سقوط دلخراش هواپیمای ««C۱۳۰ در ۱۵ آذر ماه سال 84، بیش از ۱۰۰ خانواده را به عزای عزیزانشان نشاند و در کنار بستگان این شهدا، جامعه رسانه‌ای کشور هم دچار غمی بزرگ شدند که اثرات آن شاید تا سال‌ها بعد از اذهان پاک نشود؛ و اینگ‌ونه است که هنوز با گذشت سال‌ها از این فاجعه، بسیاری از اهالی رسانه به شیوه‌های گوناگون، یاد و خاطره همکارانشان را زنده نگه می‌دارند.
این حادثه تلخ چنین روایت می‌شود: هواپیما بعد از عبور از بالای فرودگاه «قلعه‌مرغی» از مسیر اصلی منحرف می‌شود. برج مراقبت فرودگاه «مهرآباد» علت این انحراف را سوال می‌کند و متعاقب آن فریاد یا حسین خلبان به گوش می‌رسد و بعد سکوت …؛ در کمتر از چند دقیقه همه چیز تمام می‌شود اما این برای جامعه رسانه و خانواده‌های این جوانان تازه آغاز ماجراست؛ ماجرایی که تا امروز هم تازه و دردناک است.
مسافران ابدی هواپیما، همگی از خبرنگاران و اعضای ارتش بودند که برای پوشش خبری رزمایش «عاشقان ولایت» در چابهار از تهران عازم بندرعباس می‌شدند. خلبان چند دقیقه پس از پرواز، به دلیل بروز نقص فنی، قصد بازگشت به فرودگاه را داشت اما تصمیم او هیچگاه به سرانجام نرسید؛ او توانسته بود از برخورد هواپیما با بلوک مسکونی شماره ۵۲ شهرک توحید تهران جلوگیری کند، اما یکی از بال‌های هواپیما هنگام سقوط با این ساختمان برخورد کرد و آتش گرفت.
شاهدان حادثه از صدای انفجار مهیب پس از سقوط هواپیما خبر داده‌اند و اینکه بخش زیادی از ساختمان آتش گرفت؛ حادثه به قدری وسیع بود که دیوار طبقه اول بلوک ۵۲ شهرک توحید بر اثر برخورد هواپیما تخریب شد و شیشه‌های تعدادی از بلوک‌های اطراف هم شکست و ساختمان آتش گرفت. بر خلاف تلاش‌های زیاد، مهار آتش ساعت‌ها به طول انجامید و در نهایت هم تمامی سرنشینان هواپیما که عمدتاً خبرنگاران جوان رسانه‌های جمعی بودند، به همراه شماری از ساکنان ساختمان، جان باختند.
انتهای پیام/
