هنر در البرز حمایت نمی شود/ آموزش در کارگاه پدر بهترین دانشگاه برایم بود/ آرزوی قطب تجاری صنایع دستی البرز به دلیل عدم حمایت مسئولان به باد رفت

در این کارگاه تلفیقی از زیبایی های هنر پدر و دختری سفالگر چشم و روح را نوازش می کند. «سعید فخر موسوی» و دخترش « جیران» که هم پای پدر در هنر سفالگری استان زبانزد است با رویی گشاده در استقبال، حس زیبای حضور در این مرکز هنری را کامل کردند.

آرزوهای محقق نشده پدر

موسوی که 79 سال سن دارد و یکی از عناصر فعال هنرهای تجسمی البرز است می گوید: از سال62 این کارگاه را راه اندازی کرده و همسرش را در احداث آن یکی از موثرترین عوامل می داند و فرزندان 2 و 5 ساله اش که از ابتدای کار در کنار پدر بازی می کردند را اعضای ثابت این کارگاه معرفی می کند.

هنگامی که مشت های قوی خود را بر دل خاک خیس خورده می کوبد تا اثری دیگر خلق کند از آرزوها و تلاش خود برای تحقق آنها می گوید که بنا بر دلایل مختلف محقق نشده است. آرزوهای زیبایی که اگر به حقیقت می پیوست تاثیر زیادی در صنعت گردشگری و فرهنگی استان داشت.

موسوی می گوید: سال ها پیش با تشویق و کشاندن هنرمندان کشور به این منطقه و خرید زمین های این طراف (مهرشهر کرج) توسط آنها، تصمیم تبدیل این منطقه به قطب فرهنگی و گردشگری داشتیم و با طرح و برنامه ای که پیش بینی کرده بودیم با احداث یک میدان و بازار با راسته های سفالگری، مسگری، صنایع دستی و ... فضایی را در استان راه بیندازیم تا یکی از مراکز فرهنگی مهم کشور باشد اما به دلیل عدم حمایت و همکاری شهرداری، فرمانداری، صنایع دستی و... این کار انجام نشد و با سنگ اندازی هایی که در این زمینه انجام شد بسیاری از هنرمندان با ناامیدی از این کار این منطقه را ترک کرده و رفتند اما من با وجود سختی ها ومشکلات همچنان به کارم ادامه داده و در این کار ماندگار شدم.

وی برای باز کردن این مسئله بیان می کند: این منطقه زمین های سوخته ای داشت که توسط حدود50 هنرمند خریداری شد اما شهرداری به دلیل قانونی که خود داشت اجازه ساخت نداد و عنوان کرد این زمین ها زراعی است و نهادهای دیگر هم با وجود پیگیری های مکرر و چندساله ما حمایتی در این زمینه نکردند اما اکنون همه این زمین ها ساخته شده و تبدیل به مراکز تجاری شدند.

موسوی پیش از سفالگری« نقاشی و خطاطی» می کرده و به حافظ، مولانا ، وحشی بافقی و خیام علاقه دارد، حافظ برایش اولویت دارد و اشعار احمد شاملو را که «حافظ زمان می داند» بر روی ظروف دست سازش یادگار می گذارد، تلفیق این ها را در کار سفالگری موثر و در واقع سفال را بوم خود می داند تا نقاشی و خطاطی را بر آن نقش زند.

نقاشی، خطاطی، صخره و کوه نوردی و شعر از دیگر علایق این هنرمند است

وی که به همراه خانواده کوه و صخره نوردی می کند، و به گردشگری علاقه زیادی دارد طبیعت را الهام بخش کارهای خود می داند و می گوید: کوه نوردی راهی برای تفکر و رها کردن انسان است چرا که ساعت ها شیب کوه را رو با لا پیمودن بدون اینکه راه برگشتی باشد، هم انسان را به فکر وامی دارد و هم شرایط سختی چون سرما، گرما، تشنگی و گرسنگی مقاومت انسان را برای رویارویی با زندگی بالا می برد.

این هنرمند کرجی که دل پردردی ازعدم حمایت از هنر در البرز دارد با بیان این که بیمه هنرمندان از مشکلات عمده در مسیر هنرمندان است می گوید: ما در این کارگاه به 25 نیروی شاغل نیاز داریم اما با توجه به این که برای هر فرد باید 340 هزار تومان پرداخت کنیم و این هزینه سنگینی است، اکنون غیر از من و جیران 5 نفر در این کارگاه مشغول به کار هستند.

موسوی چرخکاری را یکی از هزاران کار سفالگری عنوان کرده و می گوید: عموم مردم فکر می کنند سفالگری یعنی چرخ در حالیکه در سفالگری قالبسازی هم وجود دارد و با قالبسازی این هنر تکمیل و زیباتر می شود.

این هنرمند با بیان اینکه در سال های اخیر ارزش کار سفال برای مردم بیشتر نمایان شده و اهمیت پیدا کرده می افزاید اکنون تقاضا برای ظروف سفالی بیشتر شده و دلیل آن هم این است که انسان از خاک به وجود آمده و به همین دلیل به طور ذاتی به کار با خاک و وسایلی که از خاک درست شده علاقه و گرایش زیادی دارد و می توان گفت شرایط روحی و احساسی کسی که در طبقه اول و نزدیک به خاک زندگی می کند با شخصی که در طبق 10 یک ساختمان زندگی می کند تفاوت دارد.

از موسوی که با خطاطی زیبا بر روی گلدانی سفالی می نگارد« زمین یک ماه دارد، مثل من مثل تو» جدا شده و در گارگاه چرخی می زنیم.

آموزش در کارگاه پدر بهترین دانشگاه برایم بود

در گوشه دیگر کارگاه «جیران» در آرامش با قلم مویی دردست مشغول رنگ آمیزی قطعه سفالی است که با دست خود ساخته و به دقت به این قطعه خاکی روح و زیبایی بیشتری می دهد.

با این صحبت که از کودکی که چشم باز کرده در کارگاه و کنار پدر هم بازی کرده و هم آموزش دیده می گوید: تکه کاغذ های به جا مانده از کار نقاشی پدر و مدادرنگی وسایل بازی و سرگرمی من بود و به قدری به نقاشی علاقه داشتم و از صبح سرگرم می شدم که متوجه شب و تاریکی آن نمی شدم و پدر با یادآوری این که شب شده مرا به خانه می کشاند.

جیران، بودن در کنار هنرمندی چون پدرش را بهترین و کامل ترین دانشگاه می داند و می گوید: من هرآنچه که در یک دانشگاه می خواستم بیاموزم در کنار پدر آموختم و تا حدی به نقاشی و سفالگری علاقه داشتم که با موفقیت در این کار در سن 15 سالگی اولین نمایشگاه از کارهای خود را برگزار کردم و همه کارهای من توسط بازدیدکنندگان خریداری شد.

این جوان هنرمند که فعالیت اقتصادی خود را از 18 سالگی شروع کرده می گوید: در این سن ازطرف دانشگاه الزهرا برای آموزش سفال به تعدادی از دانش‌آموزان کیش دعوت شدم و برای این کار از پدر خواستم که خرج سفرم را متقبل شود ولی او نپذیرفت و گفت 20 روز تا سفر کیش فرصت داری و طی این مدت می‌توانی ازآنچه طی این سال‌ها آموختی برای تامین خرج سفرت استفاده کنی و در نهایت آن روز 20 هزار تومان به من قرض داد و با آن پول شروع کردم به ساختن سفال‌های کوچکی که هم ارزان بودند وهم راحت می‌شد جابه جایشان کرد که درسفر کیش بیشتر آنها را فروختم و با مبلغی بیش از آنچه از پدرم قرض گرفته بودم به خانه برگشتم و این اولین تجربه و لذت بخش‌ترین خاطره کسب درآمدم بود.

جیران اضافه می کند: هر 3 یا4 سال یکبار نمایشگاهی از کارهای خود برپا می کند و با ارائه نمونه های کار خود از گالری ها و فروشگاه های عرضه هدیه سفارش قبول می کند و گاهی برخی از کارهای دست ساز وی به خارج از کشور نیز فرستاده می شود.

فرصت تجربه دلیل موفقیت و رضایت من در زندگی

وی به کودکان زیر 10 سال نیز آموزش می دهد و آموزش به آنها در کنار خاک و گل را پراز احساس و آرامش می داند.

او نیز مانند پدرش نبود حمایت از هنرمندان را یکی از مشکلات راه بیان کرده و می گوید: به ندرت اتفاق می افتد که در نمایشگاه های گروهی که سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری برگزار می کند بتوانیم غرفه ای برپا کنیم و نمایشگاه های من خصوصی است.

جیران سفالگری را فقط یک شغل نه، بلکه هنری می‌داند که از کودکی توانسته روح و شخصیتش را شکل دهد و با فراگیری تجربیات باارزش پدر، اکنون از زندگی و شغلش به بهترین شکل ممکن یاد می کند و رضایت خاطر دارد.

جیران در مورد عمده دلیل موفقیت و احساس رضایتش از زندگی می گوید: پدر و مادرم هیچگاه مرا محدود نمی کردند و همیشه فرصت تجربه به من می دادند و وجود اینکه در برخی موارد خودشان تجربه کرده بودند اما باز این فرصت را به من می دادند و در کنار نظارت و تامین امنیت برایم فرصت کسب تجربه هر کاری را در اختیارم قرار می دادند و من همیشه کودک درون خود را بازی کردم.

با پرسش در مورد میزان رضایت این پدرو دختر هنرمند از زندگی و وضعیت اقتصادی، آنها پاسخ مشترکی داشتند که« ما در زندگی قانع هستیم و به همین دلیل راحتیم و با رضایت زندگی می کنیم».

با نگاهی دیگر به گوشه و کناراین کارگاه که از ابتدای ورود حسی زیبا توام با آرامش را منتقل و زمان را به فراموشی می برد از این پدر و دختر هنرمند جدا شدیم.

انتهای پیام/

خدیجه ستارزاده - تیتریک