یادداشت "تیتر1"/
فرهنگ سازی توزیع «نذر» حلقه مفقوده مراسماتدینی است
شیعیان برای ایام ولادت و سوگورای اهل بیت (ع) به بهانه های مختلف به ساحت خاندان وحی با ادای احترام و تقدیم نذورات به غم و شادی می پردازند...
به گزارش گروه فرهنگی«تیتریک»؛ عرض ارادت، خدمت به عاشقان اهل بیت(ع)، نوکری خاندان آل الله، ترویج فرهنگ نذر، یادآوری مصیبت ها و مظلومیت خاندان پیامبر(ص)، زنده نگه داشتن شعایر اسلامی، فرهنگی سازی و شاد کردن جامعه و ده ها عنوان دیگر که شیعیان برای ایام ولادت و سوگورای اهل بیت (ع) به بهانه های مختلف به ساحت خاندان وحی با ادای احترام و تقدیم نذورات به غم و شادی می پردازند.
موضوعی که در شاکله فکری شیعیان برای احیای دین در ادوار مختلف در طول حیات اهل بیت (ع) و بعد از آن و تا کنون به رسم جدا ناپذیری از عقاید آنان تبدیل شده است.
آنچه که در این وجیزه مورد بررسی و واکاوی قرار میگیرد سوال اساسی است که پاسخ آنرا باید در «مهندسی فرهنگی شیعی» جستجو کرد کما اینکه در برهه کنونی جای پاسخ بسیاری از این قبیل پرسشها در این قاعده خالی است.
براستی در امر اهدای نذر و تکریم ایام غم و شادی اهل بیت (ع) بطور اخص در شیوهی توزیع نذورات بررسی و اقدامات مدونی صورت گرفته است؟
این که در سالهای اخیر شاهد راه اندازی ایستگاههای صلواتی توزیع نذورات مخصوصاً(چای - شربت و شیرینی) در ایام خاص دیده میشود، جای خوشحالی است و نشان از تحقق شعایری که در ابتدای این یادداشت قید گردید می باشد.
اما براستی متولی و سازماندهی این ایستگاه های صلواتی بر عهده کدام دستگاه و یا جریان خاص است؟
اینکه بیشتر این اقدامات بصورت خودجوش و مردمی آماده سازی میشود شکی نیست و مورد تقدیر خواص جامعه نیز می باشد اما این موضوع از چند جنبه قابل بررسی است؛
اول اینکه در برهه کنونی بخش اعظم اقدامات فرهنگی دینی باید در قالب مردمی و خودجوش صورت بگیرید تا در بطن جامعه تاثیر گذار و نشان دهنده پویایی رشد اجتماعی دینی مردم باشد،کما اینکه از دیرباز این موضوع وجود داشته و این مسیر در حال گذر می باشد؛ اما مشخصاً دستگاه های فرهنگی جایگاه جدی در این خصوص ندارند!
نکته دوم اینکه ایجاد فرهنگ «نذر» نیاز به فرهنگ سازی دارد که این موضوع خود مقدمهای است که باید متولیان امر در مهندسی فرهنگی به آن بپردازند، اما در این خصوص نیز اقدامات بسیار ناچیزی از طرف خواص جامعه شکل گرفته و در برخی موارد این موضوع از طرف مردم بصورت خودجوش با اقداماتی جدید و متفاوت انجام شده است.
نکته سوم در خصوص حلقه مفقوده این جریان یعنی سازماندهی نهادهای مردمی است که باید متولیان فرهنگی با سازکاری پویا و با استفاده از ظرفیت های بوجود آماده برنامههایی داشته باشند؛ دربخشی از پاسخ به سوال اصلی این یادداشت باید گفت: «نظم و رویه خاص» در تشکیل این نوع اقدامات(ایستگاه های صلواتی) که سابقاً در نهادهای اجتماعی مانند "مساجد" و "پایگاه های بسیج مردمی" شکل می گرفت لازم و ضروری است؛ و دست یابی به این حلقه مفقوده در مواجه با افزایش این جایگاهها در خارج از این 2 نهاد عنوان شده، تحرک دستگاه های فرهنگی و انتظامی را می طلبد که اقدامات شایستهای را در راستای «تدوین برنامه جامع فرهنگ سازی توزیع نذر» انجام بدهند.
موضوعی بعدی در نوع برگزاری و نحوه ارائه خدمات این جایگاهها می باشد که با سلامت جسم و روان جامعه مرتبط می باشد، توزیع صحیح و بهداشتی نذورات و نحوه برپایی (ابعاد بصری) این جایگاه ها نیز از شاخصه های اصلی و مهم ماهیتی این ایستگاه ها می باشد که مسئولین باید توجه جدی به آن داشته باشند،بطور مثال اهدای نذورات باید بصورت مشخص از مبادی مورد اطمینان تهیه و توزیع شود تاسلامت مردم با خطرمواجه نشود و دوم اینکه بعضاً مشاهده شده استفاده از علائم و یا پخش اصوات خارج از عرف نیز باعث خدشه دار شدن روح دینی جامعه میگردد.در برخی موارد نیز طبق گزارشات دستگاه های انتظامی این جایگاه ها نیز در جهت سوءاستفاده برخی برای اهداف خاص مورد بهره برداری قرار گرفته است.
لذا در پایان آنچه که در جستجوی پاسخ به این پرسش که چرا متولیان فرهنگی نظارت دقیقی در ابعاد مختلف برپایی این نوع مراسمات بطور جدی ندارند؟ و براستی متولی این امر چه کسانی هستند؟ باید تاکید کرد، تهیه و تدوین برنامه ای مدون برای صدور مجوز ایستگاه های صلواتی موضوعی است که سلامت جسمی و روحی مردم جامعه را تضمین می نماید و این موضوع نباید در فضای حزبی و جناحی دنبال شود؛ بلکه مستلزم تبیین و اتخاذ سیاستی صحیح در راستای دین مبین اسلام می باشد.
انتهای پیام/
محسن رضایی اصل - فعال رسانه و مسائل فرهنگی-کارشناس ادیان و عرفان
ارسال نظر
اخبار برگزیده