ولادت امام مجتبی(ع) در شعر آئینی/ حسنی ام، بنویسید بروی کفنم

سید هاشم وفایی یکی از همین شاعران است:

با نام حسن(ع) دوباره اعجاز کنید
یک پنجره رو به عرش حق باز کنید

هنگام ولادتش به ذکر صلوات
تا کوی مدینه باز پرواز کنید

ولی الله کلامی زنجانی اما از دیگر شاعرانی است که در بخشی از شعر خود درباره این میلاد فرخنده، امام مجتبی(ع) را «بدر تمام اهل بیت (ع)» می خوانَد و چنین می‌آوَرَد:

      گفتیم که بر در موالی برویم
      در شهر کَرَم، حضور والی برویم

      ای پایه‌گذار کاخ احسان و کرم
      ما را مگذار دست خالی برویم

      بر شعر زلال شاه بیتی تو حسن(ع)
      اکسیر قریحه ‌ی کُمیتی تو حسن(ع)

      از درگه تو کسی نگردد مأیوس
      وَللَّه کریم اهل‌ بیتی تو حسن(ع)

      ساقی به قدح میِ صفا می ‌ریزد
      ساقی، عرق شرم و حیا می ‌ریزد

      خورشید، ستارگان نورافشان را
      از عرش به پای مجتبی می ‌ریزد

      ملک سرمستِ جام اهل بیت است
      فلک در زیر پای اهل بیت است

      خدا بر بام خلقت یک عَلَم زد
      و آن پرچم به نام اهل بیت است

      امین وحی با کُلّ ملائک
      کبوترهای بام اهل بیت است

      میان چارده نور الهی
      حَسَن، بدر تمام اهل بیت است

و اینک بخشی از شعر رحمان نوازنی که امام ابامحمد، حسن(ع) بن علی(ع) در آن به خلاصه ای از پیامبر (ص) و امیرالمومنین (ع) و حضرت زهرا (س) تشبیه شده است:

      نور روی او پاشید؛ برق بین عالم زد
      صنع بی‌نظیرش را در تنی مُجسّم زد
       
      روی صورتش نقشی از نبی اکرم زد
      هیبتش که بر او رفت؛ نبض او منظم زد
       
      باطنش که زهرا بود؛ ظاهرش علی گردید
      خلقت حسن(ع) مثل خلقت نبی گردید
       
      دست سبز احسانش که بهار می بخشد
      آیه های انفاقش بی شمار می بخشد
       
      کُلّ زندگیش را دو سه بار می بخشد
      او به ما نمی بخشد او به یار می بخشد
       
      به گدا به غیر از این اعتبار می بخشد
      بر کویر احساسش سبزه زار می بخشد
       
      چون نمی گذارد او ردّی از سپاسش را
      سائلی نمی بیند روی ناشناسش را
       
      جذبه های چشمانش چه حکایتی دارد
      هرکه را که می بیند شوق دعوتی دارد
       
      دست شوق می گیرد؛ چه ارادتی دارد
      هرکه گشته مهمانش چه سعادتی دارد