هفته آینده آسمان ایران شهاب باران می شود

گروه گوناگون «تیتریک»،،بارش شهابی جوزایی سال 2017 هفته آتی به اوج می‌رسد که در مقایسه با سال قبل در رقابت با ابر ماه نمایش بهتری خواهد داشت.
 

بارش شهابی جوزایی سالانه، بر خلاف بارش شهابی برساوشی در ماه اوت، توسط نور ماه نور تار نمی‌شود.
 
به گفته "بیل کوک" از دفتر محیط شهابی ناسا، هلال ماه وجود خواهد داشت اما بهترین بارش سال جاری را خراب نخواهد کرد.
 
علاوه بر امید به نمایشی خیره‌کننده‌تر از نمایش‌های معمول، بارش شهابی جوزایی امسال منشا خود، فایتون 3200 را نیز به نزدیک‌ترین فاصله تاریخ خود با زمین از سال کشف در 1983 خواهد آورد.
 
فایتون 3200 پس از تمام این سال‌ها یک راز بزرگ باقی مانده است. این جرم منشا بارش شهابی جوزایی است، اما معلوم نیست که آیا یک سیارک است یا یک ستاره دنباله‌دار مرده و یا چیزی دیگر.
 
اخترشناسان در روز 25 آذر (16 دسامبر)، نزدیک‌ترین دید را به فایتون 3200 خواهند داشت و می‌توانند اطلاعات مفیدی در مورد آن دریافت کنند.
 
در طول سالهای اخیر، بارش شهابی جوزایی بین 60 تا 120 آذرگوی در ساعت برای ناظران شلیک می‌کند. با این حال برای لذت بردن از یک نمایش شگفت انگیز، تماشاگران آسمان باید برخی نکات را مد نظر داشته باشند.
 
به گفته ناسا این بارش شهابی در شرق افزایش می‌یابد و هر چقدر که آسمان تاریک‌تر شود، با بیشترین میزان شهاب از آغاز بامداد تا 4:00 صبح به وقت محلی مواجه خواهیم بود.
 
طبق گفته انجمن شهاب سنگ آمریکا، بیش از 100 آذرگوی بین ساعت‌های 1 تا 2 بامداد به وقت محلی شلیک خواهد شد.
 
با این حال، تماشاچیان آسمان که در شهرهای روشن گیر افتاده‌اند، باز هم می‌توانند یک نگاه اجمالی به این بارش شهابی داشته باشند، زیرا آذرگوی‌های شلیک شده بسیار زیاد و درخشان هستند.
 
 
بارش شهابی جوزایی یکی از بزرگترین بارش‌های شهابی سالانه است که کانون بارش آن در صورت فلکی جوزا به نظر می‌رسد.
 
این بارش شهابی، از زمانی که بشر آن را شناخته همیشه جز چند بارش شهابی بزرگ سال بوده و معمولا بزرگ‌ترین بارش شهابی سال می‌شود و به همین دلیل هواداران زیادی دارد، اما گاهی جای خود را به بارش‌های شهابی دیگری چون برساوشی و ربعی می‌دهد.
 
این بارش معمولا در حدود روز ۱۶ آذر ماه آغاز می‌شود و در روز ۲۳ آذر به اوج می‌رسد و در روز ۲۷ آذر پایان می‌یابد.
 
این بارش از معدود بارش‌های شهابی است که منشا آنها دنباله‌دار نیست و سیارک است. منشا این بارش سیارک 1983TB یا فایتون 3200 است که به نظر برخی اخترشناسان نوعی جرم به نام "دنباله‌دار خاموش" است.
 
چگونگی تولید شهاب‌ها به دست سیارک‌ها تاکنون معما باقی مانده است.
 
شهاب‌های این بارش قطر زیادی دارند و به همین دلیل این بارش شهاب‌های روشن زیادی دارد و آذرگوی‌ها در میان آنان فراوان هستند.
 
سرعت میانگین شهاب‌های این بارش نسبت به سیاره زمین در اوقات اوج بارش شهابی جوزایی معمولا حدود 35 کیلومتر بر ساعت است که برای یک بارش شهابی بزرگ سرعت کمی به شمار می‌آید.
 
سیارک TB1983 که منشا این بارش است، سالی نجومی حدود 1.4 سال دارد و در اوقات حضیضش با خورشید تنها در حدود 21 میلیون کیلومتر با خورشید فاصله دارد که از نیم فاصله میانگین سیاره عطارد با خورشید هم کمتر است.
 
کوتاه بودن سال نجومی این سیارک باعث می‌شود که توده ذرات این بارش به تندی تقویت شوند و به همین دلیل نرخ ساعتی سرسویی اوج این بارش زیاد تغییر نمی‌کند.
 
بارش شهابی بَرساوُشی نیز یکی از مهم‌ترین بارش‌های شهابی سالیانه است. بیشینه نرخ ساعتی سرسویی این بارش غالبا در حدود 100 است. این بارش شهابی از توده ذرات برجامانده از دنباله‌دار سوئیفت‌تاتل به وجود می‌آید و معمولا از 27 تیر تا 3 شهریور (بیش از یک ماه) فعال است که بازه زمانی بلندی برای بارش شهابی به شمار می‌آید.
 
اوج این بارش شهابی معمولا هرساله در حدود 22 مرداد روی می‌دهد. کانون این بارش در صورت فلکی ذات‌الکرسی و در نزدیکی مرز آن با صورت فلکی برساوش واقع شده است، ولی در گذشته که اندازه‌گیری و سنجش دقیق مکان نورباران بارش‌های شهابی میسر نبود، اخترشناسان مکان کانون این بارش شهابی را در برساوش می‌دانستند و به همین دلیل آن را برساوشی نام‌گذاری کردند.
 
به دلیل سنت پابرجایی نام‌ها در اخترشناسی، این نام نیز همچون بسیاری موارد دیگر تا به امروز حفظ شده و باقی مانده است.

انتهای پیام/