بی اعتنایی هنرمندان و سلبریتی‌ها به نمایشنامه نویسان/تسخیر تئاتر توسط آثار متوسط غربی
از نکات جالب توجه این اجرا می‌توان به همزمانی روی صحنه رفتن "پزشک نازنین" با مرگ نویسنده "نیل سایمون" اشاره کرد. نویسنده‌ای که بعد از دهه نود تاثیر عمده‌ای بر تئاتر ایران گذاشته است.
بر اساس آمار جمع آوری شده توسط و بر مبنای آثاری که توسط سایت‌های معتبر تئاتری فروش بلیت تئاتر داشته اند از سال ۱۳۹۰ به بعد آثار نیل سایمون نزدیک به ۱۰۰ بار روی صحنه رفته اند.
کله پوک‌ها ۲۸ بار، پزشک نازنین ۲۵ اجرا، گمشده یانکرز ۵ اجرا، دختر یانکی ۸ اجرا، عاقبت عشاق سینه چاک ۳ اجرا، شایعات ۸ اجرا، پسران آفتاب ۴ اجرا، پا برهنه در پارک ۱۰ اجرا، اتاقی در هتل پلازا ۵ اجرا از جمله آثاری است که به طور رسمی برای آن‌ها بلیت فروشی اینترنتی انجام شده است.
این در حالی است که با توجه به حضور پررنگ نمایشنامه نویسانی همچون اریک امانوئل اشمیت، یاسمینا رضا، سم شپارد، اسلاومیر مروژک، ماتئی ویسنی یک، اوژن یونسکو، فلوریان زلر، آریل دورفمان، یوجین اونیل بخش عمده دیگر سهم اجرا در سالن‌های تئاتر در اختیار سایر نمایشنامه نویسان غربی قرار می‌گرفت.
اما در این میان سهم نمایشنامه نویسان ایرانی تا چه حد بوده است. فارغ دو یا سه نمایشنامه نویس داخلی که فعالیت پررنگی دارند، چند در صد اجرای آثار نمایشی در سال‌های بعد از ۱۳۹۰ به به نویسندگان داخلی اختصاص داشته است؟.
بدون شک اگر نام "محمد چرمشیر" پرکارترین نمایشنامه تئاتر ایران را اگر از سال‌های اخیر حذف کنیم تعداد کل نمایشنامه‌های ایرانی که روی صحنه رفته اند به یک صدم آثار خارجی هم نمی‌شود. آثاری که به اذعان بسیاری از منتقدین می‌توانند با بها دادن بیشتر و مهیا ساختن بستر آموزشی و اجرایی آینده روشنی برای تئاتر رقم بزنند.
چرمشیر در سال ۹۵ با اجرای هفت نمایشنامه "باغبان مرگ"، «دیابولیک رومئو و ژولیت»، «خانه‌ای در انتهای خیابان بهار»، «همه چیز می‌گذرد، تو نمی‌گذری»، «شیش و بش»، «باد اسب است» و «کبوتری ناگهان» به عنوان پرکارترین نویسنده تئاتر معرفی شد. وی در سال بعد نیز با همین تعداد اثر پرکارترین نمایشنامه نویس ایرانی شد.
حال به "نیل سایمون" باز می‌گردیم تا حضورش را با پرکارترین نمایشنامه ایران در سال‌های ۹۵ و ۹۶ مقایسه کنیم. محمد چرمشیر در سال ۹۶ با اجرای هفت نمایشنامه پرکارترین نمایشنامه نویس ایران بود در حالی که آثار سایمون در همان سال ۲۳ بار روی صحنه رفت.
وضعیت در سال ۹۶ کمی بهتر شده بود و چرمشیر در مقایسه با سایمون تنها ۷ نمایشنامه عقب بوده است. سال گذشته هفت نمایشنامه از چرمشیر روی صحنه رفته در صورتی که سهم سایمون ۱۴ اثر بوده است.
این مقایسه زمانی دردناک‌تر می‌شود که سایمون تنها نمایشنامه نویسی نیست که در ایران از آثار وی استفاده می‌شود و از سویی سایر نمایشنامه نویسان ایرانی هیچ وقت شانس چرمشیر را برای روی صحنه بردن آثارشان ندارند.
حال در این میان نکته اصلی و اساسی آن است که آیا نمایشنامه نویسان ایرانی نمی‌توانند با نمونه‌های خارجی خود را رقابت کنند؟. سهم مسئولین فرهنگی در پرورش و کشف استعداد‌های جوان نمایشنامه نویسی چیست و آیا تا به حال اقدامی در این راستا صورت گرفته است.
سهم عمده، اما به کارگردان تئاتر ایران بر می‌گردد. کارگردانانی که فارغ از تجربه و سن و سال به جای کنکاش در میان متون نسل جوان و آثار ایرانی به راحتی سختی تحلیل و جستجو را کنار گذاشته و به دنبال آثاری سطحی از نمایشنامه نویسان غربی می‌روند.
در زمانه‌ای که تمامی بازیگران و کارگردان از نبود فیلمنامه و نمایشنامه دم می‌زنند باید دید آیا این هنرمندان برای یافتن نمایشنامه خوب پا را فراتر از کتابخانه‌های شخصی خود می‌گذارند و تا چه حد به آثاری که جوانان به آن‌ها پیشنهاد می‌دهند اعتنا می‌کنند. باید دید شعار حمایت از نسل جوان که توسط هنرمندان چهره و سلبریتی‌ها این روز‌ها به وفور شنیده می‌شود چه زمان رنگ واقعیت به خود می‌گیرد.
منبع:میزان
انتهای پیام/
