امیدی که جهادگرانِ بی‌چشمداشت در دل "گونِی" روشن کردند/ محرومیت 25 خانوار از آب‌و‌برق در 30 کیلومتری تهران بزرگ/ بی توجهی مسئولین آرزوهای‌کوچک کودکان روستا را به باد می دهد

به گزارش گروه استانی تیتریک، اسم روستا که می آید خانه های کاه گلی، کوچه های ساکت و باریک و صدای زنگوله دلنشین گله از دور ذهن ها را پر می کند و چه تصور قشنگی است فارغ شدن از ترافیک و شلوغی های شهر که روح و روان را آزار می دهد و حضور در کنار روستا نشینان دوست داشتنی که نوشیدن یک چای با انها به هزار چیز دیگر می ارزد.

کوله بارمان را می بندیم و راهی روستایی می شویم که اگرچه در 30 کیلومتری تهران مرفه نشین و 10 کیلومتری کرج قراردارد، اما تا چشم کار می کند تپه های مملو از خارشتری است که یک راه پر و فراز و نشیب خاکی را در دل خود جای داده و ما را به روستا می رساند.

راننده تویوتایی که در یک کیلومتری فاصله جاده تا روستا، پستی و بلندی های راه را طی می کند ما را با خود به روستا برده و در میانه راه از بی آبی و بی برقی "گونی" برایمان می گوید، روستایی که اهالی آن آب آشامیدنی خود را با پول از شهر تهیه می کنند.

با تاسف ادامه می دهد مگر می شود روستایی 30 کیلومتر با تهران فاصله داشته باشد و از بی برقی رنج ببرد؟ مردم این روستا برای نگهداری گله هایشان امنیت ندارند.

صدای زوزه سگ ها که به گوش می آید خبر از رسیدن ما به روستا می دهد، اگر چه رنگ رخسار زنان و مردان روستای گونی از محرومیت بی حد و حصر این منطقه خبر می دهد اما استقبال بی نظیر آنها ما را شرمنده مهربانیشان می کند.

در میان خوش و بش روستانشینان گونی، که حتی پیرمرد و پیرزنِ آن ما را کورسوی امیدی برای رفع مشکلاتشان می دانند، مرتضی بهاری نسب به پیشوازمان می اید، مردی از جنس سازندگی با روحیه ای بسیجی که با گروه جهادی شهدای اقتدار به دل کوه های اطراف روستا زده است تا به گفته خودش خدمتی اندک به روستانشینان کرده و آب آشامیدنی آنها را تامین کند و پس از یک قرن، بار دیگر این مایه حیات را به صاحبش "گونی" رسانده و موجب رونق آبادانی و اشتغال شود.

تویوتای بسیج سازندگی زحمت عزیمت ما را به تپه ها و کوه های اطراف گونی کشید، جایی که جهادگران از نوجوان تا میانسال دغدغه شان فقط یک چیز بود، تامین آب روستای گونی. صبحانه کاری ما نان و پنیر ساده ای بود که این گروه جهادی از سفره خود ما را هم سهیم کرد و ما را در سفره پر از برکت خود پذیرا شدند، اما لذت صبحانه و سخاوتی که در چهره آنها بود با ارزش تر از هزینه های میلیاردی است که بعضا برای سفرهای بدون خروجی جلسات مسئولین در شهرها صرف می شود.

صدای بیل مکانیکی که در جدال با خاک و سنگ چشمه جوشان آب را برای تامین آب روستا دنبال می کند از دور به گوش می رسد، نزدیکتر که می شویم احمد مصطفوی درحالی که جهادگران را برای ادامه کار ساماندهی می کند به استقبالمان می اید، مسئول گروه جهادی شهدای اقتدار، مردی ازدیار فرهاد کوه کن که چفیه ای را دور سر بسته و در تکاپو است تا مراحل پایانی آب رسانی به روستای گونی به درستی انجام شود.

می گوید از دی ماه سال گذشته پروژه آب رسانی را آغاز کرده اند تا 25 خانوار روستای گونی از نعمت آب برخوردار شوند چرا که بی آبی موجب مهاجرت جوانان شده است درصورتیکه اینجا ظرفیت تولید گوشت و فراورده های لبنی را دارند.

یکی از اهالی روستا که از عدم حمایت تهران و کرج از روستای یتیم گونی گله مند است با شوق از تلاش چندین ماهه جهادگران بسیج سازندگی و سپاه برای مواجهه با مشکلات گفت و امیدوارانه زمان انتقال آب به روستا را نهایتا دو ماه دیگر اعلام کرد.

مصطفوی می گوید: زمانیکه اهالی روستای گونی به بسیج سازندگی مراجعه کردند، مشکل بی آبی آنها ما را به تکاپو انداخت تا بتوانیم از رنج های روستانشینان بکاهیم، پس از مراجعه به این منطقه با تلاش جهادگران و استفاده از بیل مکانیکی به آب رسیدیم.

در حال حاضر 400 متر لوله گذاری برای انتقال اب به روستا انجام شده است، اگر این پروژه توسط دولت انجام می شد حداقل 300 میلیون هزینه در بر داشت اما جهادگران با دست خالی و تنها با تکیه بر اراده خود به صورت کاملا رایگان طرح را انجام داده اند.

مسئول این گروه جهادی با دستش جرعه ای از اب چشمه بر می دارد، می گوید: پس از ماه ها تلاش این اب خوردن دارد و از اب تهران و کرج بهتر است، اب این منطقه تماما شور است اما قطعا خدا می خواهد به اهالی روستا کمک کند چرا که اب چشمه هایی که برای روستای گونی حفر شده، شیرین است.

مصطفوی می گوید: پس از شهادت برادرم پروژه های آب رسانی در روستاهای محروم آذربایجان، کردستان، البرز و ... را با همراهی جهادگران انجام می دهم و برای محرومیت زدایی یا علی گفتم.

به گفته اهالی با وجود داشتن پروانه چَرای دام، به دلیل نبود آب نمی توانند کشاورزی و دامپروری را که شغل آبا و اجدادیشان است دنبال کنند.

دو کودک روستایی نیز که ما را در بازدیدمان همراهی می کنند از آرزوهایشان برای رفتن به مدرسه و بازی در پارک های بازی می گویند و در پاسخ به سوالمان که پس با چه چیزی سرگرم می شوند بازی با سگ های ده را تنها تفریحشان می دانند.

پیچ و خم های راه را دوباره طی می کنیم تا میهمان خانه های روستائیان شویم، زنانی که میهمان نوازی را از نسل های گذشته و اصیلشان به ارث می برند ما را به منازل خود دعوت می کنند.

در طول مسیر یکی از زنانی که می توان رنج های سال ها زندگی در محرومیت را در خطوط پیشانی اش دید از به دنیا آمدن 5 پسرش در این روستا و مهاجرت آنها به واسطه نبود آب، برق و اشتغال می گوید، از اینکه درختان میوه آنها به واسطه بی ابی خشک شده و هزینه پرورش گوسفندانشان در ییلاق را 40 میلیون تومان اعلام می کند.

تنها منبع درامدشان را دامداری می داند و می گوید: سال گذشته یک نفر به روستا مراجعه کرد و گفت: می توانیم با پرداخت هزینه دفترچه سلامت دریافت کنیم اما پول هایمان رفت و خبری از دفترچه هم نشد.

نبود حمام در روستا معضل دیگری است که دیگر زن روستایی به آن اشاره کرده و ادامه می دهد به دلیل نبود مدرسه 15 الی 20 نفر از فرزندانمان را برای تحصیل در مدرسه و دانشگاه به بوئین زهرا و شهرهای اطراف می فرستیم و روشنایی خانه های ما با فانوس تامین می شود.

شهدایی که زمان 8 سال دفاع مقدس در جنگ، توسط روستای گونی به انقلاب تقدیم شده اند در بهشت سکینه آرام گرفته اند، در هر برهه ای کنار مسئولین بودیم اما ما را تنها گذاشته اند.

جوانی از اهالی روستا به ورشکستگی اش به دلیل بی آبی روستا اشاره کرده و می گوید: مجبور شدیم برای پرداخت وامی که دریافت کردیم دام هایم را برای وصول دیرکرد بفروشیم و عملا پس از ترک شغل آبا و اجدادی ام در نهایت مسافرکشی می کنم.

یکی از زنانی که ما را به منزلش برای صرف چای دعوت کرده بود از کاشت 20 نوع درخت از جمله انجیر، سیب، سنجد، انار و ... و خشک شدن آنها به دلیل بی آبی گفت، از اینکه هفته ای 100 هزار تومان هزینه صرف خرید آب آشامیدنی از شهرهای اطراف کرده و بعضا مرغ ها و گوسفندانشان تشنه می مانند.

میهمان سفره پر برکت روستایی با پنیر ارگانیک، چای و نان تازه شدیم تا خستگی راهی پر پیچ و خم از تنمان بیرون برود، اگر چه زمانیکه شیر آب را باز می کردند و قطره ای از آن نمی چکید به یاد اسراف های روزانه مردم شهر و اغلب مسئولین می افتادیم.

در حالی که راه روستا را برای بازگشت به کرج طی کردم با خود گفتم که ای کاش می شد برای یکماه مسئولین به جای غرق شدن در زندگی اشرافی مجبور به سکونت در روستای گونی شوند تا بدانند خادم کسانی هستند که آنها را به جایگاه کنونی رسانده اند.

چه خوب بود اگر این ای کاش به حقیقت می پیوست...

انتهای پیام/