چگونه می توانیم خودمان را در محضر امام زمان (ع) ببینیم؟
شخصی به نام علی بن موسی سیار می گوید: به همراه امام رضا (ع) به دروازه ی شهر طوس رسیدیم. صدای گریه ای شنیدم و به دنبال صدا گشتم. در آنجا جنازه ای دیدیم. ناگهان امام رضا (ع) با شتاب از اسب پیاده شدند و به سوی جنازه رفتند، آن را بر دوش گرفتند سپس به من گفتند:
« ای موسی بن سیار! هر کس جنازه ی یکی از دوستان ما را تشیع کند از گناهان خود بیرون می رود مانند روزی که تازه متولد شده است.»
مردم جنازه را در کنار قبر بر روی زمین گذاشتند. امام رضا (ع) جمعیت را کنار زدند و در کنار جنازه نشستند، دست بر سینه ی او گذاشتند و فرمودند:
« ای فلانی! تو را به بهشت مژده می دهم، پس از این لحظه ترسی بر تو نیست.»
در همین هنگام علی بن موسی سیار از امام پرسید: آیا این مرد را می شناسید؟ چگونه ممکن است او را بشناسید در حالی که اینجا سرزمینی است که تاکنون به آن وارد نشده اید!
امام پاسخ دادند: « ای موسی بن سیار! مگر نمی دانی که اعمال دوستداران ما هر صبح و هر شب بر ما امامان عرضه می شود. ما برای هر کوتاهی که در اعمال آنهاست از خدا می خواهیم که گذشت کند و برای هر کار خوبشان از خدا می خواهیم که به آنها پاداش بدهد.»[2]
همچنین، یکی از یاران امام صادق (ع) می گوید: روزی امام
به مردی که از اهل آفریقا بود فرمود:« حال راشد چه طور است؟»
مرد جواب داد: وقتی به اینجا می آمدم او را دیدم که وضعیت جسمی و روحی خوبی داشت و به شما هم سلام رساند.
حضرت فرمودند: خداوند او را رحمت کند.
مرد گفت: « مگر مرده است؟»
امام فرمودند: « بله»
مرد گفت: « چه وقت؟»
امام فرمودند: « دو روز بعد از اینکه تو به اینجا آمدی»
در حالی که مرد از این خبر بهت زده شده بود، امام به او فرمودند: « اگر چنین فکر کنید که ما نسبت به شما دیدگانی بینا و گوش های شنوا نداریم بد تصور کرده اید. قسم بخدا هیچ یک از اعمال شما بر ما پوشیده و مخفی نیست. ما را در نزد خود حاضر ببینید و کارهای خوب کنید و از اهل خیر باشید تا به این صفات شناخته شوید که من فرزندان و دوستداران خود را به این امر سفارش می کنم.»[3]
عزیزان!
امام زمان (ع) هم مانند پدران بزرگوارشان گواه اعمال و کردار ما هستند همانگونه که خود فرمودند: «ما بر اخبار و احوال شما آگاه هستیم و هیچ چیز از اوضاع شما برای ما مخفی و پوشیده نیست.»[4]
بیاییم سعی کنیم خودمان را در محضر امام زمان علیه السلام ببنیم و تلاش کنیم با کارهای بهتری که انجام دهیم برای ایشان زینت باشیم.
[1] امام صادق(ع) فرمودند: نَحْنُ حُجَّةُ اللَّهِ وَ نَحْنُ بَابُ اللَّهِ وَ نَحْنُ لِسَانُ اللَّهِ وَ نَحْنُ وَجْهُ اللَّهِ وَ نَحْنُ عَيْنُ اللَّهِ فِي خَلْقِهِ وَ نَحْنُ وُلَاةُ أَمْرِ اللَّهِ فِي عِبَادِهِ: ما ائمه حجت های الهی، باب خدا، زبان خدا، وجه خدا، چشم خدا در میان خلقش و والیان امرش در میان بندگانش هستیم. کافی، ج1، ص 145
[2] مناقب آل ابی طالب علیهم السلام، ج 4، ص 341. بحارالانوار، ج 49، ص 98.
[3] بحارالانوار، ج46، ص 266. دلائل الامامه ص 227.
[4] حجّة ابن الحسن العسكرىّ «عجّل اللَّه تعالى فرجه الشّريف» كه در توقيع شريفش خطاب به شيخ مفيد فرمود:«انّا غير مهملين لمراعاتكم و لا ناسين لذكركم، و لولا ذلك لنزل بكم اللّأواء و اصطلمكم الاعداء» همانا، ما از رعايت حال شما كوتاهى نمىكنيم و شما را از ياد نمىبريم، چه، در غير اين صورت، سختيها و گرفتاريها بر شما فرو مىآيد و دشمنان شما را ريشهكن كرده و از بين مىبرند. فضائل الشیعه، ترجمه ی توحیدی، ص 3.
انتهای پیام/ م