معلمی که برای 22 دانش آموز روستای زلزله زده تپانی پدری می کند/ محمد صدیقی: از وزیر آموزش و پرورش گله مندیم/ شاگردانم از سقف می ترسند

به گزارش گروه استانی تیتریک؛ 12 اردیبهشت باید به احترام شخصی بپاخاست که بی ریا، بی ادعا و بی توقع در یکی از روستاهای زلزله زده سرپل ذهاب، آنجا که می داند مردمش هر روز طعم سختی ها را زیر دندان مزمزه می کنند و سالها جنگ، آوارگی و ... را به جان خریده اند پاشنه همت را ور کشیده و به دل محرومیت می زند تا به "صحرا" برود، مدرسه ای که پیش از زلزله به این نام میزبان دانش آموزان بود.

محمد صدیقی، با 25 سال سابقه تدریس مدیر و آموزگار روستای"تپانی" از توابع دشت ذهاب است، منطقه ای که بسیج سازندگی البرز آواربرداری و اسکان آن را پس از زلزله بر عهده داشت.

4 سال دانشسرا، 10 سال تدریس در روستاها، 3 سال تدریس در مدارس غیر انتفاعی و 8 سال خدمت در مرکز اختلالات یادگیری کوله باری از تجربه را برای این معلم فراهم آورده تا امسال خدمتش را با 22 دانش آموز روستای تپانی که غم انگیزترین سال تحصیلی خود را گذراندند، سپری کند.

صدیقی که پایه های چهارم تا ششم را تدریس می کند و مدیریت آموزشگاه را نیز بر عهده دارد به تخریب 100 درصدی روستای تپانی بر اثر زلزله اشاره کرده و به خبرنگار تیتریک گفت: بر اثر زلزله سه دانش آموز که دو نفر آنها پایه سوم و یک نفر پیش دبستانی بودند فوت شدند.

وی با اشاره به اینکه مدرسه صحرا آسیب جدی ندید افزود: مدرسه ما قبل از زلزله دو کلاس آموزشی داشت و یک اتاق که از آن به عنوان دفتر استفاده می شد و در واقع از لحاظ امکانات فیزیکی در شرایط بسیار خوبی بسر می برد اما غالب روستاهای ما از داشتن امکانات آموزشی واقعا محروم هستند و بعد از زلزله امکانات محدود آموزشی که داشتیم نیز از بین رفت.

صدیقی حال و هوایش را پس از زلزله اینگونه توصیف می کند: روز پس از زلزله با اهالی روستا تماس گرفتم اعلام کردند روستا 100 درصد تخریب شده و نیروهای سپاه البرز با من صحبت کردند تا از مدرسه به عنوان انبار کمک های مردمی و آذوقه استفاده شود و پس از تحویل گرفتن کلید از من در آموزشگاه مستقر شدند.

پس از چند روز به واسطه تخریب منزل شخصی و آواره شدن فرزندانم در شهر سرپل ذهاب توانستم به روستا بازگردم و البته این مدت تلفنی جویای وضعیت روستا از اهالی بودم و متاسفانه 16 نفر از روستانشینان تپانی در اثر زلزله جان خود را از دست دادند.

وی درباره اولین بازگشتش پس از زلزله به مدرسه گفت: حس آوارگی مجدد بعد از جنگ به من داست داد و تمام آوارگی ها و بیچارگی های زمان جنگ و دانش آموزی خودم به دلیل بمباران و موشک باران صدام حسین بار دیگر برایم تداعی شد و غم انگیزترین صحنه ای این روز استقبال پدر دانش آموزان مبینا و عبدالباسط صفری بود که با دیدن من اشک از چشمهایش جاری شد و با صدای بلند گفت که کتاب های فرزندانش را به مدرسه آورده است، واقعا نمی توان آن صحنه را در قالب کلمات توصیف کرد.

به گفته محمد صدیقی قبل از زلزله 22 دانش آموز در مدرسه صحرا تحصیل می کردند اما پس از آن یک دانش آموز به کرمانشاه مهاجرت می کند و با توجه به اینکه از 221 مدرسه 59 آموزشگاه در شهرشان تخریب شد، خانواده های مستاجر در شهر به روستا بازگشتند و در واقع از 22 دانش آموزی که داشت سه نفر فوت و یک نفر مهاجرت کرد که با اضافه شدن 4 دانش آموز در حال حاضر به 22 نفر تدریس می کند که 10 پسر و 12 دختر هستند.

وی با اشاره به اینکه 5 روز پس از زلزله در فضای سبز روستا با بچه ها ساعات آموزشی را سپری کردیم افزود: هدف، آماده کردن دانش آموزان به لحاظ روانی بود لذا من به دانش آموزانم گفتم شب زلزله را برایم نقاشی کنند و با توجه به اینکه رشته تحصیلی خودم مشاوره راهنمایی دانشگاه علامه طباطبایی تهران و کارشناسی ارشد تعلیم و تربیت همدان بود بر حسب وظیفه ذاتی سعی کردم یک ماه اول دانش آموزان را به لحاظ روحی و روانی آماده کنم تا هیجانات داخلی خود را بیرون بریزند و در قالب یک کلیپ در کانکس از آنها خواستم آن شب را توصیف کنند.

مردم روستا با نایلون و ... مکانی را برای تدریس معلمشان ساخته بودند اما خیرین یک خانواده شهید بیرجند یک کانکس برای آنها ارسال کردند که صدیقی در تمجید از این اقدام انسان دوستانه گفت: ما هر دو کلاس را در این کانکس به مدت دو هفته برپا کردیم اما در ادامه پایگاه شهید ستاری نیز به یاد سروان شهید حسن نیری از نیروهای هوانیروز کرمانشاه که حین کمک های مردمی سکته کردند کانکس دیگری به ما اهدا کردند و در حال حاضر دو کلاس را در کانکس ها برگزار می کنیم.

تحصیل با طعم دلهره به واسطه اضطراب و ترس دانش آموزان از"سقف" تحمل شرایط روحی کلاس را در روزهای اول بسیار سخت کرده بود اما این معلم دلسوز بر اساس وظیفه ذاتی اش در کنار دانش آموزان ماند تا این بحران را سپری کنند و پس از یک ماه با آماده شدن دو کانکس تدریس را رسما آغاز کند.

صدیقی با اشاره به اینکه متاسفانه هنوز اطلاع دقیقی از زمان تحویل مدرسه برای اسکان دائم نداریم و مردم روستا از آن منطقه قریب به 500 متر جابجا شدند و وضعیت روستا به درستی مششخص نیست ادامه داد: هیچ اقدامی برای مدرسه جدید در روستا انجام نگرفته است اما مدارس شهرستان به کمک همکاران، خیرین و مردم خوب کشور فعالیت خود را آغاز کردند.

وی افزود: روزهای نخست روستائیان با مشاهده ترافیک کمک های مردمی و مهربانی ملت ایران زلزله را از یاد بردند، از طرف خودم، دانش آموزان و اهالی روستا دست یکایک برادران سپاه البرز را از جمله سرهنگ ترکاشوند و نیروهای جهادی آقایان طوطی، سلیمانی، ابراهیمی و حاج خیرالله از جانبازان دفاع مقدس را می بوسم.

صدیقی با اشاره به اینکه صبحانه و ناهار را سرگرد، سروان و ... فارغ از درجه نظامی بالا مستقیما به دانش آموزان می دادند و دوشادوش مردم روستا کار می کردند اظهار داشت: خداوند این عزیزان سپاهی را از ما نگیرد، زلزله بسیار وحشتناک بود و آثار روانی بدی در دانش آموزان بر جای گذاشت و روزهای نخست یکی از نیروهای سپاه به دانش آموزان اعلام کردند که نیازهایشان را بازگو کنند و تصور من بر این بود که آنها در دنیای بچگی شاید اسباب بازی، وسایل ورزش و ... را مطالبه کنند اما بدون استثنا همگی غذا می خواستند که سخت ترین لحظه زندگی ام بود و در ذهنم باقی خواهد ماند.

وی ادامه داد: با دانش آموزان سر مزار دانش آموزان رفتیم و به آنها گفتم واقعیت زندگی همین است و البته سعی کردم به جای اینکه بگویم مشیت الهی است به آنها گفتم طبیعت در حال آبدیت شدن بوده و زلزله باید در طبیعت باشد تا آنها به زندگی بازگردند و امیدوار شوند.

شهر ما روز اول و روز آخر جنگ را تجربه کرد و اولین روز جنگ در سال 59 در این منطقه به وقوع پیوست و عملیات مرصاد و خاتمه جنگ در سال 68 نیز در هیمن شهر اتفاق افتاد و عوامل غیر طبیعی و طبیعی بحرانی را به واقع سپری کرده ایم.

و اما صدیقی خاص ترین روز سال یعنی "روز معلم" را در روستا اینگونه توصیف می کند: سال های گذشته برای روز معلم مراسم ساده ای می گرفتیم و گل های وحشی از روستا برایم می آوردند و یا جوراب و خودکار به من هدیه می دادند اما رابطه صمیمی دانش آموزان با معلمشان برجسته تر از هدیه است.

امسال به آنها تاریخ روز معلم را اعلام نکردم تا هزینه ای متقبل نشوند و در مقابل آنها را اردو بردم تا یک روز شاد را فارغ از تمامی دغدغه هایی که دارند به شب برسانند و به آنها توصیه کردم به جای تهیه هدیه به خانواده هایشان در بازسازی منازل کمک کرده و درس هایشان را به خوبی بخوانند.

وی درباره تلخ و شیرین های 25 سال خدمتش گفت: تمامی روزهای خدمت یک معلم برای او خاطره است و به جز زلزله خاطره تلخی از معلمی ندارم اما خاطره شیرین و جال من به زمانی باز می گردد که دیپلم دانشسرای مقدماتی داشتم و اولین سال خدمتم (سال 76) بود که با دانش آموزان کمی جدی برخورد می کردیم چرا که به قول همکارانم کلاس تنها جایی است که مراجعه کننده نشسته و معلم ایستاده است و به امور آنها می پردازد.

به دانش آموزانم اعلام کردم که فردا برای درس هنر باید کاردستی بسازند با تصور اینکه کاردستی آنها اغلب صنایع دستی است.

روز بعد یکی از دانش آموزان دیر وارد کلاس شد، علت تاخیرش را جویا شدم گفت کاردستی ام دیر آماده شد، با کمال تعجب دیدم یک تخم مرغ تازه و داغ را رنگ کرده و آن را به عنوان کاردستی به مدرسه آورده است، لبخند زدم چرا که علت تاخیرش دیر تخم گذاشتن مرغ خانگی آنها بوده است و این خاطره شیرین با گذشت سالها در ذهنم مانده است.

وی با اشاره به اینکه پیامبر (ص) فرمود: خدمت کردن به محرومین عبادت است افزود: اگر چه امکانات مدارس غیر انتفاعی و دانشگاه که در آنها تدریس داشتم با مدرسه روستای تپانی اصلا قابل قیاس نیست اما خدمت کردن در روستا لذت خاص خود را دارد.

صدیقی درباره امکانات آموزشگاه این روستا اظهار داشت: مناطق روستایی و عشایری از کمبود امکانات آموزشی رنج می برند، یکی از دروس پایه ششم کار و فناوری است که معرفی رایانه و ... در آنها وجود دارد درحالیکه اگر این امکانات در اختیار دانش آموزان نباشد کتاب بی معنی است، اگرچه در ایران به عنوان یک کشور با منابع غنی می توان با مدیریت صحیح مدارس را تجهیز کرد لذا دوست دارم اگر امکاناتی نیز فراهم شود آنها را با خودم به روستا ببرم و تدریس کنم.

وی با اشاره به اینکه به واسطه کمک، نوع دوستی مردم ایران، هنرمندان، ورزشکاران، برادران ارتش و سپاه تشکر می کنم تصریح کرد: شاهدجانبازی، ایثارگری و خدمت رسانی نیروهای ارتش در شهر و سپاه در روستا بودم و فرارسیدن نیمه شعبان و هفته معلم را به تمامی معلمان ایران و همکاران دلسوزی که با وجود زلزله در سرپل ذهاب پس از 20 روز علی رغم آوار شدن منازلشان مدارس را دایر کردند تبریک می گویم.

صدیقی با تاکید بر اینکه دست آموزش و پرورش شهرستان ما به لحاظ امکانات واقعا خالی است گفت: شهرستان ما به عنوان یک منطقه مرزی، مجاورت با کشور عراق با ناامنی های موجود در آن، شرایط آب و هوایی نامناسب، خشکسالی، جنگ، ریزگرد، فقر امکانات آموزشی در مناطق روستایی را متحمل شده است درحالیکه حق نوار مرزی همکاران ما یکسان پرداخت نمی شود و همکاران از تبعیضی که نسبت به سایر ادارات دارند شاکی هستند.

وی افزود: از وزارت آموزش و پرورش و شخص وزیر گله مندیم چرا که پس از زلزله به شهرستان سرپل ذهاب مراجعه کردند و اگر چه معلمان انتظار داشتند ایشان به آموزش و پرورش منطقه مراجعه کنند و به درد دل های آنها گوش فرادهند در اداره مربوطه حضور نیافتند و پس از حضور در فرمانداری، سلیقه ای برخی از مدارس را بازدید کردند.

صدیقی با اشاره به اینکه سرانه آموزشی چند سال اخیر در مدارس روستایی بسیار کم شده و به موقع واریز نمی شود اظهار داشت: مدرسه من با 80 تومان واریزی باید یکسال تحصیلی را با 20 الی 30 دانش آموز را سپری کند و بعضا از جیب خود برای آموزشگاه هزینه می کنیم.

وی در خاتمه گفت: مدرسه روستایی ما تخته هوشمند، رایانه، وسایل آموزشی و ... را ندارد، حجم کتاب ها زیاد بوده و ارزشیابی توصیفی نیز تاکید بر آزمایش کردن بچه ها دارد درحالیکه هیچ وسیله ای نیست که یک آزمایش ساده را برای دانش آموزان انجام داد.

اینجاست که با خود می گویم معلمی را می توان به حق شغل انبیا دانست چرا که محمد صدیقی علی رغم اینکه می توانست در بهترین امکانات و شرایط تدریس کند سنوات خدمت خود را با دانش آموزانی می گذارند که علاوه بر درس باید با همراهی معلمشان بحرانی ترین روزهای خود را به شب برسانند و غم از دست دادن همکلاسی ها و عزیزانشان را در زلزله سرپل ذهاب فراموش کنند تا خالق فردایی روشن برای سرزمینشان باشند.

انتهای پیام/