بررسی اتفاقات مهیج از سن ۲۰ سالگی تا پایان عمر

عبور از سن بیست سالگی و ورود به سن بزرگسالی پدیده‌ای است شیرین و پر از تجربیات مفید و منحصربفرد که هر کسی آن را تجربه می‌کند و بی صبرانه در انتظار رسیدنش است، اما در این بین مطالب و درس‌هایی مهم وجود دارد که هر فردی باید آن را بداند و بکار بندد.

امروز خبرنگار ما قصد دارد تا مروری بر هیجانات زندگی در بازه زمانی ۲۰ سالگی تا میانسالی داشته باشد و همچنین گذری بر درس‌هایی که ممکن است هر فردی در این زمان به آن‌ها نیاز پیدا کند، پس پیشنهاد می‌کنیم با ما همراه باشید.

بیست تا چهل سالگی

این دوره، نخستین مرحله از «دوران بزرگسالی» است. فرد در این دوره یکی از دو راه را می‌رود: یا در مسیر توسعه روابط شخصی و اجتماعی حرکت می‌کند، یا فردی منزوی می‌شود.

مهم‌ترین موضوع در این دوره این است که فرد بتواند روابط شخصی نزدیک، متعهدانه و پایدار شکل دهد. اگر کسی در این امر موفق باشد، دارای هویت شخصی مستحکم و تثبیت شده‌ای خواهد بود. این هویت منسجم، می‌تواند به او در توسعه روابط اجتماعی بسیار کمک کند. سرکوب نیاز به «ارتباطات متعهدانه شخصی» در این دوره می‌تواند به تضعیف هویت فردی بینجامد. در چنین فردی، تعهدات اجتماعی و اخلاقی نیز ضعیف خواهد بود و او شخصی منزوی خواهد بود.

بنابراین، توصیه اصلی به افرادی که در این دوره از زندگی به سر می‌برند این است: با شناخت هویتی از خودتان، روابط شخصی و متعهدانه‌ای را بنا کنید که از آن رضایت دارید یا روابط موجود را به سمت رضایت ترمیم کنید یا اگر نمی‌توانید، قطع کنید و روابط جدیدی را جایگزین کنید. این روابط می‌تواند از گروه دوستان تا ازدواج را شامل شود.

عدم مدیریت این روابط می‌تواند به بی تعهدی، انزوا و هویت مخدوش بینجامد. این امر می‌تواند زندگی انسان را در مراحل بعدی تحت الشعاع قرار دهد.

از چهل تا شصت و پنج سالگی

از این مرحله به بعد، انسان وارد نیمه دوم عمر می‌شود. چهل سالگی، دوران بازبینی دهه‌های پیشین زندگی و احیاناً بازنگری در آن است. فرد در این دوره، در اندیشه خانواده و اجتماع است و می‌خواهد اثر خوب از خود به جای بگذارد.

افراد در این دوره آگاهانه یا ناخودآگاه در این اندیشه‌اند که چه نقشی در جهان دارند، آیا کارکردشان مثبت است و آنچه از آن‌ها باقی خواهد ماند، تحسین برانگیز است یا خیر؟ مثلاً ممکن است یکی بگوید فرزندان خوبی را تحویل جامعه داده ام، دیگری به این ببالد که کارش را به نحو احسن انجام می‌دهد، آن دیگری روشنگری هایش در عرصه اجتماعی را محصول زندگی‌اش بداند، فردی هم مدرسه‌ای که ساخته را یادگار زندگی‌اش بنامد و ....

از شصت و پنج سال به بعد

کهنسالی، دوران جمع بندی و ارزیابی زندگی است. افراد کهنسال به سال‌های گذشته عمر می‌نگرند؛ اگر ببینند که عمری مفید داشته اند، خوشحال و سرزنده می‌شوند و شکل جدیدی از امید در آن‌ها ایجاد می‌شود که با واژه خردمندی ارتباط دارد؛ بدین معنا که می‌کوشند برغم ضعف جسمانی، دانش، تجربه و محصول عمر خود را به جوان‌تر‌ها منتقل کنند و بدین ترتیب احساس جاودانگی و نشاط کنند.

یکی از راه‌های روان شناسانه تکریم کهنسالان این است که سال‌های عمر آن‌ها مورد تمجید قرار گیرد.

مرگ برای کسانی که در نگاه به گذشته زندگی شان احساس خوبی دارند، آسان‌تر از دیگران خواهد بود، به گونه‌ای که اریکسون از آن به عنوان «عروج خود» نام می‌برد.

درس‌هایی که باید تا ۲۰ سالگی یاد بگیرید، اما کسی به شما یاد نمی‌دهد!

قطع نظر از اوضاع و شرایطتان؛ بی خانگی، از دست دادن نزدیکان، از دست دادن شغل و ... شما همیشه می‌توانید خوشبختی را انتخاب کنید. خوشبختی به یک عامل خارجی بستگی ندارد. غیر قابل پیش بینی بودن زندگی را بپذیرید. راهکار غلبه بر ترس، از دست دادن اشتیاقتان برای ثابت ماندن شرایط فعلیتان است. زندگی خسته کننده می‌شد اگر می‌دانستید قرار است چه اتفاق‌هایی در آینده بیافتد…

از کسانی که دوستشان دارید امروز قدردانی کنید. امروز که زنده‌اند. مجبور نیستید وقتی رفتند «خداحافظی» کنید اگر زمانی که بودند بهشان «سلام» کردید.

در زندگیتان سرمایه گذاری کنید. در علم تان سرمایه گذاری کنید، حرفه تان، تجربه تان و روابط شخصیتان. کالا‌هایی بخرید که پول بیشتری برایتان در آینده تولید کنند. تمام لباس‌های برندتان، غذا‌های لذیذ و ماشین‌های لوکس؛ وقتی پیر و شکسته شدید کمکتان نخواهند کرد. ارزش همیشگی وقتتان برابر با دوستانتان خواهد بود، روابطتان، خرابشان نکنید.

پیدا کنید چه چیزی را واقعاِ واقعا می‌خواهید و هیچ وقت تسلیم نشوید تا بدستش نیاوردید.

مانند اکثر ۲۰ و چند ساله‌ها نصیحت‌های بزرگان را معمولا نادیده خواهید گرفت، اشتباهی را دوباره مرتکب می‌شوید و همیشه آرزو می‌کردید‌ ای کاش کسی به شما گفته بود….

منبع:باشگاه خبرنگاران جوان

انتهای پیام/