- کاریکاتور/ تاج شاهی بزرگتر از قد و قواره چارلز سوم و کامیلا
- کاریکاتور/ ترامپ خطرناکتر از همیشه!
- افزایش ۸۰ درصدی تلفات نوجوانان و جوانان آمریکایی/ قاتلانی از نوعِ سلاح گرم تا سرطان + فیلم
- ویتامینی که مغز را جوان می کند/ بهترین راه برای اصلاح خلق و خو
- وقتی تنش میان ابرقدرت ها تشدید می شود/ تبدیل کلمات به عمل؛ بدترین سناریوی جهان
تحریک حلقه خشونت جهانی به دست لیبرال دموکراتهای اروپایی و آمریکایی/ جهان در انتظار تحلیل صادقانه جنایاتِ کشورهای عضو ناتو/ بدنامی تاریخی از کانال سوئز و کودتای 28 مرداد تا جنایات تروریستی در سوریه
کشورهای دموکراتیک
در اروپا و آمریکای شمالی طی 70 سال گذشته، چندین بار در جنگ های خشونت آمیز و
حملات تروریستی شرکت کرده اند.
موارد بسیار زیادی وجود دارد که نمی توانیم تمام آنها را در اینجا فهرست کنیم. برای همین سه مورد از دهه های مختلف را به عنوان نمونه انتخاب کرده ایم:
1- حمله غیر قانونی توسط دموکراسی های اروپایی انگلیس و فرانسه به مصر در سال 1956
2- حمله تروریستی توسط دموکراسی فرانسه در سال 1985 به کشتی سازمان زیست محیطی "صلح سبز" (Greenpeace) موسوم به "جنگجوی رنگین کمان" (Rainbow Warrior)
3- حمله غیر قانونی از سوی دونالد ترامپ به سوریه در 7 آوریل سال 2017
به خاطر اینکه رسانه های جمعی، نه در اروپا و نه در دموکراسی های آمریکایی به وضوح این جنایات را بیان و نقد نمی کنند و به دلیل اینکه تاکنون سیاستمداران مسئول از سوی دادگاه محکوم نشده اند، یک تصور غلط بین مردم این کشورهای متجاوز مبنی بر اینکه دموکراسی ها هرگز جنگ ها را آغاز نمی کنند و همچنین هرگز از وحشت به عنوان ابزار سیاسی بهره نمی برند، وجود دارد.
اما این سه نمونه بدین شرح است:
دموکراسی ها، اعضای اتحادیه نظامی ناتو با قدرت وِتو در شورای امنیت سازمان ملل متحد بارها برای حمایت از خودشان در برابر اتهامات به سایر کشورها حمله کرده اند.
این غیر قانونی است. منشور سال 1945 سازمان ملل متحد، ماده 2 (4) به وضوح بیان می کند:
تمام اعضا باید در روابط بین المللی خود از تهدید یا استفاده از زور خودداری کنند...
این منشور تنها در صورتی اجازه استفاده از زور را می دهد که کشورِ موردِ حمله از خود دفاع کند یا شورای امنیت سازمان ملل متحد، اعتصاب نظامی را تصویب کند. در تمامی موارد دیگر، سازمان ملل متحد جنگ را ممنوع می کند. حملات تروریستی همیشه ممنوع است.
حمله به مصر در سال 1956
کشور مصر به دلیل طول 160 کیلومتری کانال سوئز که در سال 1869 افتتاح شد، به لحاظ استراتژیک مهم است. این کشور نقش اصلی تأمین نفت خام اروپا را ایفا می کند.
این کانال دریای مدیترانه را به دریای سرخ متصل می کند و کشتی های خلیج فارس به اروپا را از دور زدن در اطراف آفریقا می رهاند. امروزه این کانال محل رفت و آمد روزانه ی تانکرهایی است که نفت و گاز مایع را به بازار اروپایی حمل می کنند.
برای جمال عبدالناصر که در سال 1950 به عنوان رئیس جمهور، مصر را اداره می کرد، کانال سوئز نشانه ی منفور استعمار اروپایی بود، زیرا آبراه عریض و طویل در میان بیابان مصر توسط فرانسه ساخته شده بود. پس از آن شرکت خصوصی کانال سوئز به طور مشترک متعلق به فرانسه و قدرت استعماری انگلیس شد.
انگلیس تصمیم گرفت تا برای جنگ در کانال سوئز و دسترسی به نفت خاورمیانه از منابع نظامی استفاده کند. هارولد مک میلان، نخست وزیر انگلستان، در خاطراتش نوشت: "حقیقت این است که ما در یک معضل وحشتناک گیر افتادیم. اگر اقدام قدرتمندی در برابر مصر انجام دهیم و در نتیجه آن کانال بسته شود، خطوط لوله به لِوانت قطع می شود، خلیج فارس طغیان می کند و تولیدات نفتی متوقف می شود."
به عنوان بخشی از یک توطئه، توافقی محرمانه برای دستیابی به هدفی مشترک بین دو یا چند نفر از نمایندگان عالی رتبه انگلیس، فرانسه و اسرائیل در روزهای 22 تا 24 اکتبر سال 1956 صورت گرفت.
ناصر پیروز شد، زیرا توانست شکست نظامی خود را به پیروزی سیاسی بر دو قدرت اصلی اروپایی تبدیل کند. کشتی ها به دلیل مسدود کردن کانال سوئز توسط ناصر تا بهار سال 1957 غرق شدند. پس از ترمیم تمام آسیب های وارده، کانال به حالت طبیعی برگشت.
نیروهای صهیونیستی از شبه جزیره سینا عقب نشینی کردند. طی چند سال بعد، ناصر با کمک هزاران مهندس و معمار شوروی، سد اَسوان را ساخت. این پروژه معتبر در سال 1971 افتتاح شد.
حمله تروریستی به کشتی صلح سبز در سال 1985
وقتی یک کشور دموکراتیک مانند فرانسه یک حمله تروریستی در خارج از کشور انجام می دهد، آن را مخفیانه انجام داده و تلاش می کند رد پایش را از بین ببرد.
دموکراسی ها در اروپا و آمریکای شمالی به خاطر انجام عملیات های مخفیانه از سرویس های اطلاعاتی و واحدهای نظامی ویژه خود استفاده می کنند، زیرا مجلس و رسانه ها نظارت ضعیفی بر آنها دارند. بسیاری از عملیات های سِری هرگز فاش نشده یا سالها مخفی باقی می مانند.
سرویس اطلاعات خارجی آمریکا (CIA) در سراسر جهان بدنام است، زیرا در سال 1953 به همراه سرویس اطلاعات خارجی انگلیس (MI6) دولت منتخب دموکراتیک محمد مصدق، نخست وزیر ایران و در سال 1973 دولت منتخب دموکراتیک سالوادور آلنده، رئیس جمهور وقت شیلی را سرنگون کرد. هر دو عملیات غیر قانونی بودند.
سرویس اطلاعات خارجی فرانسه شهرت CIA را ندارد. نام آن Direction Générale de la Sécurité Extérieure (DGSE) و در پاریس مستقر است. وظایف DGSE شامل؛ جاسوسی و سازمان ضد جاسوسی خارج از فرانسه است.
در حال حاضر حدود 3000 کارمند غیرنظامی و 1500 پرسنل نظامی برای این سرویس کار می کنند. DGSE وابسته به وزارت دفاع فرانسه است.
فرانسه یک قدرت هسته ای است و بارها بمب های هسته ای را در جنوب اقیانوس آرام آزمایش کرده است. این اقدام منجر به اعتراضات از جانب طرفداران محیط زیست در سازمان غیر دولتی صلح سبز شد. بدترین مناطق آزمایش های هسته ای فرانسه، موروروآ آتول (Mururoa Atoll) است.
در آنجا، فرانسه از سال 1966 تا 1996 تعداد 188 بمب اتم شامل؛ 41 عدد در اتمسفر و 147 عدد در زیر زمین را منفجر کرد. فرانسه در سال 2000، موروروآ را ترک کرد. امروزه، آتول یک منطقه آلوده و محدود است که در آن مقدار زیادی زباله رادیواکتیو انباشته می شود.
برای اعتراض علیه این آزمایش های هسته ای، سازمان صلح سبز، کشتی موسوم به "جنگوی رنگین کمان" را به جنوب اقیانوس آرام فرستاد. این امر منجر به احساسات جهانی گردید و فرانکو میتِرَند، رئیس جمهور سوسیالیست فرانسه، را ناراحت کرد، زیرا حضور صلح سبز مانع ادامه آزمایش های هسته ای در موروروآ شد. بنابراین، دموکراسی فرانسه به تروریسم متوسل شد و با یک بمب کشتی را غرق کرد.
در واقع، سرویس اطلاعات خارجی کشور دموکراتیک فرانسه طی عملیاتی که آن را "عملیات شیطانی" (Opération Satanique) نامیده بود، یک حمله تروریستی آشکار علیه سازمان صلح سبز انجام داد. دهها تن از عوامل این سرویس در این عملیات شرکت داشتند.
اِدوی پلِنِل (Edwy Plenel)، روزنامه نگار فرانسوی از رونامه Le Monde گفت: "واقعیت این است که فرانسه این حمله را سازماندهی کرد ... فرانسوا میتران دستور آن را صادر کرد."
تحقیق پلِنِل، عملیات مخفیانه را آشکار ساخت و چارلز هِرنو، وزیر دفاع فرانسه را مجبور به استعفا کرد.
برای مورخان، انهدام کشتی سازمان صلح سبز یک حوزه ی تحقیقاتی بحث برانگیز است. آیا می توانیم شرکت کنندگان سرویس اطلاعات خارجی فرانسه را عوامل تروریستی بنامیم؟ هیچ شکی نیست که این یک حمله تروریستی بود. سالهای زیادی این موضوع که چه کسی پشت این بمباران بود، نامعلوم ماند و هیچ یک از کسانی که در این حمله شرکت داشتند تمایلی به حرف زدن در این باره نداشتند.
همیشه تصریح حملات تروریستی توسط تاریخ نویسان سالهای زیادی به طول می انجامد. البته امروز ما حقیقت را می دانیم.
ژان لوک کیستِر (Jean-Luc Kister) از عوامل DGSE درست 30 سال پس از حمله، سکوت خود را شکست و گفت: "ما قصد کشتن کسی را نداشتیم .... می خواهم از این فرصت برای ابراز پشیمانی و عذرخواهی از اعضای سازمان صلح سبز که روی عرشه ی کشتی "جنگجوی رنگین کمان" بودند، استفاده کنم. ما سرباز بودیم و باید از دستورات پیروی می کردیم. اکنون من بازنشسته شده ام و می خواهم از آگاهی خودم پیروی کنم. آن حمله اشتباه و تصمیم بسیار غلطی بود."
از نظر مورخان، غرق شدن کشتی جنگجوی رنگین کمان توسط سرویس اطلاعاتی فرانسه به وضوح یک حمله تروریستی است. با این وجود، عوامل دخیل در این حمله تمایلی ندارند که تروریست نامیده شوند و از این کلمه اجتناب می ورزند.
ژان لوک کیستِر در پاسخ به اینکه "آیا این اقدام تروریستی نبود؟" گفت: "برای ما یک خرابکاری عمدی بود، نه بیشتر. همسر من وقتی مطلع شد که کسی در این عملیات کشته شده بسیار هراسان شد، زیرا پیش از عملیات نمی دانست که من کجا هستم. چند سال بعد مانند بسیاری دیگر از همسرم جدا شدم."
حمله غیر قانونی به سوریه در سال 2017
زمانی که دونالد ترامپ در ماه ژانویه سال 2017 به عنوان رئیس جمهور وارد کاخ سفید شد، ناظران منتقد نگران این بودند که بمباران یک کشور دیگر برای دموکراسی آمریکا چقدر به طول می انجامد؟ روز 7 آوریل سال 2017، زمان آن بود. دونالد ترامپ به عنوان فرمانده کل قوا به سوریه حمله کرد:
دو ناو جنگی آمریکایی در دریای مدیترانه، 59 موشک کروز تاماهاوک (Tomahawk) که توسط شرکت رِیتون (Raytheon) ساخته شده بودند را به الشعیرات، پایگاه هوایی ارتش سوریه، شلیک کرد.
اولین حمله تسلیحاتی آمریکا با سرعت 800 کیلومتر (500 مایل) در ساعت اهداف تعریف شده را کوبید و قلمرو سوریه را منفجر کرد.
کسانی که هنوز به این اشتباه وفادارند با نادیده انگاشتن تاریخ معاصر، باور دارند که دموکراسی های اروپایی یا آمریکایی به کشورهای مستقل حمله نمی کنند.
باراک اوباما، رئیس جمهوری سلفِ ترامپ، بمباران سوریه را در سپتامبر سال 2014 آغاز کرده بود. اما هر دو حمله ی اوباما و ترامپ به سوریه کاملا غیر قانونی است، زیرا آمریکا دستوری از سوی شورای امنیت سازمان ملل متحد ندارد.
همانطور که قبلا گفته و در کتاب "جنگ های غیر قانونی" (Illegal Wars) به وضوح به تصویر کشیده شد، منشور سازمان ملل متحد تنها در صورتی اجازه استفاده از زور و قدرت را می دهد که یا کشوری در برابر حمله از خود دفاع کند و یا شورای امنیت سازمان ملل متحد حمله ی نظامی را تصویب کند. موردی که در حمله آمریکا به سوریه دیده نمی شود.
بشار اسد، رئیس جمهور سوریه، آمریکا را بمباران نکرده بود، بنابراین هیچ موردی مبنی بر دفاع از خود وجود نداشت. شورای امنیت سازمان ملل متحد مجوز بمباران سوریه را نه به اوباما و نه به ترامپ نداده بود.
پال کریگرابرتس (Paul Craig Roberts)، یک شهروند پشیمان آمریکایی، در بهار سال 2017 در انتقاد از خود گفت: "آمریکایی بودن شرم آور است. ترامپ با نیروهای آمریکایی به سوریه حمله کرد و بدان وسیله در اوایل حکومتش به یک جنایتکار جنگی تبدیل شد."
رابرتس، اقتصاددان آمریکایی، در سال 1939 متولد شد. وی در زمان ریاست جمهوری رونالد ریگان، معاون وزارت خزانهداری آمریکا بود.
رابرتس می داند که منشور سازمان ملل متحد جنگ های متجاوزانه را ممنوع می کند. وی از این رو، بیل کلینتون را به خاطر بمباران صربستان در سال 1999 بدون حکمی از سوی سازمان ملل متحد، مورد انتقاد قرار داد.
جورج بوش، رئیس جمهور وقت آمریکا، مجددا بدون حکمی از سوی سازمان ملل متحد در سال 2003 به عراق حمله کرد. باراک اوباما در سال 2014 سوریه را بمباران کرد و اکنون ترامپ قوانین بین المللی را نقض می کند.
رابرتس طی یک نتیجه گیری هوشیارانه گفت: "کشور ما به طور متوالی، چهار رئیس جمهورِ جنایتکار جنگی داشته است."
به دلیل اینکه روسیه در کنار ارتش سوریه در برابر تروریست های داعشی می جنگد، حمله ترامپ، خطر رویاروییِ مستقیم بین دو قدرت هسته ای آمریکا و روسیه را به همراه دارد. پایگاه شعیرات که مورد حمله غیر قانونی ترامپ واقع شد، ساختمان های مسکونی سربازان روس و تجهیزات نظامی روسیه را نیز درگیر کرد.
قاضی سابق دادگاه فدرال در لایپزیگ آلمان، حمله ترامپ به سوریه را بسیار خطرناک خواند. وی با اشاره به اینکه این حمله غیر قانونی است، گفت: "این حمله به طور جدی تمامیت ارضی کشور سوریه به عنوان عضو سازمان ملل متحد را نقض می کند."
وی افزود: "بنا بر اصول دفاع از خود در قوانین بین المللی، سوریه اکنون این حق را دارد که به همراه متحدانش در برابر حمله ی آمریکا از خود دفاع کند."
وی اظهار داشت: "سوریه حق دفاع فردی و جمعی را در برابر اقدامات نظامی بعدی آمریکا داشته و دارد و می تواند از متحدان خود درخواست حمایت نظامی قانونی داشته باشد."
این یک وضعیت بسیار پر هیاهو است، زیرا مواجهه ی مستقیم بین قدرت های هسته ای آمریکا و روسیه پیامدهای گسترده ای دارد.
نیکی هیلی، نماینده آمریکا در سازمان ملل متحد، دو روز پس از اقدام یکجانبه ی غیر قانونی نظامی هشدار داد: "وقتی سازمان ملل متحد پی در پی برای هر اقدامی شکست می خورد، کشورها مجبور میشوندخود دست به کار شوند."
اکنون وقت آن است که شهروندان دموکراسی های اروپا و آمریکای شمالی به طور علنی در مورد حلقه ی خشونت جهانی که در حال حاضر در آن هستیم، گفتگو کنند. البته، تنها دموکراسی ها این حلقه خشونت را تحریک نمی کنند. اما مهم است که ما در اینجا علنا در مورد سهم غرب در تشدید این موضوع صحبت کنیم.
جنایات کشورهای عضو ناتو باید صادقانه تحلیل شود، به طوری که پیامدهای لازم را متوجه آنها کند. حمله غیر قانونی فرانسه و انگلیس به مصر در سال 1956، حمله تروریستی غیر قانونی فرانسه به کشتی صلح سبز (گرینپیس) در سال 1985 و حمله غیر قانونی آمریکا به سوریه در سال 2017 به وضوح نشان می دهد که دموکراسی ها نیز این حلقه خشونت جهانی را تحریک می کنند.
منبع: globalresearch
معصومه میرحسینی – تیتریک
انتهای پیام/