سید سوران حسینی در گفتگو با خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «تیتر یک» گفت: نمایش خیابانی «وصیت» به کارگردانی من در قالب سومین جشنواره تئاتر خیابانی رضوی در نظرآباد اجرا و با استقبال خوب مخاطبان روبرو شد.

وی بیان کرد: من از دهه ۷۰ وارد تئاتر شدم و سابقه بیش از ۱۰ دوره جشنواره فجر را دارم و هنر نمایش را از مریوان شروع کردم و در حال حاضر به شکل حرفه‌ای در تهران تئاتر کار می‌کنم.

نویسنده، بازیگر و کارگردان تئاتر ادامه داد: به شدت به تئاتر خیابانی به عنوان اصیل‌ترین شیوه نمایش اعتقاد دارم چراکه بدون هیچ واسطه‌ای با مردم ارتباط دارد.

وی افزود: بنده سابقه چندین دوره داوری ورکشاپ در داخل و خارج کشور را دارم و همیشه سعی کردم که اصالت تئاتر خیابانی را که همان اعتراضی بودن است، را حفظ کنم و در حال حاضر عضو هیأت‌مدیره کنشگران تئاتر خیابانی خانه تئاتر ایران و سرپرست گروه تئاتر زێد و مدیر آموزشگاه آزاد هنر‌های نمایشی خاک هستم.

حسینی تصریح کرد: نمایش «وصیت» از فاصله‌ها بین انسان‌ها می‌گوید و در این تئاتر مخاطب فاصله‌هایش را در قالب وصیت روی کاغذ می‌نویسد و خود به خود ذهنش درگیر مقوله مرگ می‌شود که در زندگی هنوز فرصت جبران دارد.

این هنرمند ادامه داد: تصور کنید چقدر با بچه‌هایتان فاصله دارید، از کی پدر و مادرتان را ندیده‌اید، آخرین باری که دروغ گفته‌اید چه زمانی بوده و.... که کشف فاصله‌ها به زندگی فرصت جبران می‌دهد.

وی افزود: نمایش «وصیت» با تکنیک تئاتر کاربردی و در قالب نمایش شورایی با مخاطب درگیر می‌شود، این شیوه اجرایی اگوستوبوالیست می‌تواند چنان روی مخاطب تأثیر بگذارد که گویا مخاطب خود بازیگر است.

حسینی گفت: من به این نمایش، مذهبی نمی‌گویم چراکه مذهب بخشی از آن است البته هرچند اعتقادات مردم در تمام مسائل مختلف زندگی تأثیرات بسزایی دارد و قطعاً بسته به شیوه اجرایی و نوع موضوع ایدئولوژی در قالب مذهب تأثیرات مهمی دارد و این شیوه برگزاری جشنواره نوعی احترام گذاشتن به اعتقادات مردم است.

این کارگردان بیان کرد: قطعاً هر کاری نقاط قوت و ضعف خود را دارد، اما روشن کردن چراغ تئاتر به شیوه غیرمتمرکز در قالب اجرا‌های پراکنده و برداشت رقابت‌های جشنواره‌ای مابین هنرمندان، بدون شک نقطه عطفی در هنر تئاتر کشور است و در واقع اجرا‌ها به دور از حاشیه‌های داوری به مردم هدیه داده می‌شود.

وی در پایان اظهار داشت: زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست؛ هرکسی نغمه خود خوانَد و از صحنه رَوَد؛ صحنه پیوسته بجاست؛ خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد.

الهه ملاحسینی – تیتر یک

انتهای خبر/