری آنلاین نیاز کارگزاران سهام را رفع می کنند. نمایندگی های مسافرتی و دلالان املاک منسوخ می شوند. مصرف کنندگان با فشار یک کلید تمام اطلاعات مورد نیاز خود را به دست می آورند.

اما دموکراسی را نمی توان بدون واسطه کرد. ما فقط خریدار و فروشنده نیستیم. ما شهروندانی هستیم که در راستای حق خودمختاری خود باید بدانیم که در اطراف مان چه می گذرد و مسئولیت آن را بر عهده بگیریم.

اگر ترامپ و حامیان وی دروغ های شرورانه و خطرناک بگویند، ما به واسطه های معتبری که در درک آنها به ما کمک می کنند نیاز داریم.

روزی وساطت بین قدرتمندان و مردم، کار اصلی ناشران و روزنامه نگاران و به عبارتی رسانه ها بود. این نقش چنان برای دموکراسی مهم و حیاتی بود که قانون اساسی ضمانت آزادی مطبوعات را در اولین اصلاحیه تضمین کرد.

با آن آزادی یک مسئولیت عمومی در برابر دروغ های قدرتمند پدید آمد، اما رسانه ها همیشه مطابق آن نیستند. ما در قرن 19 روزنامه نگاری زرد داشتیم و امروز از سوی رادیو، نشریه نشنال انکوایرر (National Enquirer) و شبکه خبری فاکس نیوز دچار شوک می شویم.

اما بیشتر ناشران و روزنامه نگاران آن وظیفه را به رسمیت شناخته اند. با تفکر در مورد اوراق پنتاگون (Pentagon Papers)، رسوایی واتِرگِیت (Watergate) و افشای پرداخت 400 میلیون دلاری ترامپ به اوکراین برای کمک امنیتی که از سوی "جو بایدِن" رقیب اصلی سیاسی او مورد بررسی قرار گرفت، به این موضوع پی می برید.

زاکربرگ و دورسی اصرار دارند که ناشر یا روزنامه نگار نیستند. آنها می گویند که فیس‌بوک و توئیتر فقط پلتفرم هایی هستند که همه چیز اعم از؛ حقایق، دروغ ها، توطئه ها و انتقام ها را بدون هیچ مسئولیت عمومی که بخشی از مطبوعات است، حمل می کنند.

آنها نمی توانند حاملان اصلی اخباری که اکثر آمریکایی ها بر آن تکیه می کنند باشند و هیچ مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارند.

تبلیغات، مسئله نیست. این مهم نیست که ترامپ برای انتشار تبلیغات نادرست درباره جو بایدن و پسر وی به فیس‌بوک و توئیتر پول می پردازد. یا اینکه ترامپ و حامیان وی همان دروغ های فیس‌بوک و توئیتر را به اشتراک می گذارند.

مشکل اینجاست که رئیس جمهور ما برای حفظ قدرت خود هر چیزی می گوید و دو موجود غول پیکر (فیس‌بوک و توئیتر) این دروغ ها را بی هیچ انتقادی مانند یک بلندگوی جهانی در آمریکا پخش می کنند.

ما تا روز انتخابات یا محکومیت ترامپ در استیضاح نمی توانیم کاری با او بکنیم. اما می توانیم علیه این دو قدرت حامی ترامپ اقدامی انجام دهیم. اگر آنها تمایلی به حفاظت از مردم در برابر دروغ های قدرتمند ندارند، پس نباید قدرت آنها را گسترش دهند.

دلیل این است که 45 درصد از آمریکایی ها به اخبار فیس‌بوک اعتماد دارند و توئیت های ترامپ به 68 میلیون رسیده، زیرا این پلتفرم ها انحصاری بوده و بر اطلاعات بازار تسلط دارند.

فیس‌بوک و توئیتر فقط شرکت کنندگان در بازار اطلاعات نیستند. آنها سریعا به بازار اطلاعات تبدیل می شوند. قانون ضد انحصار باید علیه این دو شبکه اجتماعی استفاده شده و آنها باید شکسته شوند.

بنابراین مردم به جای این 2 بلندگو که دروغ های ترامپ را پخش می کنند، منابع متنوعی از اطلاعات که برخی از دروغ ها را فاش خواهند کرد در اختیار خواهند داشت.

البته یک بازارِ اطلاعاتِ متنوع هیچ تعهدی در برابر ظلم ندارد.

معصومه میرحسینی – تیتریک

انتهای پیام/