سرود ملی فاطمه را به سکوی قهرمانی رساند/ سنگینی نگاه ها به معلولان باید برداشته شود

فاطمه که خود از حادثه ای که برایش اتفاق افتاده چیزی در خاطر ندارد می گوید: به تعریف خانواده ام وقتی 5 سالم بوده روی میز تلویزیون رفتم و تلوزیون روی سرم افتاده و در اثر ضربه ای که به مغزم وارد شده از ناحیه یک دست و هر دو پا دچار ضعف و معلولیت شدم.

باید اتفاقات و شرایط را بپذیریم

وی می گوید: خودم از آن حادثه نشانی در خاطر ندارم اما به مرور انسان با هر شرایطی کنار می آید. اتفاق برای هر کسی ممکن است بیفتد اما آنچه اهمیت دارد این است که شرایط پیش آمده را بپذیریم و با قبول این که چاره و راه درمانی نیست برای پیشرفت و ایجاد شرایط بهتر زندگی و مهمتر از آن، رسیدن به هدفمان تلاش کنیم.

فاطمه که با حمایت همیشگی خانواده در مدرسه معمولی درس خوانده، دخترعمه هم سالش را همراه همیشگی خود در رفت وآمد به مدرسه می داند.

این دختر قهرمان در مورد چگونگی ورود به این رشته ورزشی و رسیدن به قهرمانی می گوید: از بچگی وقتی در تلوزیون در مسابقات جهانی سرود ملی ایران نواخته می شد حس خیلی خوبی به من دست می داد و با دیدن افرادی که باعث نواخته شدن سرود ملی کشورمان می شدند آرزو می کردم روزی خودم با کسب افتخار باعث نواخته شدن این سرود شوم.

حمایت هایی که اگر نبود موفق نمی شدم

فاطمه که سختی های زیادی را برای رسیدن به آرزوی خود گذرانده می گوید: رفت و آمد برای من خیلی سخت بود که پدرم همیشه برای رفت وآمدم زحمت می کشد و در کلاس ها و تمرین کارهایی بود که نمی توانستم انجام دهم و مادرم همیشه مرا همراهی می کرد. قدردان حمایت های آنها هستم چرا که اگر اینها نبود نمی توانستم به اینجا و آرزوی خود برسم.

وی با بیان این که ابتدا به رشته تیراندازی علاقه داشته می گوید: وارد این رشته شدم اما بعد از تمرینبا توجه به شرایط دستم نمی توانستم کمان را در درست بگیرم و برایم سخت بود نتوانستم ادارمه دهم. بعد به هیات معلولان البرز مراجعه کردمو با مشاوره آنها و بررسی وضعیت جسمانی ام رشته دو میدانی را انتخاب کردم و توانستم در این رشته فعالیتم را ادامه دهم.

فاطمه بیان می کند: شروع کار خیلی سخت بود و اگر مربی من «الهه شیعه» و حمایت های وی نبود موفق نمی شدم. او با ما طوری رفتار نمی کرد که فکر کنیم مشکل داریم و نوع آموزش و برخورد روانی و... که در پیش می گرفت برای ادامه راه من خیلی موثر بود.

این دختر قهرمان با گلایه از مسئولان مربوطه می گوید: حمایتی که لازم است، از معلولان انجام نمی شود و مشکلاتی که وجود دارد شرایط را برای من و دیگران سخت می کند به عنوان مثال زمانی که برای تمرین ما در زمین ورزشگاه انقلاب اختصاص داده شده سر ظهر و گرمای شدید است و امثال این مشکل زیاد وجود دارد. مبلمان شهری نامناسب برای تردد معلولان نیز از دیگر مشکلاتی است که رفت و آمد را برای ما سخت می کند و به ناچار بیشتر کارهای من را پدرم انجام می دهد. در ساختار شهری، ایستگاه های اتوبوس، دسترسی به خودپردازها و حتی رفت و آمد به بیشتر مراکزی که دارای ارتفاع و پله هستند، معلولان در نظرگرفته نشده اند.

سنگینی نگاه ها به معلولان باید برداشته شود

فاطمه که از مهرماه امسال در دانشگاه مشغول به تحصیل می شود رشته روانشناسی را برای تحصیل انتخاب کرده و دلیل انتخاب این رشته را نوعی کمک به افراد معلول عنوان می کند و می گوید: هنوز در فرهنگ ما جانیفتاده که با افرادی مثل ما چطور رفتار شودو لازم است سنگینی نگاه ها برداشته و به افراد معلول بیشتر بها داده و مهربان تر رفتار شود.

وی در مورد مراحل درمانی که تاکنون داشته می گوید: داروی خاصی مصرف نمی کنماما قبل از ورود به ورزش، فیزیوتراپی و کاردرمانی می کردم که بعد از ورود به ورزش کم رنگ تر شد و اکثر اوقات فیزیوتراپی و کار درمانی را در مراکز بهزیستی انجام می دادم .

فاطمه با بیان این که مددکار اجتماعی بهزیستی هر چندوقت یکبار تماس می گیرد و احوال و شرایط مرا جویا می شود می افزاید: از پرسنل بهزیستی تشکر می کنم چرا که در بعضی مراحل کمک های آنها باعث می شد تا فشار زیادی به ما وارد نشود.

این دختر قهرمان آسیا می گوید: امیدوارم مسئولان با درنظر گرفتن اینکه بخشی از جامعه را معلولان تشکیل می دهند در طرح ها و برنامه هایی که اجرا می کنند این قشر از جامعه را هم در نظر بگیرند چرا که این افراد مشکلات خاص خود را دارند و زمانیکه امکانات شهری و مسائل ساده ای که طبق قانون باید برای آنها هم مانند دیگر شهروندان مهیا باشد، وجود نداشته باشد شرایط زندگی را برایشان بسیار سخت می کند.

انتهای پیام/

خدیجه ستارزاده- تیتریک