سه‌شنبه ۰۱ خرداد ۱۴۰۳ - 2024 May 21
فلسفه پیاده روی رابعین/عشقی که رنگ و نژاد نمی شناسد
چند سالی است که عاشقان ابا عبدالله الحسین (ع) در جریان راهپیمایی عظیم و با شکوهی؛ عشق خود به امام و مولایشان را بیش از پیش به رخ جهانیان کشیده اند.
چند سالی است که عاشقان و شیفتگان ابا عبدالله الحسین (ع) در جریان راهپیمایی عظیم و با شکوهی؛ عشق و ارادت خود به امام و مولایشان را بیش از پیش به رخ جهانیان کشیده اند.
دلدادگان آقا اباعبدالله الحسین (ع) در میان زن و مرد، پیر و جوان با قدم هایی مملو از عشق راه مولایشان را پیش گرفته تا در چهلمین روز عاشقانگی؛ اربعین را در جوار نورانی و قدسی آن حضرت و با حال و هوایی وصف ناشدنی تجربه کنند. اما نکته ای که نمی توان به سادگی از آن گذشت اینکه همواره در اموری که با معنویت بیشتری همراه است این کهنسالان و سالخوردگان هستند که بیشترمشارکت داشته و به چشم می آیند در حالی که در این پیاده روی میلیونی و عرض ارادت به ساحت مقدس سیدالشهدا (ع) جوانان سهم بیشتری داشته و در خیل مشتاقان بیشتر می درخشند.
راهپیمایان حسینی در این حرکت با شکوه دل هایشان را در دست گرفته و این چنین سفر عشق را آغاز می کنند. سفری که گویای فرهنگ حسینی بوده و عظمت امام حسین (ع) را در چشم و گوش جهانیان طنین انداز می کند.
در این سفر معنوی تفاوتی نمی کند که متعلق به کدام نقطه از سرزمینی، رنگ و نژاد هم معنایی ندارد، تنها چیزی که مشاهده می شود این که شیعه و سنی دوشادوش یکدیگر خود را به کاروان دلدادگان رسانده تا به دشمنان اسلام ثابت کنند بین صفوف مسلمانان نمی توان فاصله انداخت. در این پیاده روی تنها یک چیز مهم است و آن این که عشق «اباعبدالله» را در سینه پرورانده و در زیر بیرق سیدالشهدا غریو عدالت را سر بدهی...
شاید بتوان گفت قدم گذاشتن در این راه یک تمرین است. تمرینی برای ایستادگی در مقابل هوای نفس و هر آنچه دنیا را برای ما خواستنی تر می کند. در این راه عشق به مرحله ظهور رسیده و دیگر بار نشان پیروزی را از آن خود می کند.
اما در این میان برخی از دلدادگان حسینی به دلایلی در خیل عاشقان حضور نداشته و از جاماندگان این سفر معنوی هستند اما با دل هایی جامانده در کربلا حرم حضرت عبدالعظیم حسنی را پیش گرفته تا به سخنی از امام هادی (ع) که «زیارت عبدالعظیم حسنی در ری به مثابه زیارت امام حسین (ع) است» لبیک بگویند.
براستی هر حرکت و قدمی که در این راه برداشته شود شیطان را به مرز نا امیدی کشانده و شاید بتوان گفت نیروی عشق در هستی آدمی همان چیزی بود که شیطان باید آن را سجده می کرد. عشقی که زمین و زمان نمی شناسد، فاصله ها را درمی نوردد و در عالی ترین درجه خود «اباعبدالله» الحسین (ع) را خلاصه می شود.
انتهای پیام/
منبع: باشگاه خبرنگاران
خبرهای مرتبط
ارسال نظر
اخبار برگزیده
