امیدهای ناکام فراکسیون امید/ تیغ اصلاحات در مجلس برش ندارد

به گزارش گروه سیاسی «تیتریک»، 18 اردیبهشت ماه سال 95 بود که همراه با قرائت پیش نویس میثاق نامه فراکسیون امید که برآمده از لیست امید انتخابات مجلس در سراسر کشور بود اعلام موجودیت کرد و 158 نفر نیز امضای خود را پای این میثاق نامه ثبت کردند.

اما اختلافات از همان جلسه اول بر سر تعداد اعضا آغاز شد، محمد رضا تابش در پایان نخستین همایش فراکسیون امید اعلام کرد که 167 نماینده در جلسه حضور داشتند، اما فقط 158 نفر میثاق نامه را امضا کردند، تعدادی از نمایندگان که از طریق لیست امید به مجلس راه یافته بودند از عضویت در این فراکسیون امتناع کردند که خود اولین خشت اختلافات جناحی در اردوگاه امید را بنا نهاد.

این موضوع جنجال های داغی را ایجاد کرد تا در نهایت تعدادی از منتخبین مردم از لیست امید جدا شده و فراکسیون جدیدی به نام مستقلین ایجاد کردند و در بسیاری از تصمیم گیری ها راه خود را از یاران گذشته جدا نمودند و سپس در انتخاب هیات رئیسه مجلس نیز شکاف عمیق تری بوجود آمد.

البته باید تاکید کرد که در هیچ یک از دوره های مجلس رفتار فراکسیونی و تشکیلاتی در مجلس آن گونه که در کلیت مناسبات اثر گذار باشد و بتواند وزنه سیاسی قدرتمندی را ایجاد کند شکل نگرفته و بررسی این موضوع که چرا اساساً تشکیلات سیاسی از جمله حزب و یا فراکسیون در کشور ما ناکارآمد است از حوصله این بحث خارج است، اما اشاره به این مبحث خالی از لطف نیست که چرا رفتار فراکسیونی در بین نمایندگان ما بوجود نمی آید؟

پس از انتخابات مجلس گذشته انتظار می رفت افرادی که با تاکید بر لیست واحد کشوری وارد مجلس شدند منسجم و یک پارچه در موضوعات مختلف موضع گیری کنند، اما بلافاصله بعد از تشکیل مجلس شاهد این مسئله بودیم که تعدادی از نمایندگان که در لیست امید بودند راه خود را جدا کردند و عملاً مسیر دیگری را پیمودند و مثلاً در انتخاب هیات رئیسه مجلس در حالی که حدود نیمی از اعضا یا عضو لیست امید بودند و یا نزدیک به این جریان، اما نتوانستند رئیس مجلس مورد نظر خود را به کرسی برسانند، عمق این شکاف در دور دوم انتخاب هیات رئیسه سال جاری بوجود آمد، زمانی که فراکسیون امید مجبور شد تا چهره های شاخص خود در هیات رئیسه مانند محمود صادقی، مسعود پزشکیان و محمد فیضی را تغییر دهد و افرادی هم چون محمد فیضی، الیاس حضرتی و علی نجفی را کنار رئیس مجلس بنشاند.

اتفاق دیگری که دست امید را در مجلس بست و قدرت آنها را تقلیل داد، انتخاب اعضای کابینه جدید دولت روحانی بود؛ با وجود وعده هایی که در انتخابات داده شد مبنی بر تعامل با اصلاح طلبان و استفاده از این نیروها در دولت جدید، اما قطعاً می توان ادعا کرد که کابینه جدید به هیچ وجه مورد پسند اصلاح طلبان و فراکسیون امید نبود و تنها گزینه رسماً اصلاح طلب معرفی شده برای تصدی وزارت نیرو در مجلس نتوانست رای اعتماد بگیرد؛ دقت در تعداد آرای حبیب الله بی طرف بحران فراکسیون امید را بیش از پیش نمایان می کند، چرا که 167 نماینده از لیست امید در مجلس بودند و بی طرف تنها 133 رای مثبت کسب کرد.

این اتفاقات توان چانه زنی فراکسیون امید را هم در مجلس و هم در ارتباط با دولت کاهش داد، موضوعی که منجر به انتقادات تند برخی نمایندگان شد، محمود صادقی در مصاحبه ای اعلام کرد که "لاریجانی فراکسیون امید را در مدیریت مجلس به بازی نمی‌گیرد" و یا امینی فر عضو فراکسیون امید گفت: "فراکسیونی که وزن سیاسی و موضع گیری شفاف نداشته باشد موفق نخواهد بود".

به هر ترتیب به نظر می رسد آن توقع و برداشتی که از اثر گذاری فراکسیون امید انتظار می رفت بعد از حدود دو سال محقق نشده و ادعاهایی که در انتخابات و بعد از از سوی اعضا و رئیس آن مطرح می شد در حد وعده باقی مانده است.

انتهای پیام/